Nasi Partnerzy

  • image
  • image
  • image
BK

Bello Giardino

Zamów meble na najwyższym poziomie

ustawa 

USTAWA 

z dnia 16 kwietnia 2004 r. 

o ochronie przyrody1)

Rozdział 1 

Przepisy ogólne 

Art. 1. 

Ustawa określa cele, zasady i formy ochrony przyrody żywej i nieożywionej oraz 

krajobrazu. 

Art. 2. 

1. Ochrona przyrody, w rozumieniu ustawy, polega na zachowaniu, zrównoważonym użytkowaniu oraz odnawianiu zasobów, tworów i składników przyrody: 

1) dziko występujących roślin, zwierząt i grzybów; 

2) roślin, zwierząt i grzybów objętych ochroną gatunkową; 

3) zwierząt prowadzących wędrowny tryb życia; 

4) siedlisk przyrodniczych; 

5) siedlisk zagrożonych wyginięciem, rzadkich i chronionych gatunków roślin, 

zwierząt i grzybów; 

6) tworów przyrody żywej i nieożywionej oraz kopalnych szczątków roślin i 

zwierząt; 

7) krajobrazu; 

8) zieleni w miastach i wsiach; 

1) Niniejsza ustawa dokonuje w zakresie swojej regulacji wdrożenia następujących dyrektyw Wspólnot Europejskich: 

1) dyrektywy Rady 79/409/EWG z dnia 2 kwietnia 1979 r. w sprawie ochrony dzikiego ptactwa 

(Dz.Urz. WE L 103 z 25.04.1979, str. 1, z późn. zm.; Dz.Urz. UE Polskie wydanie specjalne, 

rozdz. 15, t. 1, str. 98, z późn. zm.), 

2) dyrektywy Rady 92/43/EWG z dnia 21 maja 1992 r. w sprawie ochrony siedlisk przyrodniczych 

oraz dzikiej fauny i flory (Dz.Urz. WE L 206 z 22.07.1992, str. 7, z późn. zm.; Dz.Urz. UE Polskie wydanie specjalne, rozdz. 15, t. 2, str. 102, z późn. zm.), 

3) dyrektywy Rady 1999/22/WE z dnia 29 marca 1999 r. dotyczącej trzymania dzikich zwierząt w 

ogrodach zoologicznych (Dz.Urz. WE L 94 z 9.04.1999, str. 24; Dz.Urz. UE Polskie wydanie 

specjalne, rozdz. 15, t. 4, str. 140). 

Opracowano na podstawie: Dz.U. z 2004 

r. Nr 92, poz. 880, z 

2005 r. Nr 113, poz. 

954, Nr 130, poz. 

1087, z 2007 r. Nr 75, 

poz. 493, Nr 176, poz. 

1238, Nr 181, poz. 

1286, z 2008 r. Nr 

154, poz. 958, Nr 199, 

poz. 1227, Nr 201, 

poz. 1237, z 2009 r. 

Nr 18, poz. 97.©Kancelaria Sejmu s. 2/98

2009-02-23

9) zadrzewień. 

2. Celem ochrony przyrody jest: 

1) utrzymanie procesów ekologicznych i stabilności ekosystemów; 

2) zachowanie różnorodności biologicznej; 

3) zachowanie dziedzictwa geologicznego i paleontologicznego; 

4) zapewnienie ciągłości istnienia gatunków roślin, zwierząt i grzybów, wraz z 

ich siedliskami, przez ich utrzymywanie lub przywracanie do właściwego 

stanu ochrony; 

5) ochrona walorów krajobrazowych, zieleni w miastach i wsiach oraz zadrzewień; 

6) utrzymywanie lub przywracanie do właściwego stanu ochrony siedlisk przyrodniczych, a także pozostałych zasobów, tworów i składników przyrody; 

7) kształtowanie właściwych postaw człowieka wobec przyrody przez edukację, informowanie i promocję w dziedzinie ochrony przyrody. 

Art. 3. 

Cele ochrony przyrody są realizowane przez: 

1) uwzględnianie wymagań ochrony przyrody w polityce ekologicznej pań-

stwa, programach ochrony środowiska przyjmowanych przez organy jednostek samorządu terytorialnego, koncepcji przestrzennego zagospodarowania 

kraju, strategiach rozwoju województw, planach zagospodarowania przestrzennego województw, strategiach rozwoju gmin, studiach uwarunkowań i 

kierunków zagospodarowania przestrzennego gmin, miejscowych planach 

zagospodarowania przestrzennego i planach zagospodarowania przestrzennego morskich wód wewnętrznych, morza terytorialnego i wyłącznej strefy 

ekonomicznej oraz w działalności gospodarczej i inwestycyjnej; 

2) obejmowanie zasobów, tworów i składników przyrody formami ochrony 

przyrody; 

3) opracowywanie i realizację ustaleń planów ochrony dla obszarów podlegających ochronie prawnej, programów ochrony gatunków, siedlisk i szlaków 

migracji gatunków chronionych; 

4) realizację krajowej strategii ochrony i zrównoważonego użytkowania różnorodności biologicznej wraz z programem działań; 

5) prowadzenie działalności edukacyjnej, informacyjnej i promocyjnej w dziedzinie ochrony przyrody; 

6) prowadzenie badań naukowych nad problemami związanymi z ochroną

przyrody. 

Art. 4. 

1. Obowiązkiem organów administracji publicznej, osób prawnych i innych jednostek organizacyjnych oraz osób fizycznych jest dbałość o przyrodę będącą dziedzictwem i bogactwem narodowym. ©Kancelaria Sejmu s. 3/98

2009-02-23

2. Organy administracji publicznej są obowiązane do zapewnienia warunków 

prawnych, organizacyjnych i finansowych dla ochrony przyrody. 

3. Obowiązkiem organów administracji publicznej, instytucji naukowych i oświatowych, a także publicznych środków masowego przekazu jest prowadzenie 

działalności edukacyjnej, informacyjnej i promocyjnej w dziedzinie ochrony 

przyrody. 

Art. 4a. 

Ilekroć w niniejszej ustawie mowa jest o Wspólnocie rozumie się przez to Wspólnoty Europejskie. 

Art. 5. 

Użyte w ustawie określenia oznaczają: 

1) gatunek - zarówno gatunek w znaczeniu biologicznym, jak i każdą niższą od 

gatunku biologicznego jednostkę systematyczną, populację, a także mieszańce tego gatunku w pierwszym lub drugim pokoleniu, z wyjątkiem form, 

ras i odmian udomowionych, hodowlanych lub uprawnych; 

1a) gatunek będący przedmiotem zainteresowania Wspólnoty – gatunek roślin 

lub zwierząt, który na terytorium państw członkowskich Unii Europejskiej 

jest: 

a) zagrożony, z wyjątkiem gatunków, których naturalny zasięg na tym terytorium jest zasięgiem krańcowym i które nie są zagrożone lub podatne na zagrożenie w zachodnim regionie palearktycznym, lub 

b) podatny na zagrożenie, czyli mogący w najbliższej przyszłości zostać

zakwalifikowanym do kategorii gatunków zagrożonych, jeśli czynniki 

będące przyczyną zagrożenia będą na niego nadal oddziaływać, lub 

c) rzadki, czyli o niewielkiej populacji, który nie jest obecnie zagrożony 

ani podatny na zagrożenie, ale podlega ryzyku zagrożenia ze względu 

na występowanie w obrębie ograniczonych obszarów geograficznych 

albo znaczne rozproszenie na większym obszarze, lub 

d) endemiczny i wymagający specjalnej uwagi ze względu na szczególny 

charakter jego siedliska lub potencjalne oddziaływanie jego eksploatacji na te siedliska lub potencjalne oddziaływanie jego eksploatacji na 

stan jego ochrony; 

1b) gatunek o znaczeniu priorytetowym – gatunek zagrożony, w odniesieniu do 

którego Wspólnota ponosi szczególną odpowiedzialność z powodu wielko-

ści jego naturalnego zasięgu mieszczącego się na terytorium państw członkowskich Unii Europejskiej; 

1c) gatunek obcy – gatunek występujący poza swoim naturalnym zasięgiem w 

postaci osobników lub zdolnych do przeżycia: gamet, zarodników, nasion, 

jaj lub części osobników, dzięki którym mogą one rozmnażać się; 

1d) integralność obszaru Natura 2000 – spójność czynników strukturalnych i 

funkcjonalnych warunkujących zrównoważone trwanie populacji gatunków ©Kancelaria Sejmu s. 4/98

2009-02-23

i siedlisk przyrodniczych, dla ochrony których zaprojektowano lub wyznaczono obszar Natura 2000; 

2) korytarz ekologiczny - obszar umożliwiający migrację roślin, zwierząt lub 

grzybów; 

2a) krzyżowanie zwierząt – kojarzenie osobników genetycznie odmiennych, w 

tym osobników różnych gatunków; 

2b) obszar Natura 2000 – obszar specjalnej ochrony ptaków, specjalny obszar 

ochrony siedlisk lub obszar mający znaczenie dla Wspólnoty, utworzony w 

celu ochrony populacji dziko występujących ptaków lub siedlisk przyrodniczych lub gatunków będących przedmiotem zainteresowania Wspólnoty; 

2c) obszar mający znaczenie dla Wspólnoty – projektowany specjalny obszar 

ochrony siedlisk, zatwierdzony przez Komisję Europejską w drodze decyzji, 

który w regionie biogeograficznym, do którego należy, w znaczący sposób 

przyczynia się do zachowania lub odtworzenia stanu właściwej ochrony 

siedliska przyrodniczego lub gatunku będącego przedmiotem zainteresowania Wspólnoty, a także może znacząco przyczynić się do spójności sieci obszarów Natura 2000 i zachowania różnorodności biologicznej w obrębie danego regionu biogeograficznego; w przypadku gatunków zwierząt występujących na dużych obszarach obszarem mającym znaczenie dla Wspólnoty 

jest obszar w obrębie naturalnego zasięgu takich gatunków, charakteryzują-

cy się fizycznymi lub biologicznymi czynnikami istotnymi dla ich życia lub 

rozmnażania; 

2d) obszar morski – polski obszar morski w rozumieniu ustawy z dnia 21 marca 

1991 r. o obszarach morskich Rzeczypospolitej Polskiej i administracji morskiej (Dz.U. z 2003 r. Nr 153, poz. 1502, z późn. zm.2)); 

3) obszar specjalnej ochrony ptaków - obszar wyznaczony, zgodnie z przepisami prawa Unii Europejskiej, do ochrony populacji dziko występujących 

ptaków jednego lub wielu gatunków, w którego granicach ptaki mają korzystne warunki bytowania w ciągu całego życia, w dowolnym jego okresie 

albo stadium rozwoju; 

4) ochrona częściowa - ochronę gatunków roślin, zwierząt i grzybów dopuszczającą możliwość redukcji liczebności populacji oraz pozyskiwania osobników tych gatunków lub ich części; 

5) ochrona czynna - stosowanie, w razie potrzeby, zabiegów ochronnych w celu przywrócenia naturalnego stanu ekosystemów i składników przyrody lub 

zachowania siedlisk przyrodniczych oraz siedlisk roślin, zwierząt lub grzybów; 

6) ochrona ex situ - ochronę gatunków roślin, zwierząt i grzybów poza miejscem ich naturalnego występowania oraz ochronę skał, skamieniałości i minerałów w miejscach ich przechowywania; 

7) ochrona in situ - ochronę gatunków roślin, zwierząt i grzybów, a także elementów przyrody nieożywionej, w miejscach ich naturalnego występowania; 

2) Zmiany tekstu jednolitego wymienionej ustawy zostały ogłoszone w Dz.U. z 2003 r. Nr 170, poz. 

1652, z 2004 r. Nr 6, poz. 41, Nr 93, poz. 895, Nr 273, poz. 2703, z 2005 r. Nr 203, poz. 1683, z 

2006 r. Nr 220, poz. 1600, Nr 249, poz. 1834, z 2007 r. Nr 21, poz. 125 oraz z 2008 r. Nr 171, poz. 

1055. ©Kancelaria Sejmu s. 5/98

2009-02-23

8) ochrona krajobrazowa - zachowanie cech charakterystycznych danego krajobrazu; 

9) ochrona ścisła - całkowite i trwałe zaniechanie bezpośredniej ingerencji 

człowieka w stan ekosystemów, tworów i składników przyrody oraz w 

przebieg procesów przyrodniczych na obszarach objętych ochroną, a w 

przypadku gatunków - całoroczną ochronę należących do nich osobników i 

stadiów ich rozwoju; 

10) ogród botaniczny - urządzony i zagospodarowany teren wraz z infrastrukturą

techniczną i budynkami funkcjonalnie z nim związanymi, będący miejscem 

ochrony ex situ, uprawy roślin różnych stref klimatycznych i siedlisk, uprawy roślin określonego gatunku oraz prowadzenia badań naukowych i edukacji; 

11) ogród zoologiczny – urządzony i zagospodarowany teren wraz z infrastrukturą techniczną i budynkami funkcjonalnie z nim związanymi, gdzie są

przetrzymywane oraz eksponowane publicznie przez co najmniej 7 dni w 

roku, żywe zwierzęta gatunków dziko występujących, z wyjątkiem: 

a) cyrków, 

b) sklepów ze zwierzętami, 

c) miejsc, w których eksponowanych jest publicznie nie więcej niż 15 gatunków tych zwierząt i łącznie nie więcej niż 50 okazów gadów, ptaków i ssaków; 

11a) okaz gatunku – roślinę, zwierzę lub grzyb z danego gatunku, żywe lub martwe, każdą ich część, formę rozwojową, jajo lub wydmuszkę, a także produkt pochodny również zawarty w innych towarach oraz towary, które 

zgodnie z dołączonym dokumentem, opakowaniem, oznakowaniem lub etykietą, lub jeżeli wynika to z jakichkolwiek innych okoliczności, mają zawierać lub zawierają części lub produkty pochodne z roślin, zwierząt, lub grzybów z danego gatunku; 

12) ostoja - miejsce o warunkach sprzyjających egzystencji roślin, zwierząt lub 

grzybów zagrożonych wyginięciem lub rzadkich gatunków; 

13) ośrodek rehabilitacji zwierząt - miejsce, w którym jest prowadzone leczenie 

i rehabilitacja zwierząt dziko występujących, wymagających okresowej 

opieki człowieka w celu przywrócenia ich do środowiska przyrodniczego; 

14) otulina - strefę ochronną graniczącą z formą ochrony przyrody i wyznaczoną

indywidualnie dla formy ochrony przyrody w celu zabezpieczenia przed zagrożeniami zewnętrznymi wynikającymi z działalności człowieka; 

15) pozyskiwanie: 

a) zbiór roślin lub grzybów gatunków chronionych lub ich części ze stanowisk naturalnych do celów gospodarczych, 

b) chwytanie, łowienie lub zbieranie zwierząt gatunków chronionych lub 

ich części i produktów pochodnych do celów gospodarczych; 

c) (uchylona); 

16) różnorodność biologiczna - zróżnicowanie żywych organizmów występują-

cych w ekosystemach, w obrębie gatunku i między gatunkami, oraz zróżnicowanie ekosystemów; ©Kancelaria Sejmu s. 6/98

2009-02-23

17) siedlisko przyrodnicze - obszar lądowy lub wodny, naturalny, półnaturalny 

lub antropogeniczny, wyodrębniony w oparciu o cechy geograficzne, abiotyczne i biotyczne; 

17a) siedlisko przyrodnicze będące przedmiotem zainteresowania Wspólnoty – 

siedlisko przyrodnicze, które na terytorium państw członkowskich Unii Europejskiej: 

a) jest zagrożone zanikiem w swoim naturalnym zasięgu lub 

b) ma niewielki zasięg naturalny w wyniku regresji lub z powodu ograniczonego obszaru występowania wynikającego z jego wewnętrznych, 

przyrodniczych właściwości, lub 

c) stanowi reprezentatywny przykład typowych cech regionu biogeograficznego występującego w państwach członkowskich Unii Europejskiej; 

17b) siedlisko przyrodnicze o znaczeniu priorytetowym – siedlisko przyrodnicze 

zagrożone zanikiem na terytorium państw członkowskich Unii Europejskiej, 

za którego ochronę Wspólnota ponosi szczególną odpowiedzialność z powodu wielkości jego naturalnego zasięgu mieszczącego się na terytorium 

tych państw; 

18) siedlisko roślin, siedlisko zwierząt lub siedlisko grzybów - obszar występowania roślin, zwierząt lub grzybów w ciągu całego życia lub dowolnym stadium ich rozwoju; 

19) specjalny obszar ochrony siedlisk - obszar wyznaczony, zgodnie z przepisami prawa Unii Europejskiej, w celu trwałej ochrony siedlisk przyrodniczych lub populacji zagrożonych wyginięciem gatunków roślin lub zwierząt 

lub w celu odtworzenia właściwego stanu ochrony siedlisk przyrodniczych 

lub właściwego stanu ochrony tych gatunków; 

20) środowisko przyrodnicze - krajobraz wraz z tworami przyrody nieożywionej 

oraz naturalnymi i przekształconymi siedliskami przyrodniczymi z występującymi na nich roślinami, zwierzętami i grzybami; 

21) tereny zieleni - tereny wraz z infrastrukturą techniczną i budynkami funkcjonalnie z nimi związanymi, pokryte roślinnością, znajdujące się w granicach wsi o zwartej zabudowie lub miast, pełniące funkcje estetyczne, rekreacyjne, zdrowotne lub osłonowe, a w szczególności parki, zieleńce, promenady, bulwary, ogrody botaniczne, zoologiczne, jordanowskie i zabytkowe 

oraz cmentarze, a także zieleń towarzyszącą ulicom, placom, zabytkowym 

fortyfikacjom, budynkom, składowiskom, lotniskom oraz obiektom kolejowym i przemysłowym;

22) udostępnianie – umożliwianie fotografowania lub filmowania w celach zarobkowych oraz korzystania z zasobów, tworów i składników przyrody w 

celach naukowych, edukacyjnych, turystycznych, rekreacyjnych i sportowych; 

23) walory krajobrazowe - wartości ekologiczne, estetyczne lub kulturowe obszaru oraz związane z nim rzeźbę terenu, twory i składniki przyrody, 

ukształtowane przez siły przyrody lub działalność człowieka; 

24) właściwy stan ochrony gatunku – sumę oddziaływań na gatunek, mogącą w 

dającej się przewidzieć przyszłości wpływać na rozmieszczenie i liczebność©Kancelaria Sejmu s. 7/98

2009-02-23

jego populacji na terenie kraju lub państw członkowskich Unii Europejskiej 

lub naturalnego zasięgu tego gatunku, przy której dane o dynamice liczebności populacji tego gatunku wskazują, że gatunek jest trwałym składnikiem 

właściwego dla niego siedliska, naturalny zasięg gatunku nie zmniejsza się

ani nie ulegnie zmniejszeniu w dającej się przewidzieć przyszłości oraz odpowiednio duże siedlisko dla utrzymania się populacji tego gatunku istnieje 

i prawdopodobnie nadal będzie istniało; 

25) właściwy stan ochrony siedliska przyrodniczego – sumę oddziaływań

na siedlisko przyrodnicze i jego typowe gatunki, mogącą w dającej się

przewidzieć przyszłości wpływać na naturalne rozmieszczenie, strukturę, 

funkcje lub przeżycie jego typowych gatunków na terenie kraju lub państw 

członkowskich Unii Europejskiej lub naturalnego zasięgu tego siedliska, 

przy której naturalny zasięg siedliska przyrodniczego i obszary zajęte przez 

to siedlisko w obrębie jego zasięgu nie zmieniają się lub zwiększają się, 

struktura i funkcje, które są konieczne do długotrwałego utrzymania się siedliska, istnieją i prawdopodobnie nadal będą istniały oraz typowe dla tego 

siedliska gatunki znajdują się we właściwym stanie ochrony;

26) wstęp do parku narodowego albo rezerwatu przyrody - wejście lub wjazd na 

obszar objęty ochroną ścisłą lub czynną w celu naukowym, edukacyjnym, 

turystycznym lub rekreacyjnym; 

27) zadrzewienie - drzewa i krzewy w granicach pasa drogowego, pojedyncze 

drzewa lub krzewy albo ich skupiska niebędące lasem w rozumieniu art. 3 

ustawy z dnia 28 września 1991 r. o lasach (Dz.U. z 2000 r. Nr 56, poz. 679, 

z późn. zm.3)), wraz z terenem, na którym występują, i pozostałymi składnikami szaty roślinnej tego terenu, spełniające cele ochronne, produkcyjne lub 

społeczno-kulturowe; 

28) zagrożenie wewnętrzne - czynnik mogący wywołać niekorzystne zmiany 

cech fizycznych, chemicznych lub biologicznych zasobów, tworów i składników chronionej przyrody, walorów krajobrazowych oraz przebiegu procesów przyrodniczych, wynikający z przyczyn naturalnych lub z działalności 

człowieka w granicach obszarów lub obiektów podlegających ochronie 

prawnej; 

29) zagrożenie zewnętrzne - czynnik mogący wywołać niekorzystne zmiany 

cech fizycznych, chemicznych lub biologicznych zasobów, tworów i składników chronionej przyrody, walorów krajobrazowych oraz przebiegu procesów przyrodniczych, wynikający z przyczyn naturalnych lub z działalności 

człowieka, mający swoje źródło poza granicami obszarów lub obiektów 

podlegających ochronie prawnej. 

3) Zmiany tekstu jednolitego wymienionej ustawy zostały ogłoszone w Dz.U. z 2000 r. Nr 86, poz. 

958 i Nr 120 , poz. 1268, z 2001 r. Nr 110, poz. 1189 i Nr 145, poz. 1623, z 2002 r. Nr 25, poz. 

253, Nr 113, poz. 984 i Nr 200, poz. 1682 oraz z 2003 r. Nr 80, poz. 717 i poz. 721, Nr 162, poz. 

1568, Nr 203, poz. 1966 i Nr 229, poz. 2273. ©Kancelaria Sejmu s. 8/98

2009-02-23

Rozdział 2 

Formy ochrony przyrody 

Art. 6.

1. Formami ochrony przyrody są: 

1) parki narodowe; 

2) rezerwaty przyrody; 

3) parki krajobrazowe; 

4) obszary chronionego krajobrazu; 

5) obszary Natura 2000; 

6) pomniki przyrody; 

7) stanowiska dokumentacyjne; 

8) użytki ekologiczne; 

9) zespoły przyrodniczo-krajobrazowe; 

10) ochrona gatunkowa roślin, zwierząt i grzybów. 

2. W drodze porozumienia z sąsiednimi państwami mogą być wyznaczane przygraniczne obszary cenne pod względem przyrodniczym w celu ich wspólnej ochrony. 

Art. 7. 

1. Utworzenie lub powiększenie obszaru parku narodowego lub rezerwatu przyrody 

jest celem publicznym w rozumieniu ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami (Dz.U. z 2000 r. Nr 46, poz. 543, z późn. zm.

4)). 

2. Utworzenie lub powiększenie obszaru parku narodowego lub rezerwatu przyrody 

obejmujące obszary, które stanowią nieruchomości niebędące własnością Skarbu 

Państwa, następuje za zgodą właściciela, a w razie braku jego zgody - w trybie 

wywłaszczenia określonym w ustawie z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce 

nieruchomościami. 

Art. 8. 

1. Park narodowy obejmuje obszar wyróżniający się szczególnymi wartościami 

przyrodniczymi, naukowymi, społecznymi, kulturowymi i edukacyjnymi, o powierzchni nie mniejszej niż 1 000 ha, na którym ochronie podlega cała przyroda 

oraz walory krajobrazowe. 

2. Park narodowy tworzy się w celu zachowania różnorodności biologicznej, zasobów, tworów i składników przyrody nieożywionej i walorów krajobrazowych, 

przywrócenia właściwego stanu zasobów i składników przyrody oraz odtworze-

4) Zmiany wymienionej ustawy zostały ogłoszone w Dz.U. z 2001 r. Nr 129, poz. 1447 i Nr 154, poz. 

1800, z 2002 r. Nr 25, poz. 253, Nr 74, poz. 676, Nr 113, poz. 984, Nr 126, poz. 1070, Nr 130, poz. 

1112, Nr 153, poz. 1271, Nr 200, poz. 1682 i Nr 240, poz. 2058, z 2003 r. Nr 1, poz. 15, Nr 80, 

poz. 717, 720 i 721, Nr 96, poz. 874, Nr 124, poz. 1152, Nr 162, poz. 1568, Nr 203, poz. 1966 i Nr 

217, poz. 2124 oraz z 2004 r. Nr 6, poz. 39 i Nr 19, poz. 177. ©Kancelaria Sejmu s. 9/98

2009-02-23

nia zniekształconych siedlisk przyrodniczych, siedlisk roślin, siedlisk zwierząt 

lub siedlisk grzybów. 

3. Park narodowy jest państwową jednostką budżetową w rozumieniu przepisów o 

finansach publicznych. 

4. Minister właściwy do spraw środowiska, w drodze zarządzenia, nadaje parkowi 

narodowemu statut określający jego strukturę organizacyjną. 

Art. 9. 

1. Nadzór nad parkami narodowymi sprawuje minister właściwy do spraw środowiska. 

2. Nadzór, o którym mowa w ust. 1, obejmuje: 

1) zatwierdzanie planów finansowych oraz sporządzanie sprawozdań zbiorczych z działalności parków narodowych; 

2) zatwierdzanie rocznych zadań rzeczowych wynikających z planu ochrony 

lub zadań ochronnych; 

3) koordynowanie działalności naukowej i edukacyjnej; 

4) kontrolę funkcjonowania parków narodowych; 

5) funkcjonowanie Służb Parków Narodowych. 

Art. 10. 

1. Utworzenie parku narodowego, zmiana jego granic lub likwidacja następuje w 

drodze rozporządzenia Rady Ministrów, które określa jego nazwę, obszar, przebieg granicy, otulinę i nieruchomości Skarbu Państwa nieprzechodzące w trwały 

zarząd parku narodowego. Rada Ministrów, wydając rozporządzenie, kieruje się

rzeczywistym stanem wartości przyrodniczych obszaru. Likwidacja lub zmniejszenie obszaru parku narodowego następuje wyłącznie w razie bezpowrotnej 

utraty wartości przyrodniczych i kulturowych jego obszaru. 

2. Utworzenie parku narodowego, zmiana jego granic lub likwidacja może nastąpić

po uzgodnieniu z właściwymi miejscowo organami uchwałodawczymi jednostek 

samorządu terytorialnego, na których obszarze działania planuje się powyższe 

zmiany, oraz po zaopiniowaniu, w terminie 30 dni od dnia przedłożenia tych 

zmian, przez zainteresowane organizacje pozarządowe. Niezłożenie opinii 

w przewidzianym terminie uznaje się za brak uwag. 

3. Nieruchomości Skarbu Państwa położone w granicach parku narodowego i słu-

żące realizacji jego celów zostają oddane w trwały zarząd parku narodowego, na 

zasadach określonych w rozdziale 5 działu II ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o 

gospodarce nieruchomościami. 

4. Administrowanie obszarami morskimi położonymi w granicach parku narodowego odbywa się na podstawie działu III ustawy z dnia 21 marca 1991 r. o obszarach morskich Rzeczypospolitej Polskiej i administracji morskiej (Dz.U. z 

2003 r. Nr 153, poz. 1502, z późn. zm.5)). 

5) Zmiany tekstu jednolitego wymienionej ustawy zostały ogłoszone w Dz.U. z 2003 r. Nr 170, poz. 

1652 oraz z 2004 r. Nr 6, poz. 41. ©Kancelaria Sejmu s. 10/98

2009-02-23

5. Parkowi narodowemu przysługuje prawo pierwokupu nieruchomości położonej 

w granicach parku narodowego na rzecz Skarbu Państwa. 

6. Projekty studiów uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego 

gmin, miejscowych planów zagospodarowania przestrzennego, planów zagospodarowania przestrzennego województw oraz planów zagospodarowania przestrzennego morskich wód wewnętrznych, morza terytorialnego i wyłącznej strefy ekonomicznej w części dotyczącej parku narodowego i jego otuliny wymagają uzgodnienia z dyrektorem parku narodowego w zakresie ustaleń tych planów, 

mogących mieć negatywny wpływ na ochronę przyrody parku narodowego. 

7. Projekty planów urządzenia lasu, uproszczonych planów urządzenia lasu i zadania z zakresu gospodarki leśnej, o których mowa w art. 19 ust. 3 i 4 ustawy z 

dnia 28 września 1991 r. o lasach, w części dotyczącej otuliny parku narodowego wymagają uzgodnienia z dyrektorem parku narodowego w zakresie ustaleń

tych planów lub zadań, mogących mieć negatywny wpływ na ochronę przyrody 

parku narodowego. 

8. Projekty uproszczonych planów urządzenia lasu lub zadania z zakresu gospodarki leśnej, o których mowa w art. 19 ust. 3 i 4 ustawy z dnia 28 września 1991 

r. o lasach, w granicach parku narodowego wymagają uzgodnienia z dyrektorem 

parku narodowego w zakresie ustaleń tych planów lub zadań, mogących mieć

negatywny wpływ na ochronę przyrody parku narodowego.

Art. 11. 

1. Na obszarach graniczących z parkiem narodowym wyznacza się otulinę parku 

narodowego. 

2. W otulinie może być utworzona strefa ochronna zwierząt łownych ze względu na 

potrzebę ochrony zwierząt w parku narodowym. 

3. Strefa ochronna zwierząt łownych nie podlega włączeniu w granice obwodów 

łowieckich. 

4. Minister właściwy do spraw środowiska ustanawia, w drodze rozporządzenia, 

strefę ochronną zwierząt łownych, określając obszary wchodzące w jej skład 

oraz kryteria i sposoby utrzymania właściwej liczebności i struktury populacji 

poszczególnych gatunków zwierząt łownych, kierując się potrzebą: 

1) ochrony gatunków zwierząt łownych w parkach narodowych; 

2) tworzenia strefy bezpieczeństwa dla gatunków zwierząt łownych wychodzących na żerowiska poza obszar parku narodowego; 

3) utrzymywania właściwej liczebności i struktury populacji poszczególnych 

gatunków zwierząt łownych na obszarze parku narodowego w celu zachowania równowagi przyrodniczej. 

5. Ochrona zwierząt łownych w strefie ochronnej zwierząt łownych należy do zadań dyrektora parku narodowego. ©Kancelaria Sejmu s. 11/98

2009-02-23

Art. 12. 

1. Obszar parku narodowego jest udostępniany w celach naukowych, edukacyjnych, kulturowych, turystycznych, rekreacyjnych i sportowych w sposób, który 

nie wpłynie negatywnie na przyrodę w parku narodowym. 

2. W planie ochrony parku narodowego, a do czasu jego sporządzenia - w zadaniach ochronnych ustala się miejsca, które mogą być udostępniane, oraz maksymalną liczbę osób mogących przebywać jednocześnie w tych miejscach. 

3. Za wstęp do parku narodowego lub na niektóre jego obszary oraz za udostępnianie parku narodowego lub niektórych jego obszarów mogą być pobierane opłaty. 

4. Wysokość opłat, o których mowa w ust. 3, ustala dyrektor parku narodowego. 

5. Opłata za jednorazowy wstęp do parku nie może przekraczać kwoty 6 zł waloryzowanej o prognozowany średnioroczny wskaźnik cen towarów i usług konsumpcyjnych ogółem, przyjęty w ustawie budżetowej. 

6. Opłaty, o których mowa w ust. 3, uiszcza się w formie wykupu biletu wstępu 

jednorazowego lub wstępu wielokrotnego w miejscach pobierania opłat lub 

wnosi się na rachunek bankowy parku narodowego. 

7. Opłat za wstęp do parku narodowego lub na niektóre jego obszary nie pobiera się

od: 

1) dzieci w wieku do 7 lat; 

2) osób, które posiadają zezwolenie dyrektora parku narodowego na prowadzenie badań naukowych w zakresie ochrony przyrody; 

3) uczniów szkół i studentów odbywających zajęcia dydaktyczne w parku narodowym w zakresie uzgodnionym z dyrektorem parku narodowego; 

4) mieszkańców gmin położonych w granicach parku narodowego i gmin graniczących z parkiem narodowym; 

5) osób udających się do wyznaczonych w parku narodowym plaż; 

6) osób udających się do miejsc kultu religijnego. 

8. Opłatę za wstęp do parku narodowego lub na niektóre jego obszary w wysokości 

50% stawki opłaty ustalonej przez dyrektora parku narodowego pobiera się od: 

1) uczniów szkół i studentów; 

2) emerytów i rencistów; 

3) osób niepełnosprawnych; 

4) żołnierzy służby czynnej. 

9. Opłaty, o których mowa w ust. 3, są przychodami gospodarstw pomocniczych 

przy parkach narodowych w rozumieniu art. 20 ustawy z dnia 28 listopada 1998 

r. o finansach publicznych (Dz.U. z 2003 r. Nr 15, poz. 148, z późn. zm.

6)) i są

przeznaczone na tworzenie i utrzymanie infrastruktury turystycznej i edukacyjnej parku narodowego oraz na ochronę przyrody. Opłaty pobierane za wstęp do 

parku narodowego, w wysokości 15% wpływów za każdy kwartał, przeznacza 

się na dofinansowanie działalności ratowniczej specjalistycznych organizacji ra-

6) Zmiany tekstu jednolitego wymienionej ustawy zostały ogłoszone w Dz.U. z 2003 r. Nr 45, poz. 

391, Nr 65, poz. 594, Nr 96, poz. 874, Nr 166, poz. 1611 i Nr 189, poz. 1851 oraz z 2004 r. Nr 19, 

poz. 177. ©Kancelaria Sejmu s. 12/98

2009-02-23

towniczych - Górskiego Ochotniczego Pogotowia Ratunkowego oraz Tatrzań-

skiego Ochotniczego Pogotowia Ratunkowego, działających na terenie danego 

parku narodowego. 

10. Minister właściwy do spraw środowiska, uwzględniając zróżnicowanie walorów 

przyrodniczych i krajobrazowych parków narodowych, nasilenie ruchu turystycznego i jego oddziaływanie na przyrodę parków narodowych, określi, w 

drodze rozporządzenia, parki narodowe lub niektóre ich obszary, gdzie za wstęp 

pobiera się opłaty. 

Art. 13. 

1. Rezerwat przyrody obejmuje obszary zachowane w stanie naturalnym lub mało 

zmienionym, ekosystemy, ostoje i siedliska przyrodnicze, a także siedliska ro-

ślin, siedliska zwierząt i siedliska grzybów oraz twory i składniki przyrody nieożywionej, wyróżniające się szczególnymi wartościami przyrodniczymi, naukowymi, kulturowymi lub walorami krajobrazowymi. 

2. Na obszarach graniczących z rezerwatem przyrody może być wyznaczona otulina. 

3. Uznanie za rezerwat przyrody obszarów, o których mowa w ust. 1, następuje w 

drodze aktu prawa miejscowego w formie zarządzenia regionalnego dyrektora 

ochrony środowiska, które określa jego nazwę, położenie lub przebieg granicy i 

otulinę, jeżeli została wyznaczona, cele ochrony oraz rodzaj, typ i podtyp rezerwatu przyrody, a także sprawującego nadzór nad rezerwatem. Regionalny dyrektor ochrony środowiska, w drodze aktu prawa miejscowego w formie zarządzenia, po zasięgnięciu opinii regionalnej rady ochrony przyrody, może zwiększyć

obszar rezerwatu przyrody, zmienić cele ochrony, a w razie bezpowrotnej utraty 

wartości przyrodniczych, dla których rezerwat został powołany – zmniejszyć

obszar rezerwatu przyrody albo zlikwidować rezerwat przyrody.

3a. Projekty studiów uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego 

gmin, miejscowych planów zagospodarowania przestrzennego, planów zagospodarowania przestrzennego województw oraz planów zagospodarowania przestrzennego morskich wód wewnętrznych, morza terytorialnego i wyłącznej strefy ekonomicznej, w części dotyczącej rezerwatu przyrody i jego otuliny, wymagają uzgodnienia z regionalnym dyrektorem ochrony środowiska w zakresie 

ustaleń tych planów, mogących mieć negatywny wpływ na cele ochrony rezerwatu przyrody. 

3b. Projekty planów urządzenia lasu, uproszczonych planów urządzenia lasu i zadania z zakresu gospodarki leśnej, o których mowa w art. 19 ust. 3 i 4 ustawy z 

dnia 28 września 1991 r. o lasach, w części dotyczącej otuliny rezerwatu przyrody wymagają uzgodnienia z regionalnym dyrektorem ochrony środowiska 

w zakresie ustaleń tych planów lub zadań, mogących mieć negatywny wpływ na 

ochronę przyrody rezerwatu przyrody. 

4. Regionalny dyrektor ochrony środowiska, w drodze aktu prawa miejscowego w 

formie zarządzenia, może wprowadzić opłaty za wstęp na obszar rezerwatu 

przyrody, kierując się potrzebą ochrony przyrody. 

5. Regionalny dyrektor ochrony środowiska ustala stawki opłat, o których mowa w 

ust. 4, przy czym opłata za jednorazowy wstęp do rezerwatu nie może przekra-©Kancelaria Sejmu s. 13/98

2009-02-23

czać kwoty 6 zł waloryzowanej o prognozowany średnioroczny wskaźnik cen 

towarów i usług konsumpcyjnych ogółem, przyjęty w ustawie budżetowej. 

6. Opłaty, o których mowa w ust. 4, są przeznaczane na ochronę przyrody. 

Art. 14. 

Minister właściwy do spraw środowiska określi, w drodze rozporządzenia, rodzaje, 

typy i podtypy rezerwatów przyrody, kierując się potrzebą zapewnienia na obszarach 

cennych przyrodniczo, zróżnicowanych pod względem wartości przyrodniczych, 

ochrony rezerwatowej oraz wytypowania reprezentatywnej liczby rezerwatów przyrody ze względu na dominujący przedmiot ochrony i główny typ ekosystemu. 

Art. 15. 

1. W parkach narodowych oraz w rezerwatach przyrody zabrania się: 

1) budowy lub rozbudowy obiektów budowlanych i urządzeń technicznych, z 

wyjątkiem obiektów i urządzeń służących celom parku narodowego albo rezerwatu przyrody; 

2) (uchylony); 

3) chwytania lub zabijania dziko występujących zwierząt, zbierania lub niszczenia jaj, postaci młodocianych i form rozwojowych zwierząt, umyślnego 

płoszenia zwierząt kręgowych, zbierania poroży, niszczenia nor, gniazd, legowisk i innych schronień zwierząt oraz ich miejsc rozrodu; 

4) polowania, z wyjątkiem obszarów wyznaczonych w planie ochrony lub zadaniach ochronnych ustanowionych dla rezerwatu przyrody; 

5) pozyskiwania, niszczenia lub umyślnego uszkadzania roślin oraz grzybów; 

6) użytkowania, niszczenia, umyślnego uszkadzania, zanieczyszczania i dokonywania zmian obiektów przyrodniczych, obszarów oraz zasobów, tworów 

i składników przyrody; 

7) zmiany stosunków wodnych, regulacji rzek i potoków, jeżeli zmiany te nie 

służą ochronie przyrody; 

8) pozyskiwania skał, w tym torfu, oraz skamieniałości, w tym kopalnych 

szczątków roślin i zwierząt, minerałów i bursztynu; 

9) niszczenia gleby lub zmiany przeznaczenia i użytkowania gruntów; 

10) palenia ognisk i wyrobów tytoniowych oraz używania źródeł światła o 

otwartym płomieniu, z wyjątkiem miejsc wyznaczonych przez dyrektora 

parku narodowego, a w rezerwacie przyrody - przez regionalnego dyrektora 

ochrony środowiska; 

11) prowadzenia działalności wytwórczej, handlowej i rolniczej, z wyjątkiem 

miejsc wyznaczonych w planie ochrony; 

12) stosowania chemicznych i biologicznych środków ochrony roślin i nawozów; 

13) zbioru dziko występujących roślin i grzybów oraz ich części, z wyjątkiem 

miejsc wyznaczonych przez dyrektora parku narodowego, a w rezerwacie 

przyrody - przez regionalnego dyrektora ochrony środowiska; ©Kancelaria Sejmu s. 14/98

2009-02-23

14) połowu ryb i innych organizmów wodnych, z wyjątkiem miejsc wyznaczonych w planie ochrony lub zadaniach ochronnych; 

15) ruchu pieszego, rowerowego, narciarskiego i jazdy konnej wierzchem, z wyjątkiem szlaków i tras narciarskich wyznaczonych przez dyrektora parku narodowego, a w rezerwacie przyrody - przez regionalnego dyrektora ochrony 

środowiska; 

16) wprowadzania psów na obszary objęte ochroną ścisłą i czynną, z wyjątkiem 

miejsc wyznaczonych w planie ochrony oraz psów pasterskich wprowadzanych na obszary objęte ochroną czynną, na których plan ochrony albo zadania ochronne dopuszczają wypas; 

17) wspinaczki, eksploracji jaskiń lub zbiorników wodnych, z wyjątkiem miejsc 

wyznaczonych przez dyrektora parku narodowego, a w rezerwacie przyrody 

- przez regionalnego dyrektora ochrony środowiska; 

18) ruchu pojazdów poza drogami publicznymi oraz poza drogami położonymi 

na nieruchomościach będących w trwałym zarządzie parku narodowego, 

wskazanymi przez dyrektora parku narodowego, a w rezerwacie przyrody - 

przez regionalnego dyrektora ochrony środowiska; 

19) umieszczania tablic, napisów, ogłoszeń reklamowych i innych znaków niezwiązanych z ochroną przyrody, udostępnianiem parku albo rezerwatu przyrody, edukacją ekologiczną, z wyjątkiem znaków drogowych i innych znaków związanych z ochroną bezpieczeństwa i porządku powszechnego; 

20) zakłócania ciszy; 

21) używania łodzi motorowych i innego sprzętu motorowego, uprawiania sportów wodnych i motorowych, pływania i żeglowania, z wyjątkiem akwenów 

lub szlaków wyznaczonych przez dyrektora parku narodowego, 

a w rezerwacie przyrody - przez regionalnego dyrektora ochrony środowiska; 

22) wykonywania prac ziemnych trwale zniekształcających rzeźbę terenu; 

23) biwakowania, z wyjątkiem miejsc wyznaczonych przez dyrektora parku narodowego, a w rezerwacie przyrody - przez regionalnego dyrektora ochrony 

środowiska; 

24) prowadzenia badań naukowych - w parku narodowym bez zgody dyrektora 

parku, a w rezerwacie przyrody - bez zgody regionalnego dyrektora ochrony 

środowiska; 

25) wprowadzania gatunków roślin, zwierząt lub grzybów, bez zgody ministra 

właściwego do spraw środowiska; 

26) wprowadzania organizmów genetycznie zmodyfikowanych; 

27) organizacji imprez rekreacyjno-sportowych - w parku narodowym bez zgody dyrektora parku narodowego, a w rezerwacie przyrody bez zgody regionalnego dyrektora ochrony środowiska. 

2. Zakazy, o których mowa w ust. 1, nie dotyczą: 

1) wykonywania zadań wynikających z planu ochrony lub zadań ochronnych; 

2) (uchylony); ©Kancelaria Sejmu s. 15/98

2009-02-23

3) prowadzenia akcji ratowniczej oraz działań związanych z bezpieczeństwem 

powszechnym; 

4) wykonywania zadań z zakresu obronności kraju w przypadku zagrożenia 

bezpieczeństwa państwa; 

5) obszarów objętych ochroną krajobrazową w trakcie ich gospodarczego wykorzystywania przez jednostki organizacyjne, osoby prawne lub fizyczne 

oraz wykonywania prawa własności, zgodnie z przepisami Kodeksu cywilnego. 

3. Minister właściwy do spraw środowiska, po zasięgnięciu opinii dyrektora parku 

narodowego, może zezwolić na obszarze parku narodowego na odstępstwa od 

zakazów, o których mowa w ust. 1, jeżeli jest to uzasadnione: 

1) potrzebą ochrony przyrody, wykonywaniem badań naukowych, celami edukacyjnymi, kulturowymi, turystycznymi, rekreacyjnymi lub sportowymi lub 

celami kultu religijnego i nie spowoduje to negatywnego oddziaływania na 

przyrodę parku narodowego lub 

2) potrzebą realizacji inwestycji liniowych celu publicznego, w przypadku braku rozwiązań alternatywnych i po zagwarantowaniu kompensacji przyrodniczej w rozumieniu art. 3 pkt 8 ustawy z dnia 27 kwietnia 2001 r. – Prawo 

ochrony środowiska (Dz. U. z 2008 r. Nr 25, poz. 150, z późn. zm.

7)). 

4. Generalny Dyrektor Ochrony Środowiska, po zasięgnięciu opinii regionalnego 

dyrektora ochrony środowiska, może zezwolić na obszarze rezerwatu przyrody 

na odstępstwa od zakazów, o których mowa w ust. 1, jeżeli jest to uzasadnione 

potrzebą: 

1) ochrony przyrody lub 

2) realizacji inwestycji liniowych celu publicznego, w przypadku braku rozwiązań alternatywnych i po zagwarantowaniu kompensacji przyrodniczej w 

rozumieniu art. 3 pkt 8 ustawy z dnia 27 kwietnia 2001 r. – Prawo ochrony 

środowiska. 

5. Regionalny dyrektor ochrony środowiska może zezwolić na obszarze rezerwatu 

przyrody na odstępstwa od zakazów, o których mowa w ust. 1, jeżeli jest to uzasadnione wykonywaniem badań naukowych lub celami edukacyjnymi, kulturowymi, turystycznymi, rekreacyjnymi lub sportowymi lub celami kultu religijnego i nie spowoduje to negatywnego oddziaływania na cele ochrony przyrody rezerwatu przyrody. 

Art. 16. 

1. Park krajobrazowy obejmuje obszar chroniony ze względu na wartości przyrodnicze, historyczne i kulturowe oraz walory krajobrazowe w celu zachowania, 

popularyzacji tych wartości w warunkach zrównoważonego rozwoju. 

2. Na obszarach graniczących z parkiem krajobrazowym może być wyznaczona 

otulina. 

3. Utworzenie parku krajobrazowego lub powiększenie jego obszaru następuje w 

drodze rozporządzenia wojewody, które określa jego nazwę, obszar, przebieg 

7) Zmiany tekstu jednolitego wymienionej ustawy zostały ogłoszone w Dz. U. z 2008 r. Nr 111, poz. 

708, Nr 138, poz. 865, Nr 154, poz. 958, Nr 171, poz. 1056 i Nr 199, poz. 1227. ©Kancelaria Sejmu s. 16/98

2009-02-23

granicy i otulinę, jeżeli została wyznaczona, szczególne cele ochrony oraz zakazy właściwe dla danego parku krajobrazowego lub jego części wybrane spośród 

zakazów, o których mowa w art. 17 ust. 1, wynikające z potrzeb jego ochrony. 

Likwidacja lub zmniejszenie obszaru parku krajobrazowego następuje w drodze 

rozporządzenia wojewody, po uzgodnieniu z właściwymi miejscowo radami 

gmin, z powodu bezpowrotnej utraty wartości przyrodniczych, historycznych i 

kulturowych oraz walorów krajobrazowych na obszarach projektowanych do 

wyłączenia spod ochrony. 

4. Projekt rozporządzenia w sprawie utworzenia, zmiany granic lub likwidacji parku krajobrazowego wymaga uzgodnienia z właściwą miejscowo radą gminy.

5. Statut parku krajobrazowego lub zespołu parków krajobrazowych określający 

strukturę organizacyjną parku lub zespołu parków nadaje wojewoda, w drodze 

zarządzenia. 

6. Grunty rolne i leśne oraz inne nieruchomości znajdujące się w granicach parku 

krajobrazowego pozostawia się w gospodarczym wykorzystaniu. 

7. Projekty studiów uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego 

gmin, miejscowych planów zagospodarowania przestrzennego, planów zagospodarowania przestrzennego województw oraz planów zagospodarowania przestrzennego morskich wód wewnętrznych, morza terytorialnego i wyłącznej strefy ekonomicznej w części dotyczącej parku krajobrazowego i jego otuliny, wymagają uzgodnienia z właściwym miejscowo regionalnym dyrektorem ochrony 

środowiska w zakresie ustaleń tych planów, mogących mieć negatywny wpływ 

na ochronę przyrody parku krajobrazowego. 

Art. 17. 

1. W parku krajobrazowym mogą być wprowadzone następujące zakazy: 

1) realizacji przedsięwzięć mogących znacząco oddziaływać na środowisko w 

rozumieniu przepisów ustawy z dnia 3 października 2008 r. o udostępnianiu 

informacji o środowisku i jego ochronie, udziale społeczeństwa w ochronie 

środowiska oraz o ocenach oddziaływania na środowisko (Dz. U. Nr 199, 

poz. 1227); 

2) umyślnego zabijania dziko występujących zwierząt, niszczenia ich nor, legowisk, innych schronień i miejsc rozrodu oraz tarlisk i złożonej ikry, z wyjątkiem amatorskiego połowu ryb oraz wykonywania czynności w ramach 

racjonalnej gospodarki rolnej, leśnej, rybackiej i łowieckiej; 

3) likwidowania i niszczenia zadrzewień śródpolnych, przydrożnych i nadwodnych, jeżeli nie wynikają z potrzeby ochrony przeciwpowodziowej lub 

zapewnienia bezpieczeństwa ruchu drogowego lub wodnego lub budowy, 

odbudowy, utrzymania, remontów lub naprawy urządzeń wodnych; 

4) pozyskiwania do celów gospodarczych skał, w tym torfu, oraz skamieniało-

ści, w tym kopalnych szczątków roślin i zwierząt, a także minerałów i 

bursztynu; 

5) wykonywania prac ziemnych trwale zniekształcających rzeźbę terenu, z wyjątkiem prac związanych z zabezpieczeniem przeciwsztormowym, przeciwpowodziowym lub przeciwosuwiskowym lub budową, odbudową, utrzymaniem, remontem lub naprawą urządzeń wodnych; ©Kancelaria Sejmu s. 17/98

2009-02-23

6) dokonywania zmian stosunków wodnych, jeżeli zmiany te nie służą ochronie przyrody lub racjonalnej gospodarce rolnej, leśnej, wodnej lub rybackiej; 

7) budowania nowych obiektów budowlanych w pasie szerokości 100 m od linii brzegów rzek, jezior i innych zbiorników wodnych, z wyjątkiem obiektów służących turystyce wodnej, gospodarce wodnej lub rybackiej; 

8) lokalizowania obiektów budowlanych w pasie szerokości 200 m od krawę-

dzi brzegów klifowych oraz w pasie technicznym brzegu morskiego; 

9) likwidowania, zasypywania i przekształcania zbiorników wodnych, starorzeczy oraz obszarów wodno-błotnych; 

10) wylewania gnojowicy, z wyjątkiem nawożenia własnych gruntów rolnych; 

11) prowadzenia chowu i hodowli zwierząt metodą bezściółkową; 

12) utrzymywania otwartych rowów ściekowych i zbiorników ściekowych; 

13) organizowania rajdów motorowych i samochodowych; 

14) używania łodzi motorowych i innego sprzętu motorowego na otwartych 

zbiornikach wodnych. 

2. Zakazy, o których mowa w ust. 1, nie dotyczą: 

1) wykonywania zadań wynikających z planu ochrony; 

2) wykonywania zadań na rzecz obronności kraju i bezpieczeństwa państwa; 

3) prowadzenia akcji ratowniczej oraz działań związanych z bezpieczeństwem 

powszechnym; 

4) realizacji inwestycji celu publicznego w rozumieniu art. 2 pkt 5 ustawy z 

dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym 

(Dz.U. Nr 80, poz. 717 oraz z 2004 r. Nr 6, poz. 41), zwanej dalej „inwestycją celu publicznego”. 

3. Zakaz, o którym mowa w ust. 1 pkt 1, nie dotyczy realizacji przedsięwzięć mogących znacząco oddziaływać na środowisko, dla których sporządzenie raportu 

o oddziaływaniu na środowisko nie jest obowiązkowe i przeprowadzona procedura oceny oddziaływania na środowisko wykazała brak niekorzystnego wpływu 

na przyrodę parku krajobrazowego. 

4. Zakaz, o którym mowa w ust. 1 pkt 14, nie dotyczy statków jednostek ratowniczych, jednostek organizacyjnych właściciela wód lub urządzeń wodnych zlokalizowanych na wodach, inspektorów żeglugi śródlądowej, Państwowej i Spo-

łecznej Straży Rybackiej, promów w ciągu dróg publicznych, prowadzenia racjonalnej gospodarki rybackiej oraz wykonywania zadań z zakresu ochrony 

przyrody przez Służbę Parku Krajobrazowego. 

Art. 18. 

1. Dla parków narodowych, rezerwatów przyrody i parków krajobrazowych sporządza się i realizuje plan ochrony. 

2. Plan ochrony, o którym mowa w ust. 1, ustanawia się w terminie 5 lat od dnia 

utworzenia parku narodowego, uznania obszaru za rezerwat przyrody albo utworzenia parku krajobrazowego. ©Kancelaria Sejmu s. 18/98

2009-02-23

Art. 19. 

1. Projekt planu ochrony sporządza dla: 

1) parku narodowego - dyrektor parku narodowego; 

2) rezerwatu przyrody – regionalny dyrektor ochrony środowiska lub po 

uzgodnieniu z tym organem - zarządzający rezerwatem albo sprawujący 

nadzór nad rezerwatem; 

3) parku krajobrazowego - dyrektor parku krajobrazowego lub dyrektor zespo-

łu parków krajobrazowych. 

1a. Sporządzający projekt planu ochrony, o którym mowa w ust. 1, zapewnia moż-

liwość udziału społeczeństwa, na zasadach i w trybie określonych w ustawie z 

dnia 3 października 2008 r. o udostępnianiu informacji o środowisku i jego 

ochronie, udziale społeczeństwa w ochronie środowiska oraz o ocenach oddzia-

ływania na środowisko, w postępowaniu, którego przedmiotem jest sporządzenie 

projektu. 

2. Projekt planu ochrony, o którym mowa w ust. 1, wymaga zaopiniowania przez 

właściwe miejscowo rady gmin. 

3. Przepisy ust. 1a i 2 stosuje się odpowiednio w przypadku dokonywania zmiany 

planu ochrony. 

4. (uchylony). 

5. Minister właściwy do spraw środowiska ustanawia, w drodze rozporządzenia, 

plan ochrony dla parku narodowego w terminie 6 miesięcy od dnia otrzymania 

projektu planu lub odmawia jego ustanowienia, jeżeli projekt planu jest niezgodny z celami ochrony przyrody, uwzględniając konieczność dostosowania 

działań ochronnych do celów ochrony parku narodowego. Plan ochrony może 

być zmieniony, jeżeli wynika to z potrzeb ochrony przyrody. 

6. Regionalny dyrektor ochrony środowiska ustanawia, w drodze aktu prawa miejscowego w formie zarządzenia, plan ochrony dla rezerwatu przyrody w terminie 

6 miesięcy od dnia otrzymania projektu planu. Plan ochrony może być zmieniony, jeżeli wynika to z potrzeb ochrony przyrody. 

6a. Wojewoda ustanawia, w drodze rozporządzenia, plan ochrony dla parku krajobrazowego w terminie 6 miesięcy od dnia otrzymania projektu planu. Plan 

ochrony może być zmieniony, jeżeli wynika to z potrzeb ochrony przyrody. 

7. Plan ochrony dla rezerwatu przyrody położonego na terenie więcej niż jednego 

województwa ustanawiają wspólnie, w drodze aktu prawa miejscowego w formie zarządzenia, regionalni dyrektorzy ochrony środowiska, na których obszarze 

działania znajdują się części tego rezerwatu. 

8. Plan ochrony dla parku krajobrazowego położonego na terenie kilku województw ustanawia wojewoda właściwy ze względu na siedzibę dyrekcji parku, 

w porozumieniu z pozostałymi wojewodami. 

Art. 20. 

1. Plan ochrony dla parku narodowego, rezerwatu przyrody oraz parku krajobrazowego sporządza się na okres 20 lat, z uwzględnieniem: ©Kancelaria Sejmu s. 19/98

2009-02-23

1) charakterystyki i oceny stanu przyrody; 

2) identyfikacji i oceny istniejących oraz potencjalnych zagrożeń wewnętrznych i zewnętrznych; 

3) charakterystyki i oceny uwarunkowań społecznych i gospodarczych; 

4) analizy skuteczności dotychczasowych sposobów ochrony; 

5) charakterystyki i oceny stanu zagospodarowania przestrzennego. 

2. Prace przy sporządzaniu planów ochrony, o których mowa w ust. 1, polegają na: 

1) ocenie stanu zasobów, tworów i składników przyrody, walorów krajobrazowych, wartości kulturowych oraz istniejących i potencjalnych zagrożeń

wewnętrznych i zewnętrznych, która może być wykonana w formie szczegółowych opisów; 

2) opracowaniu koncepcji ochrony zasobów, tworów i składników przyrody 

oraz wartości kulturowych, a także eliminacji lub ograniczania istniejących 

i potencjalnych zagrożeń wewnętrznych i zewnętrznych; 

3) wskazaniu zadań ochronnych, z podaniem rodzaju, zakresu i lokalizacji. 

3. Plan ochrony dla parku narodowego oraz rezerwatu przyrody zawiera: 

1) cele ochrony przyrody oraz wskazanie przyrodniczych i społecznych uwarunkowań ich realizacji; 

2) identyfikację oraz określenie sposobów eliminacji lub ograniczania istnieją-

cych i potencjalnych zagrożeń wewnętrznych i zewnętrznych oraz ich skutków; 

3) wskazanie obszarów ochrony ścisłej, czynnej i krajobrazowej; 

4) określenie działań ochronnych na obszarach ochrony ścisłej, czynnej i krajobrazowej, z podaniem rodzaju, zakresu i lokalizacji tych działań; 

5) wskazanie obszarów i miejsc udostępnianych dla celów naukowych, edukacyjnych, turystycznych, rekreacyjnych, sportowych, amatorskiego połowu 

ryb i rybactwa oraz określenie sposobów ich udostępniania; 

6) wskazanie miejsc, w których może być prowadzona działalność wytwórcza, 

handlowa i rolnicza; 

7) ustalenia do studiów uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gmin, miejscowych planów zagospodarowania przestrzennego, 

planów zagospodarowania przestrzennego województw oraz planów zagospodarowania przestrzennego morskich wód wewnętrznych, morza terytorialnego i wyłącznej strefy ekonomicznej dotyczące eliminacji lub ograniczenia zagrożeń wewnętrznych lub zewnętrznych. 

4. Plan ochrony dla parku krajobrazowego zawiera: 

1) cele ochrony przyrody oraz przyrodnicze, społeczne i gospodarcze uwarunkowania ich realizacji; 

2) identyfikację oraz określenie sposobów eliminacji lub ograniczania istnieją-

cych i potencjalnych zagrożeń wewnętrznych i zewnętrznych oraz ich skutków; 

3) wskazanie obszarów realizacji działań ochronnych; ©Kancelaria Sejmu s. 20/98

2009-02-23

4) określenie zakresu prac związanych z ochroną przyrody i kształtowaniem 

krajobrazu; 

5) wskazanie obszarów udostępnianych dla celów naukowych, edukacyjnych, 

turystycznych, rekreacyjnych, amatorskiego połowu ryb i dla innych form 

gospodarowania oraz określenie sposobów korzystania z tych obszarów; 

6) ustalenia do studiów uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gmin, miejscowych planów zagospodarowania przestrzennego, 

planów zagospodarowania przestrzennego województw oraz planów zagospodarowania przestrzennego morskich wód wewnętrznych, morza terytorialnego i wyłącznej strefy ekonomicznej dotyczące eliminacji lub ograniczenia zagrożeń wewnętrznych lub zewnętrznych. 

5. Plany ochrony dla parku narodowego, rezerwatu przyrody lub parku krajobrazowego w części pokrywającej się z obszarem Natura 2000 powinny uwzględniać

zakres planu zadań ochronnych dla obszaru Natura 2000, o którym mowa w art. 

28, albo zakres planu ochrony dla obszaru Natura 2000, o którym mowa w art. 

29. 

Art. 21. 

Minister właściwy do spraw środowiska określi dla parku narodowego, rezerwatu 

przyrody, parku krajobrazowego, w drodze rozporządzenia: 

1) tryb sporządzania projektu planu ochrony, 

2) zakres prac na potrzeby sporządzenia projektu planu ochrony, 

3) tryb dokonywania zmian w planie ochrony, 

4) zakres i sposoby ochrony zasobów, tworów i składników przyrody 

- kierując się potrzebą ochrony zasobów, tworów i składników przyrody żywej i nieożywionej w parkach narodowych, rezerwatach przyrody oraz parkach krajobrazowych, z uwzględnieniem możliwości technicznych, organizacyjnych i finansowych 

oraz poziomu wiedzy i nauki w zakresie ochrony przyrody. 

Art. 22. 

1. Dla parku narodowego lub rezerwatu przyrody, do czasu ustanowienia planu 

ochrony, sprawujący nadzór sporządza projekt zadań ochronnych. 

2. Zadania ochronne, o których mowa w ust. 1, ustanawia, w drodze zarządzenia: 

1) minister właściwy do spraw środowiska – dla parku narodowego; 

2) regionalny dyrektor ochrony środowiska – dla rezerwatu przyrody. 

3. Zadania ochronne, o których mowa w ust. 1, uwzględniają: 

1) identyfikację i ocenę istniejących i potencjalnych zagrożeń wewnętrznych i 

zewnętrznych oraz sposoby eliminacji lub ograniczania tych zagrożeń i ich 

skutków; 

2) opis sposobów ochrony czynnej ekosystemów, z podaniem rodzaju, rozmiaru i lokalizacji poszczególnych zadań; 

3) opis sposobów czynnej ochrony gatunków roślin, zwierząt lub grzybów; ©Kancelaria Sejmu s. 21/98

2009-02-23

4) wskazanie obszarów objętych ochroną ścisłą, czynną oraz krajobrazową. 

4. Zadania ochronne, o których mowa w ust. 1, mogą być ustanawiane na rok lub 

równocześnie na kolejne lata, nie dłużej jednak niż na 5 lat. 

Art. 23. 

1. Obszar chronionego krajobrazu obejmuje tereny chronione ze względu na wyróżniający się krajobraz o zróżnicowanych ekosystemach, wartościowe ze 

względu na możliwość zaspokajania potrzeb związanych z turystyką i wypoczynkiem lub pełnioną funkcją korytarzy ekologicznych. 

2. Wyznaczenie obszaru chronionego krajobrazu następuje w drodze rozporządzenia wojewody, które określa jego nazwę, położenie, obszar, sprawującego nadzór, ustalenia dotyczące czynnej ochrony ekosystemów oraz zakazy właściwe 

dla danego obszaru chronionego krajobrazu lub jego części wybrane spośród zakazów wymienionych w art. 24 ust. 1, wynikające z potrzeb jego ochrony. Likwidacja lub zmiana granic obszaru chronionego krajobrazu następuje w drodze 

rozporządzenia wojewody, po zaopiniowaniu przez wojewódzką radę ochrony 

przyrody oraz właściwe miejscowo rady gmin, z powodu bezpowrotnej utraty 

wyróżniającego się krajobrazu o zróżnicowanych ekosystemach i możliwości 

zaspokajania potrzeb związanych z turystyką i wypoczynkiem. 

3. Projekt rozporządzenia w sprawie wyznaczenia lub powiększenia obszaru chronionego krajobrazu wymaga uzgodnienia z właściwą miejscowo radą gminy. 

4. Jeżeli wojewoda nie wyznaczył obszaru chronionego krajobrazu, obszar ten mo-

że być wyznaczony przez radę gminy, w drodze uchwały, która określa jego nazwę, poło¿enie, obszar, sprawującego nadzór, ustalenia dotyczące czynnej 

ochrony ekosystemów oraz zakazy właściwe dla danego obszaru chronionego 

krajobrazu lub jego części wybrane spośród zakazów wymienionych w art. 24 

ust. 1, wynikające z potrzeb jego ochrony. Likwidacja lub zmiana granic obszaru 

chronionego krajobrazu następuje w drodze uchwały rady gminy. 

5. Projekty studiów uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego 

gmin, miejscowych planów zagospodarowania przestrzennego, planów zagospodarowania przestrzennego województw i planów zagospodarowania przestrzennego morskich wód wewnętrznych, morza terytorialnego i wyłącznej strefy ekonomicznej, w części dotyczącej obszaru chronionego krajobrazu, 

wymagają uzgodnienia z właściwym regionalnym dyrektorem ochrony 

środowiska w zakresie ustaleń tych planów, mogących mieć negatywny wpływ 

na ochronę przyrody obszaru chronionego krajobrazu. 

Art. 24. 

1. Na obszarze chronionego krajobrazu mogą być wprowadzone następujące zakazy: 

1) zabijania dziko występujących zwierząt, niszczenia ich nor, legowisk, innych schronień i miejsc rozrodu oraz tarlisk, złożonej ikry, z wyjątkiem 

amatorskiego połowu ryb oraz wykonywania czynności związanych z racjonalną gospodarką rolną, leśną, rybacką i łowiecką; 

2) realizacji przedsięwzięć mogących znacząco oddziaływać na środowisko w 

rozumieniu przepisów ustawy z dnia 3 października 2008 r. o udostępnianiu ©Kancelaria Sejmu s. 22/98

2009-02-23

informacji o środowisku i jego ochronie, udziale społeczeństwa w ochronie 

środowiska oraz o ocenach oddziaływania na środowisko; 

3) likwidowania i niszczenia zadrzewień śródpolnych, przydrożnych i nadwodnych, jeżeli nie wynikają one z potrzeby ochrony przeciwpowodziowej 

i zapewnienia bezpieczeństwa ruchu drogowego lub wodnego lub budowy, 

odbudowy, utrzymania, remontów lub naprawy urządzeń wodnych; 

4) wydobywania do celów gospodarczych skał, w tym torfu, oraz skamieniało-

ści, w tym kopalnych szczątków roślin i zwierząt, a także minerałów i 

bursztynu; 

5) wykonywania prac ziemnych trwale zniekształcających rzeźbę terenu, z wyjątkiem prac związanych z zabezpieczeniem przeciwsztormowym, przeciwpowodziowym lub przeciwosuwiskowym lub utrzymaniem, budową, odbudową, naprawą lub remontem urządzeń wodnych; 

6) dokonywania zmian stosunków wodnych, jeżeli służą innym celom niż

ochrona przyrody lub zrównoważone wykorzystanie użytków rolnych i le-

śnych oraz racjonalna gospodarka wodna lub rybacka; 

7) likwidowania naturalnych zbiorników wodnych, starorzeczy i obszarów 

wodno-błotnych; 

8) lokalizowania obiektów budowlanych w pasie szerokości 100 m od linii 

brzegów rzek, jezior i innych zbiorników wodnych, z wyjątkiem urządzeń

wodnych oraz obiektów służących prowadzeniu racjonalnej gospodarki rolnej, leśnej lub rybackiej; 

9) lokalizowania obiektów budowlanych w pasie szerokości 200 m od linii 

brzegów klifowych oraz w pasie technicznym brzegu morskiego. 

2. Zakazy, o których mowa w ust. 1, nie dotyczą: 

1) wykonywania zadań na rzecz obronności kraju i bezpieczeństwa państwa; 

2) prowadzenia akcji ratowniczej oraz działań związanych z bezpieczeństwem 

powszechnym; 

3) realizacji inwestycji celu publicznego. 

3. Zakaz, o którym mowa w ust. 1 pkt 2, nie dotyczy realizacji przedsięwzięć mogących znacząco oddziaływać na środowisko, dla których przeprowadzona ocena oddziaływania na środowisko wykazała brak znacząco negatywnego wpływu 

na ochronę przyrody obszaru chronionego krajobrazu. 

Art. 25. 

1. Sieć obszarów Natura 2000 obejmuje: 

1) obszary specjalnej ochrony ptaków; 

2) specjalne obszary ochrony siedlisk; 

3) obszary mające znaczenie dla Wspólnoty. 

2. Obszar Natura 2000 może obejmować część lub całość obszarów i obiektów objętych formami ochrony przyrody, o których mowa w art. 6 ust 1 pkt 1-4 i 6-9. ©Kancelaria Sejmu s. 23/98

2009-02-23

Art. 26. 

Minister właściwy do spraw środowiska określi, w drodze rozporządzenia, typy siedlisk przyrodniczych oraz gatunki będące przedmiotem zainteresowania Wspólnoty, 

w tym siedliska przyrodnicze i gatunki o znaczeniu priorytetowym, oraz wymagające 

ochrony w formie wyznaczenia obszarów Natura 2000, a także kryteria wyboru obszarów kwalifikujących się do uznania za obszary mające znaczenie dla Wspólnoty i 

wyznaczenia jako specjalne obszary ochrony siedlisk oraz obszarów kwalifikujących 

się do wyznaczenia jako obszary specjalnej ochrony ptaków, mając na uwadze zachowanie poszczególnych cennych lub zagrożonych składników różnorodności biologicznej, na podstawie których jest wyznaczana sieć obszarów Natura 2000. 

Art. 27. 

1. Generalny Dyrektor Ochrony Środowiska opracowuje projekt listy obszarów Natura 2000, zgodnie z przepisami prawa Unii Europejskiej. 

2. Projekt, o którym mowa w ust. 1, wymaga zasięgnięcia opinii właściwych miejscowo rad gmin. Niezłożenie opinii w terminie 30 dni od dnia otrzymania projektu uznaje się za brak uwag. 

3. Minister właściwy do spraw środowiska, po uzyskaniu zgody Rady Ministrów, 

przekazuje Komisji Europejskiej: 

1) listę proponowanych obszarów mających znaczenie dla Wspólnoty; 

2) szacunek dotyczący współfinansowania przez Wspólnotę ochrony obszarów 

wyznaczonych ze względu na typy siedlisk przyrodniczych oraz gatunki ro-

ślin i zwierząt o znaczeniu priorytetowym; 

3) listę obszarów specjalnej ochrony ptaków. 

Art. 27a. 

1. Wyznaczenie obszaru specjalnej ochrony ptaków lub specjalnego obszaru ochrony siedlisk, zmiana jego granic lub likwidacja następuje w porozumieniu z ministrem właściwym do spraw rolnictwa, ministrem właściwym do spraw rozwoju 

wsi, ministrem właściwym do spraw rybołówstwa i z ministrem właściwym do 

spraw gospodarki wodnej, w drodze rozporządzenia ministra właściwego do 

spraw środowiska, które określa nazwę, położenie administracyjne, obszar i mapę obszaru, cel i przedmiot ochrony. Minister właściwy do spraw środowiska, 

wydając rozporządzenie, kieruje się stanem siedlisk przyrodniczych oraz gatunków roślin i zwierząt oraz koniecznością zachowania szczególnie cennych lub 

zagrożonych składników różnorodności biologicznej. 

2. Nadzór nad obszarem Natura 2000 lub proponowanym obszarem mającym znaczenie dla Wspólnoty, znajdującym się na liście, o której mowa w art. 27 ust. 3 

pkt 1, sprawuje właściwy regionalny dyrektor ochrony środowiska lub na obszarach morskich - dyrektor urzędu morskiego, z zastrzeżeniem art. 32 ust. 5. 

3. Zmiana granic lub likwidacja obszaru specjalnej ochrony ptaków lub specjalnego 

obszaru ochrony siedlisk następuje, jeżeli jest to uzasadnione naturalnymi zmianami stwierdzonymi w wyniku monitoringu i nadzoru, o którym mowa w art. 31, 

oraz po uzyskaniu zgody Komisji Europejskiej. ©Kancelaria Sejmu s. 24/98

2009-02-23

4. Specjalne obszary ochrony siedlisk minister właściwy do spraw środowiska wyznacza po uzgodnieniu z Komisją Europejską w terminie 6 lat od dnia zatwierdzenia tego obszaru przez Komisję Europejską jako obszar mający znaczenie dla 

Wspólnoty. 

Art. 28.

1. Dla obszaru Natura 2000 sprawujący nadzór nad obszarem sporządza projekt 

planu zadań ochronnych na okres 10 lat; pierwszy projekt sporządza się w terminie 6 lat od dnia zatwierdzenia obszaru przez Komisję Europejską jako obszaru mającego znaczenie dla Wspólnoty lub od dnia wyznaczenia obszaru specjalnej ochrony ptaków. 

2. Dla proponowanego obszaru mającego znaczenie dla Wspólnoty, znajdującego 

się na liście, o której mowa w art. 27 ust. 3 pkt 1, sprawujący nadzór może sporządzić projekt planu zadań ochronnych na okres 10 lat. 

3. Sporządzający projekt planu zadań ochronnych, o którym mowa w ust. 1, umoż-

liwi zainteresowanym osobom i podmiotom prowadzącym działalność w obrębie 

siedlisk przyrodniczych i siedlisk gatunków, dla których ochrony wyznaczono 

obszar Natura 2000, udział w pracach związanych ze sporządzaniem tego projektu. 

4. Sporządzający projekt planu zadań ochronnych, o którym mowa w ust. 1, zapewnia możliwość udziału społeczeństwa, na zasadach i w trybie określonym w 

ustawie z dnia 3 października 2008 r. o udostępnianiu informacji o środowisku i 

jego ochronie, udziale społeczeństwa w ochronie środowiska oraz o ocenach oddziaływania na środowisko (Dz.U. Nr 199, poz. 1227), w postępowaniu, którego 

przedmiotem jest sporządzenie projektu. 

5. Regionalny dyrektor ochrony środowiska ustanawia, w drodze aktu prawa miejscowego w formie zarządzenia, plan zadań ochronnych dla obszaru Natura 2000, 

kierując się koniecznością utrzymania i przywracania do właściwego stanu 

ochrony siedlisk przyrodniczych oraz gatunków roślin i zwierząt, dla których 

ochrony wyznaczono obszar Natura 2000. Plan zadań ochronnych może być

zmieniony, jeżeli wynika to z potrzeb ochrony tych siedlisk przyrodniczych lub 

gatunków roślin i zwierząt. 

6. Ustanowienie planu zadań ochronnych dla obszaru Natura 2000 następuje po 

uzgodnieniu z dyrektorem regionalnej dyrekcji Lasów Państwowych, jeżeli obszar Natura 2000 obejmuje obszar zarządzany przez Państwowe Gospodarstwo 

Leśne Lasy Państwowe. Zajęcie stanowiska następuje w drodze postanowienia, 

na które przysługuje zażalenie do ministra właściwego do spraw środowiska. 

Niewyrażenie stanowiska w terminie 30 dni od dnia otrzymania projektu planu 

zadań ochronnych uznaje się za jego uzgodnienie. 

7. Uzgodnienie, o którym mowa w ust. 6, dotyczy obszaru zarządzanego przez Pań-

stwowe Gospodarstwo Leśne Lasy Państwowe w zakresie zadań ochronnych, za 

których wykonywanie odpowiadać będą jednostki Państwowego Gospodarstwa 

Leśnego Lasy Państwowe. 

8. Plan zadań ochronnych dla obszaru Natura 2000 położonego na terenie więcej 

niż jednego województwa ustanawiają wspólnie, w drodze aktu prawa miejscowego w formie zarządzenia, regionalni dyrektorzy ochrony środowiska, na któ-

rych obszarze działania znajdują się części tego obszaru. ©Kancelaria Sejmu s. 25/98

2009-02-23

9. W przypadku dokonywania zmiany planu zadań ochronnych stosuje się przepisy 

ust. 3 i 4. 

10. Plan zadań ochronnych dla obszaru Natura 2000 zawiera: 

1) opis granic obszaru i mapę obszaru Natura 2000; 

2) identyfikację istniejących i potencjalnych zagrożeń dla zachowania właściwego stanu ochrony siedlisk przyrodniczych oraz gatunków roślin 

i zwierząt i ich siedlisk będących przedmiotami ochrony; 

3) cele działań ochronnych; 

4) określenie działań ochronnych ze wskazaniem podmiotów odpowiedzialnych za ich wykonanie i obszarów ich wdrażania, w tym w szczególności 

działań dotyczących: 

a) ochrony czynnej siedlisk przyrodniczych, gatunków roślin i zwierząt 

oraz ich siedlisk, 

b) monitoringu stanu przedmiotów ochrony oraz monitoringu realizacji celów, o których mowa w pkt 3, 

c) uzupełnienia stanu wiedzy o przedmiotach ochrony i uwarunkowaniach 

ich ochrony; 

5) wskazania do zmian w istniejących studiach uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gmin, miejscowych planach zagospodarowania przestrzennego, planach zagospodarowania przestrzennego województw oraz planach zagospodarowania przestrzennego morskich wód wewnętrznych, morza terytorialnego i wyłącznej strefy ekonomicznej dotyczą-

ce eliminacji lub ograniczenia zagrożeń wewnętrznych lub zewnętrznych, 

jeżeli są niezbędne dla utrzymania lub odtworzenia właściwego stanu 

ochrony siedlisk przyrodniczych oraz gatunków roślin i zwierząt, dla któ-

rych ochrony wyznaczono obszar Natura 2000; 

6) wskazanie terminu sporządzenia, w razie potrzeby, planu ochrony dla części 

lub całości obszaru. 

11. Planu zadań ochronnych nie sporządza się dla obszaru Natura 2000 lub jego czę-

ści: 

1) dla którego ustanowiono plan ochrony, o którym mowa w art. 29; 

2) pokrywającego się w całości lub w części z obszarem parku narodowego, 

rezerwatu przyrody lub parku krajobrazowego, dla których ustanowiono 

plan ochrony uwzględniający zakres, o którym mowa w ust. 10; 

3) pokrywającego się w całości lub w części z obszarem parku narodowego lub 

rezerwatu przyrody, dla których ustanowiono zadania ochronne uwzględniające zakres, o którym mowa w ust. 10; 

4) znajdującego się w obszarach morskich. 

12. Akt prawa miejscowego w formie zarządzenia regionalnego dyrektora ochrony 

środowiska, o którym mowa w ust. 5, traci moc w przypadku ustanowienia planu 

ochrony, o którym mowa w art. 29. 

13. Minister właściwy do spraw środowiska określi, w drodze rozporządzenia, dla 

obszaru Natura 2000: 

1) tryb sporządzania projektu planu zadań ochronnych, ©Kancelaria Sejmu s. 26/98

2009-02-23

2) zakres prac koniecznych dla sporządzenia projektu planu zadań ochronnych, 

3) tryb dokonywania zmian w planie zadań ochronnych 

 – kierując się koniecznością ochrony siedlisk przyrodniczych oraz gatunków ro-

ślin i zwierząt i ich siedlisk, uwzględniając ich stan oraz warunki rozwoju spo-

łecznego i gospodarczego obszaru objętego planem zadań ochronnych. 

Art. 29. 

1. Projekt planu ochrony dla obszaru Natura 2000 lub jego części sporządza sprawujący nadzór nad obszarem. 

2. Projekt planu ochrony dla obszaru Natura 2000 lub jego część wymaga zaopiniowania przez: 

1) dyrektora regionalnej dyrekcji Lasów Państwowych, jeżeli obszar Natura 

2000 obejmuje obszar zarządzany przez Państwowe Gospodarstwo Leśne 

Lasy Państwowe; 

2) dyrektora urzędu morskiego, jeżeli obszar Natura 2000 obejmuje obszar 

morski. 

3. Minister właściwy do spraw środowiska ustanawia, w drodze rozporządzenia, 

plan ochrony dla obszaru Natura 2000 lub jego części na okres 20 lat, kierując 

się koniecznością utrzymania i przywracania do właściwego stanu ochrony siedlisk przyrodniczych, oraz gatunków roślin i zwierząt, dla których wyznaczono 

obszar Natura 2000. 

4. Plan ochrony może być zmieniony, jeżeli wynika to z potrzeb ochrony siedlisk 

przyrodniczych lub gatunków roślin i zwierząt i ich siedlisk, dla których ochrony wyznaczono obszar Natura 2000. 

5. Sporządzający projekt planu ochrony, o którym mowa w ust. 1, umożliwi zainteresowanym osobom i podmiotom prowadzącym działalność w obrębie siedlisk 

przyrodniczych i siedlisk gatunków, dla których ochrony wyznaczono obszar 

Natura 2000, udział w pracach związanych ze sporządzaniem tego projektu. 

6. Ustanowienie planu ochrony poprzedza się przeprowadzeniem postępowania z 

udziałem społeczeństwa na zasadach określonych w dziale III rozdziale 3 ustawy z dnia 3 października 2008 r. o udostępnianiu informacji o środowisku i jego 

ochronie, udziale społeczeństwa w ochronie środowiska oraz o ocenach oddzia-

ływania na środowisko. 

7. W przypadku dokonywania zmiany planu ochrony dla obszaru Natura 2000 lub 

jego części stosuje się przepisy ust. 5 i 6. 

8. Plan ochrony dla obszaru Natura 2000 zawiera: 

1) opis granic obszaru i mapę obszaru Natura 2000; 

2) identyfikację istniejących i potencjalnych zagrożeń dla zachowania właściwego stanu ochrony siedlisk przyrodniczych, oraz gatunków roślin i zwierząt i ich siedlisk będących przedmiotami ochrony; 

3) określenie warunków utrzymania lub odtworzenia właściwego stanu ochrony przedmiotów ochrony obszaru Natura 2000, zachowania integralności 

obszaru Natura 2000 oraz spójności sieci obszarów Natura 2000, odnoszą-

cych się w szczególności do: ©Kancelaria Sejmu s. 27/98

2009-02-23

a) innych form ochrony przyrody, pokrywających się z obszarem Natura 

2000, 

b) zagospodarowania przestrzennego, w tym w szczególności terenów lokalizacji zabudowy możliwej bez szkody dla obszaru Natura 2000, infrastruktury technicznej i komunikacyjnej, infrastruktury turystycznej i 

edukacyjnej, a także obszarów, które powinny być zalesione oraz obszarów wyłączonych z zalesiania, 

c) zagospodarowania obszarów morskich, 

d) gospodarowania wodami, 

e) gospodarki rolnej, leśnej i rybackiej, 

f) śródlądowych wód powierzchniowych płynących, w których powinna 

być zachowana lub odtworzona możliwość wędrówki ryb i innych organizmów wodnych; 

4) wskazania do zmian w istniejących studiach uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gmin, miejscowych planach zagospodarowania przestrzennego, planach zagospodarowania przestrzennego województw oraz planach zagospodarowania przestrzennego morskich wód wewnętrznych, morza terytorialnego i wyłącznej strefy ekonomicznej dotyczą-

ce eliminacji lub ograniczenia zagrożeń wewnętrznych lub zewnętrznych, 

jeżeli są niezbędne dla utrzymania lub odtworzenia właściwego stanu 

ochrony siedlisk przyrodniczych oraz gatunków roślin i zwierząt, dla któ-

rych wyznaczono obszar Natura 2000; 

5) określenie działań ochronnych dla utrzymania lub odtworzenia właściwego 

stanu ochrony przedmiotów ochrony obszaru Natura 2000, ze wskazaniem 

podmiotów odpowiedzialnych za ich realizację; 

6) wskaźniki właściwego stanu ochrony siedlisk przyrodniczych lub gatunków 

roślin i zwierząt i ich siedlisk, będących przedmiotami ochrony; 

7) określenie sposobów monitoringu realizacji zadań ochronnych oraz ich 

skutków; 

8) określenie sposobów monitoringu stanu ochrony siedlisk przyrodniczych lub 

gatunków roślin i zwierząt i ich siedlisk, będących przedmiotami ochrony. 

9. Zakres działań ochronnych, o których mowa w ust. 8 pkt 5, może obejmować w 

szczególności: 

1) ochronę czynną lub odtwarzanie siedlisk przyrodniczych lub siedlisk gatunków roślin i zwierząt, będących przedmiotem ochrony; 

2) utrzymanie korytarzy ekologicznych łączących obszary Natura 2000; 

3) rozmieszczenie obiektów i urządzeń służących celom ochrony obszaru Natura 2000; 

4) stosunki wodne, w tym gospodarowanie wodami; 

5) gospodarkę rolną, leśną i rybacką, w tym: 

a) kierunki kształtowania przestrzeni produkcyjnej, 

b) wskazanie obszarów, które powinny być zalesione, oraz obszarów wy-

łączonych z zalesiania, ©Kancelaria Sejmu s. 28/98

2009-02-23

c) wskazanie śródlądowych wód powierzchniowych płynących, w których 

powinna być zachowana lub odtworzona możliwość wędrówki ryb i innych organizmów wodnych; 

6) warunki zagospodarowania terenów oraz ich użytkowania, w tym w zależ-

ności od potrzeb wskazanie: 

a) terenów przeznaczonych pod zabudowę, 

b) lokalizacji infrastruktury technicznej i komunikacyjnej, 

c) lokalizacji infrastruktury turystycznej i edukacyjnej. 

10. Minister właściwy do spraw środowiska określi, w drodze rozporządzenia, dla 

obszaru Natura 2000: 

1) tryb sporządzania projektu planu ochrony, 

2) zakres prac koniecznych dla sporządzenia projektu planu ochrony, 

3) tryb dokonywania zmian w planie ochrony 

 – kierując się potrzebą ochrony siedlisk przyrodniczych oraz gatunków roślin i 

zwierząt i ich siedlisk, uwzględniając ich stan oraz warunki rozwoju społecznego i gospodarczego obszaru objętego planem ochrony. 

Art. 30. 

1. Plan ochrony ustanowiony dla parku narodowego, rezerwatu przyrody lub parku 

krajobrazowego położonego w granicach obszaru Natura 2000, uwzględniający 

zakres, o którym mowa w art. 29, staje się planem ochrony dla tej części obszaru 

Natura 2000. 

2. Plan urządzenia lasu dla nadleśnictwa położonego w granicach obszaru Natura 

2000, uwzględniający zakres, o którym mowa w art. 29, staje się planem ochrony dla tej części obszaru Natura 2000. 

3. Projekty studiów uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego 

gmin, miejscowych planów zagospodarowania przestrzennego, planów zagospodarowania przestrzennego województw oraz planów zagospodarowania przestrzennego morskich wód wewnętrznych, morza terytorialnego i wyłącznej strefy ekonomicznej w części dotyczącej istniejącego lub projektowanego obszaru 

Natura 2000 wymagają uzgodnienia z regionalnym dyrektorem ochrony środowiska w zakresie ustaleń tych planów, mogących znacząco negatywnie oddzia-

ływać na obszar Natura 2000. 

Art. 31.

Sprawujący nadzór nad obszarem Natura 2000 sporządza i przekazuje Generalnemu 

Dyrektorowi Ochrony Środowiska, co 6 lat w odniesieniu do specjalnego obszaru 

ochrony siedlisk oraz co 3 lata w odniesieniu do obszaru specjalnej ochrony ptaków, 

ocenę realizacji ochrony tego obszaru, zawierającą informacje dotyczące podejmowanych działań ochronnych oraz wpływu tych działań na stan ochrony siedlisk przyrodniczych oraz gatunków roślin i zwierząt, dla których ochrony został wyznaczony 

obszar Natura 2000, a także wyniki monitorowania i nadzoru tych działań. ©Kancelaria Sejmu s. 29/98

2009-02-23

Art. 32.

1. Generalny Dyrektor Ochrony Środowiska nadzoruje funkcjonowanie obszarów 

Natura 2000, prowadząc ewidencję danych niezbędnych do podejmowania dzia-

łań w zakresie ich ochrony. 

2. Nadzór, o którym mowa w ust. 1, polega na: 

1) wydawaniu zaleceń i wytycznych w zakresie ochrony i funkcjonowania obszarów Natura 2000; 

2) określaniu zakresu i żądaniu informacji dotyczących ochrony i funkcjonowania obszarów Natura 2000; 

3) kontroli realizacji ustaleń planów ochrony i planów zadań ochronnych obszarów Natura 2000. 

3. Regionalny dyrektor ochrony środowiska koordynuje funkcjonowanie obszarów 

Natura 2000 na obszarze swojego działania. 

4. Na terenie zarządzanym przez Państwowe Gospodarstwo Leśne Lasy Państwowe 

znajdującym się na obszarze Natura 2000 zadania w zakresie ochrony przyrody 

wykonuje samodzielnie miejscowy nadleśniczy, zgodnie z ustaleniami planu zadań ochronnych lub planu ochrony obszaru Natura 2000 uwzględnionymi w planie urządzania lasu. 

5. W przypadku gdy obszar Natura 2000 obejmuje w całości lub w części obszar 

parku narodowego, sprawującym nadzór nad obszarem Natura 2000 jest dyrektor parku narodowego. 

Art. 33.

1. Zabrania się, z zastrzeżeniem art. 34, podejmowania działań mogących, osobno 

lub w połączeniu z innymi działaniami, znacząco negatywnie oddziaływać na 

cele ochrony obszaru Natura 2000, w tym w szczególności: 

1) pogorszyć stan siedlisk przyrodniczych lub siedlisk gatunków roślin i zwierząt, dla których ochrony wyznaczono obszar Natura 2000 lub 

2) wpłynąć negatywnie na gatunki, dla których ochrony został wyznaczony obszar Natura 2000, lub 

3) pogorszyć integralność obszaru Natura 2000 lub jego powiązania z innymi 

obszarami. 

2. Przepis ust. 1 stosuje się odpowiednio do proponowanych obszarów mających 

znaczenie dla Wspólnoty, znajdujących się na liście, o której mowa w art. 27 

ust. 3 pkt 1, do czasu zatwierdzenia przez Komisję Europejską jako obszary mające znaczenie dla Wspólnoty i wyznaczenia ich jako specjalne obszary ochrony 

siedlisk. 

3. Projekty polityk, strategii, planów i programów oraz zmian do takich dokumentów a także planowane przedsięwzięcia, które mogą znacząco oddziaływać na 

obszar Natura 2000, a które nie są bezpośrednio związane z ochroną obszaru 

Natura 2000 lub obszarów, o których mowa w ust. 2, lub nie wynikają z tej 

ochrony, wymagają przeprowadzenia odpowiedniej oceny oddziaływania na zasadach określonych w ustawie z dnia 3 października 2008 r. o udostępnianiu in-©Kancelaria Sejmu s. 30/98

2009-02-23

formacji o środowisku i jego ochronie, udziale społeczeństwa w ochronie środowiska oraz o ocenach oddziaływania na środowisko. 

Art. 34.

1. Jeżeli przemawiają za tym konieczne wymogi nadrzędnego interesu publicznego, 

w tym wymogi o charakterze społecznym lub gospodarczym, i wobec braku 

rozwiązań alternatywnych, właściwy miejscowo regionalny dyrektor ochrony 

środowiska, a na obszarach morskich – dyrektor właściwego urzędu morskiego, 

może zezwolić na realizację planu lub działań, mogących znacząco negatywnie 

oddziaływać na cele ochrony obszaru Natura 2000 lub obszary znajdujące się na 

liście, o której mowa w art. 27 ust. 3 pkt 1, zapewniając wykonanie kompensacji 

przyrodniczej niezbędnej do zapewnienia spójności i właściwego funkcjonowania sieci obszarów Natura 2000. 

2. W przypadku gdy znaczące negatywne oddziaływanie dotyczy siedlisk i gatunków priorytetowych, zezwolenie, o którym mowa w ust. 1, może zostać udzielone wyłącznie w celu: 

1) ochrony zdrowia i życia ludzi; 

2) zapewnienia bezpieczeństwa powszechnego; 

3) uzyskania korzystnych następstw o pierwszorzędnym znaczeniu dla środowiska przyrodniczego; 

4) wynikającym z koniecznych wymogów nadrzędnego interesu publicznego, 

po uzyskaniu opinii Komisji Europejskiej. 

Art. 35. 

1. Wydając zezwolenie, o którym mowa w art. 34 ust. 1, właściwy miejscowo regionalny dyrektor ochrony środowiska, a na obszarach morskich – dyrektor wła-

ściwego urzędu morskiego, w porozumieniu z zarządcą terenu, stosownie do 

skali i rodzaju negatywnego oddziaływania na cele ochrony obszaru Natura 

2000, ustala zakres, miejsce, termin i sposób wykonania kompensacji przyrodniczej, zobowiązując do jej wykonania nie później niż w terminie rozpoczęcia 

działań powodujących negatywne oddziaływanie.

2. Koszty kompensacji przyrodniczej ponosi podmiot realizujący plan lub przedsięwzięcie. 

2a. Za utrzymanie siedlisk przyrodniczych, siedlisk roślin i zwierząt, utworzonych w 

ramach kompensacji przyrodniczej, jak również za monitorowanie ich stanu odpowiada: 

1) sprawujący nadzór nad obszarem Natura 2000, na terenie którego została 

wykonana kompensacja; 

2) regionalny dyrektor ochrony środowiska na terenie znajdującym się poza 

obszarem Natura 2000.

3. Regionalny dyrektor ochrony środowiska lub dyrektor urzędu morskiego nadzoruje wykonanie kompensacji przyrodniczej. 

4. Regionalny dyrektor ochrony środowiska lub dyrektor urzędu morskiego składa 

informacje Generalnemu Dyrektorowi Ochrony Środowiska o: ©Kancelaria Sejmu s. 31/98

2009-02-23

1) ustalonym zakresie kompensacji przyrodniczej, o której mowa w ust. 1, w 

terminie 30 dni od dnia wydania zezwolenia, o którym mowa w art. 34 ust. 

1, na realizację działań mogących znacząco negatywnie oddziaływać na obszar Natura 2000; 

2) wykonanej kompensacji przyrodniczej w terminie 30 dni od dnia zakończenia realizacji działań kompensacyjnych. 

5. Generalny Dyrektor Ochrony Środowiska składa informacje, o których mowa w 

ust. 4, ministrowi właściwemu do spraw środowiska. 

6. Minister właściwy do spraw środowiska informuje Komisję Europejską o ustalonym zakresie kompensacji przyrodniczej przed jej wdrożeniem oraz przed realizacją planu lub działania. 

7. Minister właściwy do spraw środowiska określi, w drodze rozporządzenia, 

szczegółowe sposoby i formy składania informacji, o których mowa w ust. 4, 

kierując się koniecznością ochrony siedlisk przyrodniczych oraz gatunków ro-

ślin i zwierząt i ich siedlisk. 

Art. 35a. 

W przypadku działań przewidzianych do realizacji w ramach planowanych przedsięwzięć zezwolenie, o którym mowa w art. 34 ust. 1, zastępuje się decyzją o środowiskowych uwarunkowaniach lub uzgodnieniem z regionalnym dyrektorem ochrony 

środowiska, w rozumieniu ustawy z dnia 3 października 2008 r. o udostępnianiu informacji o środowisku i jego ochronie, udziale społeczeństwa w ochronie środowiska 

oraz o ocenach oddziaływania na środowisko. Do decyzji stosuje się odpowiednio 

przepisy art. 34 i 35. 

Art. 36.

1. Na obszarach Natura 2000, z zastrzeżeniem ust. 2, nie podlega ograniczeniu 

działalność związana z utrzymaniem urządzeń i obiektów służących bezpieczeń-

stwu przeciwpowodziowemu oraz działalność gospodarcza, rolna, leśna, łowiecka i rybacka, a także amatorski połów ryb, jeżeli nie oddziałuje znacząco negatywnie na cele ochrony obszaru Natura 2000. 

2. Prowadzenie działalności, o której mowa w ust. 1, na obszarach Natura 2000 

wchodzących w skład parków narodowych i rezerwatów przyrody, jest dozwolone wyłącznie w zakresie, w jakim nie narusza to zakazów obowiązujących na 

tych obszarach. 

3. Jeżeli działalność gospodarcza, rolna, leśna, łowiecka lub rybacka wymaga dostosowania do wymogów ochrony obszaru Natura 2000, na którym nie mają zastosowania programy wsparcia z tytułu obniżenia dochodowości, regionalny dyrektor ochrony środowiska może zawrzeć umowę z właścicielem lub posiadaczem obszaru, z wyjątkiem zarządców nieruchomości Skarbu Państwa, która 

zawiera wykaz niezbędnych działań, sposoby i terminy ich wykonania oraz warunki i terminy rozliczenia należności za wykonane czynności, a także wartość

rekompensaty za utracone dochody wynikające z wprowadzonych ograniczeń. ©Kancelaria Sejmu s. 32/98

2009-02-23

Art. 37. 

1. Jeżeli działania mogące znacząco negatywnie oddziaływać na cele ochrony obszaru Natura 2000 lub obszar znajdujący się na liście, o której mowa w art. 27 

ust. 3 pkt 1, zostały podjęte bez uzyskania zezwolenia, o którym mowa w art. 

34, lub decyzji, o której mowa w art. 35a, regionalny dyrektor ochrony środowiska, a na obszarach morskich – dyrektor właściwego urzędu morskiego, nakazuje ich natychmiastowe wstrzymanie i podjęcie w wyznaczonym terminie niezbędnych czynności w celu przywrócenia poprzedniego stanu danego obszaru, 

jego części lub chronionych na nim gatunków. 

2. Jeżeli działania na obszarze Natura 2000 zostały podjęte niezgodnie z ustaleniami planu zadań ochronnych lub planu ochrony, regionalny dyrektor ochrony 

środowiska, a na obszarach morskich – dyrektor urzędu morskiego, podejmuje 

czynności, o których mowa w ust. 1. 

Art. 38.

Generalny Dyrektor Ochrony Środowiska składa do Komisji Europejskiej raporty i 

notyfikacje dotyczące obszarów Natura 2000 oraz występuje o opinie w sprawie tych 

obszarów. 

Art. 39. 

Koszty związane z wdrożeniem i funkcjonowaniem sieci obszarów Natura 2000 w 

zakresie nieobjętym finansowaniem przez Wspólnotę są finansowane z budżetu pań-

stwa oraz funduszy celowych. 

Art. 40. 

1. Pomnikami przyrody są pojedyncze twory przyrody żywej i nieożywionej lub ich 

skupiska o szczególnej wartości przyrodniczej, naukowej, kulturowej, historycznej lub krajobrazowej oraz odznaczające się indywidualnymi cechami, wyróżniającymi je wśród innych tworów, okazałych rozmiarów drzewa, krzewy gatunków rodzimych lub obcych, źródła, wodospady, wywierzyska, skałki, jary, 

głazy narzutowe oraz jaskinie. 

2. Na terenach niezabudowanych, jeżeli nie stanowi to zagrożenia dla ludzi lub 

mienia, drzewa stanowiące pomniki przyrody podlegają ochronie aż do ich samoistnego, całkowitego rozpadu. 

3. Minister właściwy do spraw środowiska może określić, w drodze rozporządzenia, kryteria uznawania tworów przyrody żywej i nieożywionej za pomniki przyrody, kierując się potrzebą ochrony drzew i krzewów ze względu na ich wielkość, wiek, pokrój i znaczenie historyczne, a odnośnie tworów przyrody nieożywionej - ze względu na ich znaczenie naukowe, estetyczne i krajobrazowe. 

Art. 41. 

1. Stanowiskami dokumentacyjnymi są niewyodrębniające się na powierzchni lub 

możliwe do wyodrębnienia, ważne pod względem naukowym i dydaktycznym, 

miejsca występowania formacji geologicznych, nagromadzeń skamieniałości lub 

tworów mineralnych, jaskinie lub schroniska podskalne wraz z namuliskami ©Kancelaria Sejmu s. 33/98

2009-02-23

oraz fragmenty eksploatowanych lub nieczynnych wyrobisk powierzchniowych 

i podziemnych. 

2. Stanowiskami dokumentacyjnymi mogą być także miejsca występowania kopalnych szczątków roślin lub zwierząt. 

Art. 42. 

Użytkami ekologicznymi są zasługujące na ochronę pozostałości ekosystemów mających znaczenie dla zachowania różnorodności biologicznej - naturalne zbiorniki 

wodne, śródpolne i śródleśne oczka wodne, kępy drzew i krzewów, bagna, torfowiska, wydmy, płaty nieużytkowanej roślinności, starorzecza, wychodnie skalne, skarpy, kamieńce, siedliska przyrodnicze oraz stanowiska rzadkich lub chronionych gatunków roślin, zwierząt i grzybów, ich ostoje oraz miejsca rozmnażania lub miejsca 

sezonowego przebywania. 

Art. 43. 

Zespołami przyrodniczo-krajobrazowymi są fragmenty krajobrazu naturalnego i kulturowego zasługujące na ochronę ze względu na ich walory widokowe lub estetyczne. 

Art. 44. 

1. Ustanowienie pomnika przyrody, stanowiska dokumentacyjnego, użytku ekologicznego lub zespołu przyrodniczo-krajobrazowego następuje w drodze rozporządzenia wojewody albo uchwały rady gminy, jeżeli wojewoda nie ustanowił

tych form ochrony przyrody. 

2. Rozporządzenie wojewody lub uchwała rady gminy, o których mowa w ust. 1, 

określają nazwę danego obiektu lub obszaru, jego położenie, sprawującego nadzór, szczególne cele ochrony, w razie potrzeby ustalenia dotyczące jego czynnej 

ochrony oraz zakazy właściwe dla tego obiektu, obszaru lub jego części, wybrane spośród zakazów wymienionych w art. 45 ust. 1. 

3. Zniesienia formy ochrony przyrody, o której mowa w ust. 1, dokonuje organ, 

który ustanowił daną formę ochrony przyrody; wojewoda - w drodze rozporzą-

dzenia, rada gminy - w drodze uchwały. 

4. Zniesienie formy ochrony przyrody, o której mowa w ust. 1, następuje w razie 

utraty wartości przyrodniczych, ze względu na które ustanowiono formę ochrony przyrody lub w razie konieczności realizacji inwestycji celu publicznego lub 

zapewnienia bezpieczeństwa powszechnego. 

Art. 45. 

1. W stosunku do pomnika przyrody, stanowiska dokumentacyjnego, użytku ekologicznego lub zespołu przyrodniczo-krajobrazowego mogą być wprowadzone następujące zakazy: 

1) niszczenia, uszkadzania lub przekształcania obiektu lub obszaru; 

2) wykonywania prac ziemnych trwale zniekształcających rzeźbę terenu, z wyjątkiem prac związanych z zabezpieczeniem przeciwsztormowym lub prze-©Kancelaria Sejmu s. 34/98

2009-02-23

ciwpowodziowym albo budową, odbudową, utrzymywaniem, remontem lub 

naprawą urządzeń wodnych; 

3) uszkadzania i zanieczyszczania gleby; 

4) dokonywania zmian stosunków wodnych, jeżeli zmiany te nie służą ochronie przyrody albo racjonalnej gospodarce rolnej, leśnej, wodnej lub rybackiej; 

5) likwidowania, zasypywania i przekształcania naturalnych zbiorników wodnych, starorzeczy oraz obszarów wodno-błotnych; 

6) wylewania gnojowicy, z wyjątkiem nawożenia użytkowanych gruntów rolnych; 

7) zmiany sposobu użytkowania ziemi; 

8) wydobywania do celów gospodarczych skał, w tym torfu, oraz skamieniało-

ści, w tym kopalnych szczątków roślin i zwierząt, a także minerałów i 

bursztynu; 

9) umyślnego zabijania dziko występujących zwierząt, niszczenia nor, legowisk zwierzęcych oraz tarlisk i złożonej ikry, z wyjątkiem amatorskiego po-

łowu ryb oraz wykonywania czynności związanych z racjonalną gospodarką

rolną, leśną, rybacką i łowiecką; 

10) zbioru, niszczenia, uszkadzania roślin i grzybów na obszarach użytków ekologicznych, utworzonych w celu ochrony stanowisk, siedlisk lub ostoi roślin 

i grzybów chronionych; 

11) umieszczania tablic reklamowych. 

2. Zakazy, o których mowa w ust. 1, nie dotyczą:

1) prac wykonywanych na potrzeby ochrony przyrody po uzgodnieniu z organem ustanawiającym daną formę ochrony przyrody; 

2) realizacji inwestycji celu publicznego po uzgodnieniu z organem ustanawiającym daną formę ochrony przyrody;

3) zadań z zakresu obronności kraju w przypadku zagrożenia bezpieczeństwa 

państwa; 

4) likwidowania nagłych zagrożeń bezpieczeństwa powszechnego i prowadzenia akcji ratowniczych. 

Art. 46. 

1. Ochrona gatunkowa obejmuje okazy gatunków oraz siedliska i ostoje roślin, 

zwierząt i grzybów. 

2. Ochrona gatunkowa ma na celu zapewnienie przetrwania i właściwego stanu 

ochrony dziko występujących na terenie kraju lub innych państw członkowskich 

Unii Europejskiej rzadkich, endemicznych, podatnych na zagrożenia i zagrożonych wyginięciem oraz objętych ochroną na podstawie przepisów umów mię-

dzynarodowych, których Rzeczpospolita Polska jest stroną, gatunków roślin, 

zwierząt i grzybów oraz ich siedlisk i ostoi, a także zachowanie różnorodności 

gatunkowej i genetycznej. ©Kancelaria Sejmu s. 35/98

2009-02-23

3. W celu ochrony ostoi i stanowisk roślin lub grzybów objętych ochroną gatunkową lub ostoi, miejsc rozrodu i regularnego przebywania zwierząt objętych 

ochroną gatunkową mogą być ustalane strefy ochrony. 

Art. 47. 

1. Rośliny, zwierzęta i grzyby gatunków zagrożonych wyginięciem w środowisku 

przyrodniczym podlegają ochronie ex situ w ogrodach zoologicznych, ogrodach 

botanicznych lub bankach genów. 

2. Ochrona ex situ gatunków, o których mowa w ust. 1, powinna zmierzać do 

przywrócenia osobników tych gatunków do środowiska przyrodniczego. 

Art. 48. 

Minister właściwy do spraw środowiska w porozumieniu z ministrem właściwym do 

spraw rolnictwa określi, w drodze rozporządzenia: 

1) gatunki dziko występujących roślin: 

a) objętych ochroną ścisłą, z wyszczególnieniem gatunków wymagają-

cych ochrony czynnej, 

b) objętych ochroną częściową, 

c) objętych ochroną częściową, które mogą być pozyskiwane oraz sposoby 

ich pozyskiwania, 

d) wymagających ustalenia stref ochrony ich ostoi lub stanowisk, 

2) zakazy właściwe dla poszczególnych gatunków lub grup gatunków roślin, 

wybrane spośród zakazów, o których mowa w art. 51 ust. 1, i odstępstwa od 

zakazów, wybrane spośród odstępstw, o których mowa w art. 51 ust. 2, 

3) sposoby ochrony gatunków, w tym wielkość stref ochrony 

- kierując się potrzebą ochrony dziko występujących roślin, ich siedlisk, ostoi 

lub stanowisk oraz wymaganiami ekologicznymi, naukowymi i kulturowymi, 

a także biorąc pod uwagę obowiązujące w tym zakresie przepisy prawa Unii 

Europejskiej. 

Art. 49. 

Minister właściwy do spraw środowiska w porozumieniu z ministrem właściwym do 

spraw rolnictwa określi, w drodze rozporządzenia: 

1) gatunki dziko występujących: 

a) zwierząt objętych ochroną ścisłą, z wyszczególnieniem gatunków wymagających ochrony czynnej, 

b) zwierząt objętych ochroną częściową, 

c) zwierząt objętych ochroną częściową, które mogą być pozyskiwane 

oraz sposoby ich pozyskiwania, 

d) ptaków, które mogą być sprzedawane, transportowane i przetrzymywane w celach handlowych, jeżeli zostały legalnie upolowane, ©Kancelaria Sejmu s. 36/98

2009-02-23

e) zwierząt wymagających ustalenia stref ochrony ostoi, miejsc rozrodu 

lub regularnego przebywania, 

2) zakazy właściwe dla poszczególnych gatunków lub grup gatunków zwierząt, 

wybrane spośród zakazów, o których mowa w art. 52 ust. 1, i odstępstwa od 

zakazów, wybrane spośród odstępstw, o których mowa w art. 52 ust. 2, 

3) sposoby ochrony gatunków, w tym wielkość stref ochrony 

- kierując się potrzebą ochrony dziko występujących zwierząt, ich siedlisk, 

ostoi lub stanowisk oraz wymaganiami ekologicznymi, naukowymi i kulturowymi, a także biorąc pod uwagę obowiązujące w tym zakresie przepisy 

prawa Unii Europejskiej. 

Art. 50. 

Minister właściwy do spraw środowiska w porozumieniu z ministrem właściwym do 

spraw rolnictwa określi, w drodze rozporządzenia: 

1) gatunki dziko występujących grzybów: 

a) objętych ochroną ścisłą, 

b) objętych ochroną częściową, 

c) objętych ochroną częściową, które mogą być pozyskiwane oraz sposoby 

ich pozyskiwania, 

d) wymagających ustalenia stref ochrony ich ostoi lub stanowisk, 

2) zakazy właściwe dla poszczególnych gatunków lub grup gatunków grzybów, wybrane spośród zakazów, o których mowa w art. 51 ust. 1, i odstępstwa od zakazów, wybrane spośród odstępstw, o których mowa w art. 51 

ust. 2, 

3) sposoby ochrony gatunków, w tym wielkość stref ochrony 

- kierując się potrzebą ochrony dziko występujących grzybów, ich siedlisk, 

ostoi lub stanowisk oraz wymaganiami ekologicznymi, naukowymi i kulturowymi, a także biorąc pod uwagę obowiązujące w tym zakresie przepisy 

prawa Unii Europejskiej. 

Art. 51. 

1. W stosunku do gatunków dziko występujących roślin i grzybów objętych ochroną gatunkową mogą być wprowadzone następujące zakazy: 

1) zrywania, niszczenia, uszkadzania, przemieszczania i hodowli; 

2) niszczenia ich siedlisk i ostoi; 

3) dokonywania zmian stosunków wodnych, stosowania środków chemicznych, niszczenia ściółki leśnej i gleby w ostojach; 

4) pozyskiwania, zbioru, przetrzymywania, posiadania, preparowania i przetwarzania okazów gatunków; 

5) zbywania, nabywania, oferowania do sprzedaży, wymiany i darowizny okazów gatunków; ©Kancelaria Sejmu s. 37/98

2009-02-23

6) wwożenia z zagranicy i wywożenia poza granicę państwa okazów gatunków. 

2. W stosunku do gatunków dziko występujących roślin i grzybów, objętych ochroną gatunkową, mogą być wprowadzone, w przypadku braku rozwiązań alternatywnych i jeżeli nie spowoduje to zagrożenia dla dziko występujących populacji 

objętych ochroną gatunkową roślin lub grzybów, odstępstwa od zakazów, 

o których mowa w ust. 1, dotyczące: 

1) wykonywania czynności związanych z prowadzeniem racjonalnej gospodarki rolnej, leśnej lub rybackiej, jeżeli technologia prac uniemożliwia przestrzeganie zakazów; 

2) usuwania roślin oraz grzybów niszczących materiały lub obiekty budowlane; 

3) pozyskiwania gatunków roślin, o których mowa w art. 48 pkt 1 lit. c, oraz 

grzybów, o których mowa w art. 50 pkt 1 lit. c, lub ich części i produktów 

pochodnych przez podmioty, które uzyskały zezwolenie regionalnego dyrektora ochrony środowiska lub Generalnego Dyrektora Ochrony Środowiska na ich pozyskiwanie; 

4) przetrzymywania, zbywania, nabywania, oferowania do sprzedaży, wymiany, darowizny, a także wywożenia poza granicę państwa okazów gatunków, 

o których mowa w pkt 3. 

Art. 52. 

1. W stosunku do gatunków dziko występujących zwierząt objętych ochroną gatunkową mogą być wprowadzone, następujące zakazy: 

1) umyślnego zabijania, okaleczania i chwytania; 

1a) transportu, pozyskiwania, przetrzymywania, chowu i hodowli, a także posiadania żywych zwierząt; 

2) zbierania, przetrzymywania i posiadania okazów gatunków; 

3) umyślnego niszczenia ich jaj, postaci młodocianych i form rozwojowych; 

4) niszczenia ich siedlisk i ostoi; 

5) niszczenia ich gniazd, mrowisk, nor, legowisk, żeremi, tam, tarlisk, zimowisk i innych schronień; 

6) wybierania, posiadania i przechowywania ich jaj; 

7) wyrabiania, posiadania i przechowywania wydmuszek; 

8) preparowania okazów gatunków; 

9) zbywania, nabywania, oferowania do sprzedaży, wymiany i darowizny okazów gatunków; 

10) wwożenia z zagranicy i wywożenia poza granicę państwa okazów gatunków; 

11) umyślnego płoszenia i niepokojenia; 

12) fotografowania, filmowania i obserwacji, mogących powodować ich płoszenie lub niepokojenie; ©Kancelaria Sejmu s. 38/98

2009-02-23

13) przemieszczania z miejsc regularnego przebywania na inne miejsca; 

14) przemieszczania urodzonych i hodowanych w niewoli do stanowisk naturalnych. 

2. W stosunku do gatunków dziko występujących zwierząt objętych ochroną gatunkową mogą być wprowadzone, w przypadku braku rozwiązań alternatywnych i 

jeżeli nie spowoduje to zagrożenia dla dziko występujących populacji zwierząt 

objętych ochroną gatunkową, odstępstwa od zakazów, o których mowa w ust. 1, 

dotyczące: 

1) usuwania od dnia 16 października do końca lutego gniazd z budek dla ptaków i ssaków; 

2) usuwania od dnia 16 października do końca lutego gniazd ptasich z obiektów budowlanych i terenów zieleni, jeżeli wymagają tego względy bezpieczeństwa lub sanitarne; 

3) chwytania na terenach zabudowanych przez podmioty upoważnione przez 

regionalnego dyrektora ochrony środowiska zabłąkanych zwierząt i przemieszczania ich do miejsc regularnego przebywania; 

4) chwytania zwierząt rannych i osłabionych w celu udzielenia im pomocy weterynaryjnej i przemieszczania do ośrodków rehabilitacji zwierząt; 

5) zapobiegania poważnym szkodom, w szczególności w gospodarstwach rolnych, leśnych lub rybackich; 

6) pozyskiwania okazów gatunków, o których mowa w art. 49 pkt 1 lit. c, przez 

podmioty, które uzyskały zezwolenie Generalnego Dyrektora Ochrony Środowiska lub regionalnego dyrektora ochrony środowiska na to pozyskiwanie; 

7) przetrzymywania, zbywania, nabywania, oferowania do sprzedaży, wymiany, darowizny, a także wywożenia poza granicę państwa okazów gatunków, 

o których mowa w pkt 6; 

8) zbierania i przechowywania piór ptaków. 

3. Odstępstwo od zakazu, o którym mowa w ust. 2 pkt 5, nie dotyczy gatunków 

ptaków. 

Art. 53. 

Regionalny dyrektor ochrony środowiska, może wprowadzić na terenie województwa, na czas określony, w drodze aktu prawa miejscowego w formie zarządzenia, 

ochronę gatunków roślin, zwierząt lub grzybów nieobjętych ochroną określoną w 

przepisach, o których mowa w art. 48-50, a także właściwe dla nich zakazy wybrane 

spośród zakazów, o których mowa w art. 51 ust. 1 oraz art. 52 ust. 1, a także odstępstwa od zakazów, o których mowa w art. 51 ust. 2 oraz art. 52 ust. 2. 

Art. 54. 

1. Chwytanie lub zabijanie dziko występujących zwierząt, o których mowa w art. 

49 pkt 1 lit. a i b, nie może być wykonywane przy użyciu urządzeń, sposobów 

lub metod działających na dużą skalę lub niewybiórczo, mogących powodować©Kancelaria Sejmu s. 39/98

2009-02-23

lokalny zanik lub poważne zaburzenia populacji tych zwierząt, a w szczególno-

ści przy użyciu: 

1) oślepionych lub okaleczonych zwierząt jako wabików; 

2) urządzeń odtwarzających nagrania głosów zwierząt; 

3) urządzeń elektrycznych lub elektronicznych, mogących zabijać lub ogłuszać; 

4) sztucznych źródełświatła; 

5) luster i innych urządzeń oślepiających; 

6) urządzeń wizyjnych ułatwiających strzelanie w nocy, w tym powiększają-

cych lub przetwarzających obraz oraz oświetlających cel; 

7) materiałów wybuchowych; 

8) sieci działających niewybiórczo; 

9) pułapek działających niewybiórczo; 

10) kusz; 

11) trucizn lub przynęt zatrutych albo zawierających środki usypiające; 

12) gazów i dymów stosowanych do wypłaszania; 

13) automatycznej lub półautomatycznej broni z magazynkiem mieszczącym 

więcej niż 2 naboje; 

14) statków powietrznych; 

15) pojazdów silnikowych w ruchu; 

16) sideł, lepów i haków; 

17) łodzi prowadzonych z prędkością większą niż 5 kilometrów na godzinę. 

2. Zakaz, o którym mowa w ust. 1 pkt 3, nie dotyczy połowu ryb dokonywanego 

przez wytwarzanie w wodzie pola elektrycznego charakterystycznego dla prądu 

stałego lub impulsowego. 

Art. 55.

Minister właściwy do spraw środowiska określi, w drodze rozporządzenia, sposoby 

obrączkowania ptaków, wzory obrączek oraz materiały, z jakich mogą być wykonane obrączki, kierując się potrzebą ochrony ptaków przed niekontrolowanym i niewłaściwym obrączkowaniem.

Art. 56. 

1. Generalny Dyrektor Ochrony Środowiska może zezwolić na odstępstwa od zakazów określonych w art. 51 ust. 1 pkt 1, 5 i 6 oraz w art. 52 ust. 1 pkt 1-2, 10, 11 i 

14, w stosunku do gatunków: 

1) objętych ochroną ścisłą; 

2) objętych ochroną częściową, jeżeli zezwolenie dotyczy obszaru wykraczają-

cego poza granice jednego województwa lub jeżeli ma to związek z działaniami podejmowanymi przez ministra właściwego do spraw środowiska, w ©Kancelaria Sejmu s. 40/98

2009-02-23

tym dotyczącymi realizacji krajowej strategii ochrony i zrównoważonego 

użytkowania różnorodności biologicznej, programów ochrony gatunków 

zagrożonych wyginięciem lub realizacji umów międzynarodowych. 

2. Regionalny dyrektor ochrony środowiska na obszarze swojego działania może 

zezwolić: 

1) w stosunku do gatunków objętych ochroną częściową – na czynności podlegające zakazom, określonym w art. 51 ust. 1 i w art. 52 ust. 1; 

2) w stosunku do gatunków objętych ochroną ścisłą – na czynności podlegają-

ce zakazom, określonym w art. 51 ust. 1 pkt 2-4 i w art. 52 ust. 1 pkt 3-9, 12 

i 13. 

3. Zezwolenia na pozyskiwanie roślin, zwierząt i grzybów w lasach wydaje się w 

porozumieniu z właścicielem lub zarządcą lasu. 

4. Zezwolenia, o których mowa w ust. 1 i 2, z zastrzeżeniem ust. 4a i 5, mogą być

wydane w przypadku braku rozwiązań alternatywnych, jeżeli nie spowoduje to 

zagrożenia dla dziko występujących populacji chronionych gatunków roślin, 

zwierząt lub grzybów oraz: 

1) wynikają z potrzeby ochrony innych dziko występujących gatunków roślin, 

zwierząt, grzybów oraz ochrony siedlisk przyrodniczych lub 

2) wynikają z konieczności ograniczenia poważnych szkód w gospodarce, w 

szczególności rolnej, leśnej lub rybackiej lub 

3) leżą w interesie zdrowia i bezpieczeństwa powszechnego lub 

4) (uchylony) 

5) są niezbędne w realizacji badań naukowych i programów edukacyjnych lub 

w realizacji celów związanych z odbudową populacji, reintrodukcją gatunków roślin, zwierząt lub grzybów, albo do celów działań reprodukcyjnych, w tym do sztucznego rozmna¿ania roślin lub 

6) umo¿liwiają, w ściśle kontrolowanych warunkach, selektywnie i w ograniczonym stopniu, zbiór lub przetrzymywanie roślin i grzybów oraz chwytanie lub przetrzymywanie zwierząt gatunków objętych ochroną ścisłą w liczbie określonej przez wydającego zezwolenie. 

4a. Zezwolenia, o których mowa w ust. 1 i 2, na odstępstwa od zakazów określonych w art. 52 ust. 1 pkt 6, 12 i 14 mogą być wydane w przypadku braku rozwiązań alternatywnych i jeżeli nie są szkodliwe dla zachowania populacji chronionych gatunków roślin, zwierząt lub grzybów we właściwym stanie ochrony w 

ich naturalnym zasięgu, a także nie spowoduje to zagrożenia dla dziko występujących populacji tych gatunków, oraz wynikają z innych koniecznych wymogów 

nadrzędnego interesu publicznego, w tym wymogów o charakterze społecznym 

lub gospodarczym, lub z wymogów związanych z korzystnymi skutkami o podstawowym znaczeniu dla środowiska. 

5. Zezwolenia na pozyskiwanie roślin, zwierząt lub grzybów objętych ochroną gatunkową mogą być wydane, jeżeli nie spowodują zagrożenia dla dziko występujących populacji chronionych gatunków roślin, zwierząt lub grzybów. 

6. Zezwolenia, o których mowa w ust. 1 i 2, mogą być wydane na wniosek zawierający odpowiednio: 

1) imię, nazwisko i adres albo nazwę i siedzibę wnioskodawcy; ©Kancelaria Sejmu s. 41/98

2009-02-23

2) cel wykonania wnioskowanych czynności; 

3) opis czynności, na którą może być wydane zezwolenie; 

4) nazwę gatunku lub gatunków, których będą dotyczyć działania, w języku łacińskim i polskim, jeżeli polska nazwa istnieje; 

5) liczbę lub ilość osobników, których dotyczy wniosek, o ile jest to możliwe 

do ustalenia; 

6) wskazanie sposobu, metody i stosowanych urządzeń do chwytania, odławiania lub zabijania zwierząt albo sposobu zbioru roślin i grzybów lub sposobu 

wykonania innych czynności, na które może być wydane zezwolenie, a tak-

że miejsca i czasu wykonania czynności oraz wynikających z tego zagrożeń; 

7) wskazanie podmiotu, który będzie chwytał lub zabijał zwierzęta. 

7. Zezwolenia, o których mowa w ust. 1 i 2, zawierają odpowiednio: 

1) imię, nazwisko i adres albo nazwę i siedzibę wnioskodawcy; 

2) nazwę gatunku lub gatunków, których będą dotyczyć działania, w języku łacińskim i polskim, jeżeli polska nazwa istnieje; 

3) liczbę lub ilość osobników, których dotyczy zezwolenie, o ile jest to możliwe do ustalenia; 

4) opis czynności, na które wydaje się zezwolenie; 

5) wskazanie dozwolonych metod i sposobów chwytania, odławiania lub zabijania zwierząt albo sposobów zbioru roślin i grzybów lub sposobów wykonania innych czynności, na które wydaje się zezwolenie; 

6) określenie czasu i miejsca wykonania czynności, których dotyczy zezwolenie; 

7) wskazanie podmiotu, który będzie chwytał lub zabijał zwierzęta; 

8) określenie terminu złożenia informacji o wykorzystaniu zezwolenia. 

7a. Generalny Dyrektor Ochrony Środowiska i regionalny dyrektor ochrony środowiska mogą dokonywać kontroli spełniania warunków określonych w wydanych 

przez siebie zezwoleniach, o których mowa w ust. 1 i 2. 

7b. Czynności kontrolne są wykonywane przez osoby posiadające imienne upoważ-

nienie wydane przez Generalnego Dyrektora Ochrony Środowiska lub regionalnego dyrektora ochrony środowiska. 

7c. Upoważnienie, o którym mowa w ust. 7b, zawiera wskazanie osoby upoważnionej do wykonywania czynności kontrolnych, miejsca i zakresu kontroli oraz 

podstawy prawnej do jej wykonywania. 

7d. Przed przystąpieniem do czynności kontrolnych osoba upoważniona do ich wykonywania jest obowiązana okazać upoważnienie, o którym mowa w ust. 7b. 

7e. Osoby upoważnione do wykonywania czynności kontrolnych mają prawo do: 

1) wstępu na teren należący do podmiotu kontrolowanego; 

2) żądania pisemnych lub ustnych informacji związanych z przedmiotem kontroli; 

3) wglądu do dokumentów związanych z przedmiotem kontroli, sporządzania z 

nich odpisów, wyciągów lub kopii oraz zabezpieczania tych dokumentów. ©Kancelaria Sejmu s. 42/98

2009-02-23

7f. Wstęp na teren należący do podmiotu kontrolowanego oraz wykonywanie czynności kontrolnych następują w obecności właściciela lub posiadacza nieruchomości. 

7g. Osoba wykonująca czynności kontrolne sporządza z tych czynności protokół. 

7h. Protokół podpisuje osoba wykonująca czynności kontrolne oraz podmiot kontrolowany. 

7i. W przypadku odmowy podpisania protokołu przez podmiot kontrolowany protokół podpisuje tylko osoba wykonująca czynności kontrolne, dokonując w protokole adnotacji o odmowie podpisania protokołu przez podmiot kontrolowany. 

7j. Zezwolenia, o których mowa w ust. 1 i 2, mogą być cofnięte odpowiednio przez 

Generalnego Dyrektora Ochrony Środowiska lub regionalnego dyrektora ochrony środowiska, jeżeli podmiot, który uzyskał zezwolenie, nie spełnia zawartych 

w nim warunków. 

7k. Potwierdzone odpowiednim świadectwem lub zezwoleniem zwolnienie z zakazów wydane na podstawie rozporządzenia Rady (WE) Nr 338/97 z dnia 9 grudnia 1996 r. w sprawie ochrony gatunków dzikiej fauny i flory w drodze regulacji 

handlu nimi (Dz.Urz. WE L 61 z 03.03.1997, str. 1, z późn. zm.) traktuje się w 

odniesieniu do okazów, dla których je wydano, jako zwolnienie równoważne 

wydanemu na podstawie ust. 1 i 2; dotyczy ono zakazu posiadania, przetrzymywania, chowu, hodowli, darowizny, transportu, wwożenia i wywożenia przez 

wewnątrzwspólnotową granicę państwa oraz czynności, które zostały w tym 

zwolnieniu dopuszczone. 

8. Regionalny dyrektor ochrony środowiska do dnia 31 stycznia każdego roku składa Generalnemu Dyrektorowi Ochrony Środowiska raport o wydanych w roku 

poprzednim zezwoleniach, o których mowa w ust. 2, zawierający informacje, o 

których mowa w ust. 7 pkt 2-7, a także informację o wykorzystaniu zezwoleń

oraz wynikach kontroli spełniania warunków określonych w tych zezwoleniach. 

8a. Generalny Dyrektor Ochrony Środowiska do dnia 30 czerwca każdego roku 

składa informacje, o których mowa w ust. 8, ministrowi właściwemu do spraw 

środowiska. 

8b. Generalny Dyrektor Ochrony Środowiska do dnia 30 czerwca każdego roku 

składa ministrowi właściwemu do spraw środowiska raport o wydanych w roku 

poprzednim zezwoleniach, o których mowa w ust. 1, zawierający informacje, o 

których mowa w ust. 7 pkt 2-7, a także informację o wykorzystaniu zezwoleń

oraz wynikach kontroli spełniania warunków określonych w tych zezwoleniach. 

9. Minister właściwy do spraw środowiska przygotowuje i przedstawia Komisji Europejskiej raporty dotyczące ochrony gatunkowej, których obowiązek sporzą-

dzania wynika z przepisów prawa Unii Europejskiej. 

Art. 57. 

1. Generalny Dyrektor Ochrony Środowiska opracowuje programy ochrony zagro-

żonych wyginięciem gatunków roślin, zwierząt i grzybów. 

2. Programy, o których mowa w ust. 1, zawierają: 

1) opis sposobów prowadzenia działań ochronnych zmierzających do odbudowy populacji zagrożonych wyginięciem gatunków; ©Kancelaria Sejmu s. 43/98

2009-02-23

2) określenie czasu i miejsca wykonania działań ochronnych; 

3) wskazanie odpowiedzialnego za wykonanie działań ochronnych; 

4) informacje o kosztach i źródłach finansowania. 

Art. 58. 

1. Regionalny dyrektor ochrony środowiska, do dnia 31 marca każdego roku, przekazuje Generalnemu Dyrektorowi Ochrony Środowiska informację za rok poprzedni w sprawie przypadkowego schwytania lub zabicia zwierząt gatunków 

objętych ochroną ścisłą. 

2. Na podstawie informacji, o której mowa w ust. 1, Generalny Dyrektor Ochrony 

Środowiska może podjąć badania lub działania ochronne, zapobiegające przypadkowemu chwytaniu lub zabijaniu zwierząt. 

Art. 59. 

Organy ochrony przyrody są obowiązane do inicjowania i wspierania badań naukowych w zakresie: 

1) ochrony siedlisk przyrodniczych; 

2) ochrony siedlisk roślin i siedlisk zwierząt objętych ochroną gatunkową; 

3) ochrony zwierząt prowadzących wędrowny tryb życia oraz ich siedlisk po-

łożonych na trasach wędrówek, a także miejsc ich zimowania lub gniazdowania; 

4) ustalania zmienności liczebności populacji gatunków roślin i zwierząt; 

5) opracowania i doskonalenia sposobów zapobiegania szkodom powodowanym przez zwierzęta objęte ochroną gatunkową; 

6) opracowania i doskonalenia sposobów zapobiegania przypadkowemu chwytaniu lub zabijaniu zwierząt objętych ochroną gatunkową. 

7) określania wpływu niekorzystnych skutków zanieczyszczania chemicznego 

na liczebność populacji roślin i zwierząt objętych ochroną gatunkową. 

Art. 60. 

1. Organy ochrony przyrody podejmują działania w celu ratowania zagrożonych 

wyginięciem gatunków roślin, zwierząt i grzybów objętych ochroną gatunkową, 

polegające na przenoszeniu tych gatunków do innych miejsc, eliminowaniu 

przyczyn ich zagrożenia, podejmowaniu ochrony ex situ oraz tworzeniu warunków do ich rozmnażania. 

2. Jeżeli stwierdzone lub przewidywane zmiany w środowisku zagrażają lub mogą

zagrażać roślinom, zwierzętom lub grzybom objętym ochroną gatunkową, regionalny dyrektor ochrony środowiska, a na obszarach morskich Generalny Dyrektor Ochrony Środowiska, jest obowiązany, po zasięgnięciu opinii właściwej 

regionalnej rady ochrony przyrody oraz zarządcy lub właściciela terenu, podjąć

działania w celu zapewnienia trwałego zachowania gatunku, jego siedliska lub 

ostoi, eliminowania przyczyn powstawania zagrożeń oraz poprawy stanu ochrony jego siedliska lub ostoi. ©Kancelaria Sejmu s. 44/98

2009-02-23

3. Regionalny dyrektor ochrony środowiska może ustalać i likwidować, w drodze 

decyzji administracyjnej: 

1) strefy ochrony ostoi oraz stanowisk roślin objętych ochroną gatunkową, o 

których mowa w art. 48 pkt 1 lit. d; 

2) strefy ochrony ostoi, miejsc rozrodu i regularnego przebywania zwierząt objętych ochroną gatunkową, o których mowa w art. 49 pkt 1 lit. e; 

3) strefy ochrony ostoi oraz stanowisk grzybów objętych ochroną gatunkową, o 

których mowa w art. 50 pkt 1 lit. d. 

4. Granice stref ochrony, o których mowa w ust. 3, oznacza się tablicami z napisem, odpowiednio: „ostoja roślin”, „ostoja zwierząt” albo „ostoja grzybów” i informacją: „osobom nieupoważnionym wstęp wzbroniony”. 

5. Regionalny dyrektor ochrony środowiska prowadzi rejestr stref ochrony, o któ-

rych mowa w ust. 3. 

6. W strefach ochrony, o których mowa w ust. 3, bez zezwolenia regionalnego dyrektora ochrony środowiska zabrania się: 

1) przebywania osób, z wyjątkiem właściciela nieruchomości objętej strefą

ochrony oraz osób sprawujących zarząd i nadzór nad obszarami objętymi 

strefą ochrony, oraz osób wykonujących prace na podstawie umowy zawartej z właścicielem lub zarządcą; 

2) wycinania drzew lub krzewów; 

3) dokonywania zmian stosunków wodnych, jeżeli nie jest to związane z potrzebą ochrony poszczególnych gatunków; 

4) wznoszenia obiektów, urządzeń i instalacji. 

7. Wydając zezwolenie na odstąpienie od zakazów, o których mowa w ust. 6, regionalny dyrektor ochrony środowiska kieruje się wymogami ochrony ostoi oraz 

stanowisk roślin, zwierząt lub grzybów objętych ochroną gatunkową. 

Art. 61. 

1. Organem zarządzającym w rozumieniu rozporządzenia Rady (WE) Nr 338/97 z 

dnia 9 grudnia 1996 r. w sprawie ochrony gatunków dzikiej fauny i flory w drodze regulacji handlu nimi jest minister właściwy do spraw środowiska, a organem naukowym w rozumieniu tych przepisów jest Państwowa Rada Ochrony 

Przyrody. 

2.Wywóz żywych roślin należących do gatunków objętych ochroną na podstawie 

przepisów, o których mowa w ust. 1, pochodzących z uprawy jest dozwolony na 

podstawie świadectw fitosanitarnych, na warunkach określonych w tych przepisach. 

3. Do wniosku o wydanie zezwolenia na import żywych zwierząt lub jaj gatunków 

objętych ochroną na podstawie przepisów, o których mowa w ust. 1, dołącza się

opinię lub orzeczenie lekarsko-weterynaryjne powiatowego lekarza weterynarii 

stwierdzające spełnienie przez importera warunków przetrzymywania tych gatunków, odpowiadających ich potrzebom biologicznym. ©Kancelaria Sejmu s. 45/98

2009-02-23

4. Do wniosku o wydanie zezwolenia lub świadectwa uprawniającego do eksportu 

okazów gatunków objętych ochroną na podstawie przepisów, o których mowa w 

ust. 1, dołącza się: 

1) zezwolenie na pozyskiwanie ze środowiska okazów gatunków wymienionych we wniosku albo 

2) wypis z dokumentacji hodowlanej lub orzeczenie lekarsko-weterynaryjne 

powiatowego lekarza weterynarii potwierdzające urodzenie w hodowli okazów i ich przodków - w przypadku zwierząt, albo 

3) oświadczenie wnioskodawcy o pochodzeniu okazów roślin z uprawy. 

5. Zezwolenie lub świadectwo wymagane na podstawie przepisów, o których mowa 

w ust. 1, jest wydawane na wniosek, po zasięgnięciu opinii Państwowej Rady 

Ochrony Przyrody w przypadkach określonych przepisami prawa Unii Europejskiej. 

6. Opinię, o której mowa w ust. 5, Państwowa Rada Ochrony Przyrody wyraża w 

ciągu 14 dni od dnia wystąpienia o opinię.

7. Minister właściwy do spraw środowiska może odmówić wydania zezwolenia lub 

świadectwa, jeżeli importer, eksporter lub reeksporter, podany we wniosku o 

wydanie zezwolenia lub świadectwa, był skazany prawomocnym wyrokiem sądu 

za przestępstwo związane z naruszeniem przepisów, o których mowa w ust. 1, w 

okresie 3 lat od dnia uprawomocnienia się wyroku. 

8. Minister właściwy do spraw środowiska cofa zezwolenie lub świadectwo jeżeli: 

1) po jego wydaniu zostaną ujawnione okoliczności, o których mowa w ust. 7, 

uzasadniające odmowę wydania lub 

2) zezwolenie lub świadectwo zostało użyte niezgodnie z warunkami w nim 

zawartymi. 

Art. 62. 

1. Koszty transportu oraz utrzymywania żywych okazów gatunków chronionych na 

podstawie przepisów, o których mowa w art. 61 ust. 1, zatrzymanych przez wła-

ściwe organy, ponosi Skarb Państwa, a ich rozliczenia dokonuje regionalny dyrektor ochrony środowiska właściwy ze względu na położenie podmiotu, któremu zostały przekazane zatrzymane okazy. 

2. Okazy, o których mowa w ust. 1, mogą być przekazywane do ogrodów botanicznych, ogrodów zoologicznych lub ośrodków rehabilitacji zwierząt. 

3. (uchylony). 

Art. 63. 

1. Minister właściwy do spraw środowiska prowadzi rejestr instytucji naukowych 

uprawnionych do przewożenia w celach naukowych przez granicę Unii Europejskiej bez zezwolenia wydawanego na podstawie przepisów, o których mowa w 

art. 61 ust. 1, okazów zielnikowych lub okazów muzealnych zakonserwowanych, zasuszonych albo w inny sposób utrwalonych lub żywego materiału ro-

ślinnego, w celu nieodpłatnej wymiany, użyczenia lub darowizny. ©Kancelaria Sejmu s. 46/98

2009-02-23

2. Instytucja naukowa ubiegająca się o wpis do rejestru powinna spełniać następujące warunki: 

1) okazy, o których mowa w ust. 1, są gromadzone w kolekcje; 

2) kolekcja jest wykorzystywana jedynie w celach naukowych i dydaktycznych; 

3) kolekcję stanowią jedynie okazy, których pozyskiwanie nastąpiło zgodnie z 

przepisami ustawy; 

4) kolekcja jest przechowywana pod opieką osoby wyznaczonej przez kierownika instytucji naukowej w warunkach uniemożliwiających jej zniszczenie; 

5) okazy w kolekcji są oznakowane w sposób umożliwiający ich identyfikację; 

6) posiadają katalog przetrzymywanych w kolekcji okazów, z wyszczególnieniem okazów, które mogą być udostępniane w drodze nieodpłatnej wymiany, użyczenia lub darowizny; 

7) katalog, o którym mowa w pkt 6, jest udostępniany zainteresowanym instytucjom naukowym. 

3. Wpisanie do rejestru, o którym mowa w ust. 1, następuje na wniosek zainteresowanej instytucji naukowej. Do wniosku dołącza się kopię katalogu okazów, o 

którym mowa w ust. 2 pkt 6, oraz oświadczenia: o zgodności kopii katalogu 

okazów z oryginałem oraz o spełnieniu warunków, o których mowa w ust. 2. 

4. Minister właściwy do spraw środowiska, po wpisaniu instytucji naukowej do rejestru, o którym mowa w ust. 1, wydaje zaświadczenie. 

5. Instytucja naukowa wpisana do rejestru, o którym mowa w ust. 1, jest obowiązana do: 

1) aktualizacji katalogu okazów, o których mowa w ust. 1: 

a) stanowiących kolekcję, 

b) przekazanych innym, uprawnionym na podstawie umów międzynarodowych, instytucjom naukowym; 

2) składania ministrowi właściwemu do spraw środowiska, do dnia 31 stycznia 

każdego roku, raportu za rok ubiegły z działalności w zakresie nieodpłatnej 

wymiany, użyczenia lub darowizny okazów, o których mowa w ust. 1, oraz 

informacji o celu wykorzystania otrzymanych okazów. 

6. Wykreślenie instytucji naukowej z rejestru może nastąpić, jeżeli instytucja naukowa przestała spełniać warunki, o których mowa w ust. 2, lub nie aktualizuje 

katalogu. 

7. Przewożenie przez granicę Unii Europejskiej okazów, o których mowa w ust. 1, 

wymaga oznakowania etykietą opakowania, w którym okazy są przewożone, 

zgodnie z przepisami, o których mowa w art. 61 ust. 1. 

8. Regionalny dyrektor ochrony środowiska właściwy ze względu na miejsce siedziby instytucji naukowej dokonuje kontroli aktualizacji katalogu oraz spełnienia warunków, o których mowa w ust. 2. 

9. O wynikach kontroli regionalny dyrektor ochrony środowiska powiadamia ministra właściwego do spraw środowiska w terminie 30 dni od dnia zakończenia 

kontroli. ©Kancelaria Sejmu s. 47/98

2009-02-23

Art. 64. 

1. Posiadacz żywych zwierząt gatunków wymienionych w Załącznikach A i B rozporządzenia Rady (WE) nr 338/97 z dnia 9 grudnia 1996 r. w sprawie ochrony 

gatunków dzikiej fauny i flory w drodze regulacji handlu nimi, zaliczonych do 

płazów, gadów, ptaków lub ssaków, a także prowadzący ich hodowlę, jest obowiązany do pisemnego zgłoszenia ich do rejestru. 

2. Obowiązek zgłoszenia do rejestru, o którym mowa w ust. 1, nie dotyczy: 

1) ogrodów zoologicznych; 

2) podmiotów prowadzących działalność gospodarczą w zakresie handlu żywymi zwierzętami gatunków chronionych na podstawie przepisów, o któ-

rych mowa w art. 61 ust. 1; 

3) czasowego przetrzymywania zwierząt w celu leczenia i rehabilitacji. 

3. Rejestr, o którym mowa w ust. 1, prowadzi starosta właściwy ze względu na 

miejsce przetrzymywania zwierząt lub prowadzenia ich hodowli. 

4. Rejestr, o którym mowa w ust. 1, powinien zawierać następujące dane: 

1) datę: 

a) dokonania wpisu, 

b) dokonania zmiany danych wpisanych do rejestru, 

c) wykreślenia z rejestru; 

2) imię, nazwisko i adres albo nazwę i siedzibę posiadacza lub prowadzącego 

hodowlę; 

3) adres miejsca przetrzymywania zwierząt lub prowadzenia hodowli; 

4) liczbę zwierząt posiadanych lub hodowanych; 

5) nazwę gatunku w języku łacińskim i polskim, jeżeli polska nazwa istnieje; 

6) datę, miejsce urodzenia lub wyklucia zwierzęcia; 

7) datę wejścia w posiadanie zwierzęcia oraz źródło jego pochodzenia; 

8) płeć zwierzęcia, jeżeli jest możliwa do ustalenia; 

9) opis trwałego oznakowania zwierzęcia, jeżeli jest oznakowane; 

10) cel przetrzymywania lub prowadzenia hodowli zwierzęcia; 

11) numer i datę wydania: 

a) zezwolenia na import zwierzęcia do kraju albo 

b) zezwolenia na schwytanie zwierzęcia w środowisku albo 

c) dokumentu wydanego przez powiatowego lekarza weterynarii, potwierdzającego urodzenie zwierzęcia w hodowli albo 

d) innego dokumentu stwierdzającego legalność pochodzenia zwierzęcia. 

5. Obowiązek zgłoszenia do rejestru lub wykreślenia z rejestru powstaje z dniem 

nabycia lub zbycia, wwozu do kraju lub wywozu za granicę państwa, wejścia w 

posiadanie zwierzęcia, jego utraty lub śmierci. Wniosek o dokonanie wpisu lub ©Kancelaria Sejmu s. 48/98

2009-02-23

wykreślenia z rejestru powinien być złożony właściwemu staroście w terminie 

14 dni od dnia powstania tego obowiązku. 

6. Do wniosku o dokonanie wpisu do rejestru załącza się kopię dokumentu, o 

kórym mowa w ust. 4 pkt 11. 

7. W razie zmiany danych, o których mowa w ust. 4 pkt 2-11, przepis ust. 5 stosuje 

się odpowiednio. 

8. Wpisanie do rejestru starosta potwierdza wydaniem zaświadczenia. 

9. Podmioty, o których mowa w ust. 2 pkt 2, są obowiązane do posiadania i przekazania wraz ze sprzedawanym zwierzęciem oryginału lub kopii dokumentu, o 

którym mowa w ust. 4 pkt 11. Kopia ta powinna być, przez podmiot sprzedający 

zwierzę, zaopatrzona w numer nadawany według numeracji ciągłej, datę wystawienia, pieczęć i podpis osoby sprzedającej, informację o liczbie zwierząt, dla 

których została wystawiona, a jeżeli kopiowany dokument dotyczy więcej niż

jednego gatunku, także o ich przynależności gatunkowej. 

10. Koszty związane ze znakowaniem, zgodnym z przepisami, o których mowa w 

art. 61 ust. 1, zwierząt, o których mowa w ust. 1, pokrywa posiadacz zwierzęcia 

lub prowadzący hodowlę. 

Rozdział 3 

Ogrody botaniczne, ogrody zoologiczne oraz ośrodki rehabilitacji zwierząt 

Art. 65. 

1. Ogrody botaniczne, ogrody zoologiczne oraz tereny przewidziane w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego na rozbudowę istniejących lub 

budowę nowych ogrodów podlegają ochronie w celu zapewnienia ich prawidłowej działalności i rozwoju. 

2. Ochrona, o której mowa w ust. 1, polega na zakazie: 

1) wznoszenia na terenie ogrodu botanicznego lub zoologicznego obiektów 

budowlanych i urządzeń niezwiązanych z ich działalnością; 

2) zmniejszenia obszaru ogrodu botanicznego lub zoologicznego na rzecz dzia-

łalności niezwiązanej z ich rolą i przeznaczeniem; 

3) zmiany na terenie ogrodu botanicznego lub zoologicznego lub w ich są-

siedztwie stosunków wodnych, w tym obniżenia poziomu wód gruntowych; 

4) zanieczyszczania na terenie ogrodu botanicznego lub zoologicznego lub w 

ich sąsiedztwie powierzchni ziemi, wód i powietrza; 

5) wznoszenia w sąsiedztwie ogrodu botanicznego lub zoologicznego obiektów 

budowlanych lub urządzeń przeznaczonych do prowadzenia działalności 

produkcyjnej lub usługowej, wpływających szkodliwie na warunki przyrodnicze niezbędne do prawidłowego funkcjonowania ogrodów. 

3. Sposoby korzystania z ogrodu botanicznego lub zoologicznego ustala w regulaminie zarządzający ogrodem. ©Kancelaria Sejmu s. 49/98

2009-02-23

Art. 66. 

1. W studiach uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gmin 

oraz w miejscowych planach zagospodarowania przestrzennego uwzględnia się

potrzeby funkcjonowania i rozwoju istniejących lub projektowanych ogrodów 

botanicznych lub zoologicznych. 

2. Wójt, burmistrz albo prezydent miasta przed wydaniem decyzji w sprawie ustalenia warunków zabudowy lub decyzji o ustaleniu lokalizacji inwestycji celu 

publicznego w sąsiedztwie ogrodu botanicznego lub zoologicznego informuje o 

planowanej inwestycji zarządzającego ogrodem, który w terminie 30 dni może 

zgłosić zastrzeżenia i wnioski. 

3. Przepis ust. 2 stosuje się odpowiednio przy rozpatrywaniu wniosku o wyrażenie 

zgody na zmianę sposobu użytkowania obiektu budowlanego znajdującego się w 

sąsiedztwie ogrodu botanicznego lub zoologicznego, jeżeli zmiana ta mogłaby 

mieć niekorzystny wpływ na funkcjonowanie ogrodu. 

Art. 67. 

1. Utworzenie i prowadzenie ogrodu botanicznego lub zoologicznego wymaga uzyskania zezwolenia Generalnego Dyrektora Ochrony Środowiska. 

2. Zezwolenie wydaje się na wniosek, o którym mowa w ust. 3, po zasięgnięciu 

opinii regionalnego dyrektora ochrony środowiska właściwego ze względu na 

miejsce położenia ogrodu botanicznego lub zoologicznego oraz opinii organizacji zrzeszającej przedstawicieli ogrodów botanicznych lub zoologicznych, wyra-

żonych w terminie 30 dni od dnia otrzymania wniosku; niewyrażenie opinii w 

tym terminie uznaje się za opinię pozytywną. 

3. Wniosek o wydanie zezwolenia, o którym mowa w ust. 1, powinien zawierać: 

1) imię, nazwisko i adres albo nazwę i siedzibę wnioskodawcy; 

2) wskazanie podmiotu zarządzającego ogrodem botanicznym lub zoologicznym, odpowiedzialnego za jego funkcjonowanie; 

3) projekt zagospodarowania terenu ogrodu botanicznego lub zoologicznego; 

4) wskazanie położenia i obszaru ogrodu botanicznego lub zoologicznego; 

5) opis zakresu działalności ogrodu botanicznego lub zoologicznego. 

4. Do wniosku, o którym mowa w ust. 3, należy dołączyć: 

1) kopię części mapy ewidencji gruntów i budynków obejmującą działki ewidencyjne, na których jest projektowana lokalizacja ogrodu botanicznego lub 

zoologicznego; 

2) wypis i wyrys z miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego dotyczący działek ewidencyjnych, na których jest projektowana lokalizacja 

ogrodu botanicznego lub zoologicznego, albo zaświadczenie potwierdzają-

ce, że przeznaczenie działek, na których jest projektowana lokalizacja ogrodu botanicznego lub zoologicznego, nie jest sprzeczne z ustaleniami studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy; 

3) wypis z ewidencji gruntów i budynków dotyczący działek ewidencyjnych, 

na których jest projektowana lokalizacja ogrodu botanicznego lub zoologicznego. ©Kancelaria Sejmu s. 50/98

2009-02-23

5. Zezwolenie, o którym mowa w ust. 1, zawiera: 

1) imię, nazwisko i adres albo nazwę i siedzibę wnioskodawcy; 

2) wskazanie położenia i obszaru ogrodu botanicznego lub zoologicznego; 

3) opis zakresu działalności ogrodu botanicznego lub zoologicznego; 

4) warunki prowadzenia działalności ogrodu botanicznego lub zoologicznego 

oraz termin, w którym mają one być spełnione. 

6. Zezwolenie wydaje się na czas nieokreślony. Sprawdzenie warunków, o których 

mowa w ust. 5 w pkt 4, następuje po upływie wyznaczonego terminu. 

Art. 68. 

1. Generalny Dyrektor Ochrony Środowiska może cofnąć lub zmienić zezwolenie, 

o którym mowa w art. 67 ust. 1, jeżeli podmiot, który uzyskał to zezwolenie: 

1) nie spełnia warunków prowadzenia działalności ogrodu botanicznego lub 

zoologicznego; 

2) nie przestrzega zakresu działalności ogrodu botanicznego lub zoologicznego; 

3) nie spełnia obowiązków, o których mowa w art. 69 ust. 1; 

4) nie zapewnia warunków określonych w przepisach, o których mowa w art. 

70; 

5) nie usunie w wyznaczonym terminie, nie dłuższym niż 2 lata, nieprawidłowości stwierdzonych w wyniku kontroli przeprowadzonej przez regionalnego dyrektora ochrony środowiska i inne organy uprawnione na podstawie 

odrębnych przepisów. 

2. Jeżeli zezwolenie, o którym mowa w art. 67 ust. 1, zostanie cofnięte, ogród botaniczny lub zoologiczny podlega likwidacji. 

3. W razie likwidacji ogrodu zoologicznego podmiot zarządzający tym ogrodem 

jest obowiązany zapewnić utrzymywanym zwierzętom warunki odpowiadające 

ich potrzebom biologicznym. 

4. W decyzji o cofnięciu zezwolenia podaje się termin jej wykonania oraz wskazuje 

organ nadzorujący likwidację ogrodu botanicznego lub zoologicznego. 

Art. 69. 

1. Do obowiązków podmiotów, które uzyskały zezwolenie, o którym mowa w art. 

67 ust. 1, należy: 

1) uczestnictwo w badaniach naukowych, które mają na celu ochronę gatunków zagrożonych wyginięciem w stanie wolnym; 

2) edukacja w zakresie ochrony gatunkowej roślin, zwierząt i grzybów, z 

uwzględnieniem ochrony różnorodności biologicznej; 

3) prowadzenie upraw roślin oraz hodowli zwierząt gatunków zagrożonych 

wyginięciem, w celu ich ochrony ex situ, a następnie wprowadzenie do środowiska przyrodniczego w ramach programów ochrony tych gatunków; ©Kancelaria Sejmu s. 51/98

2009-02-23

4) przetrzymywanie roślin lub zwierząt w warunkach odpowiadających ich potrzebom biologicznym; 

5) prowadzenie dokumentacji hodowlanej. 

2. Dokumentacja hodowlana, o której mowa w ust. 1 pkt 5, powinna zawierać następujące dane: 

1) datę: 

a) dokonania wpisu, 

b) dokonania zmiany danych, 

c) wykreślenia z dokumentacji hodowlanej; 

2) liczbę posiadanych zwierząt; 

3) nazwę gatunku w języku łacińskim i polskim, jeżeli polska nazwa istnieje; 

4) datę i miejsce urodzenia lub wyklucia zwierzęcia; 

5) datę wejścia w posiadanie zwierzęcia oraz źródło jego pochodzenia; 

6) płeć zwierzęcia, jeżeli jest możliwa do ustalenia; 

7) opis trwałego oznakowania zwierzęcia, jeżeli jest oznakowane; 

8) numer i datę wydania zezwolenia na import zwierzęcia do kraju lub zezwolenia na jego pozyskanie albo innego dokumentu stwierdzającego legalność

jego pochodzenia. 

Art. 70. 

Minister właściwy do spraw środowiska określi, w drodze rozporządzenia, warunki 

hodowli i utrzymywania poszczególnych grup gatunków zwierząt w ogrodzie zoologicznym, w tym: 

1) niezbędne pomieszczenia i wyposażenie w urządzenia techniczne miejsc 

przebywania zwierząt poszczególnych gatunków lub grup gatunków, 

2) minimalne warunki przestrzenne dla hodowli i utrzymywania zwierząt poszczególnych gatunków lub grup gatunków, 

3) niezbędne warunki do prowadzenia reprodukcji zwierząt poszczególnych 

gatunków lub grup gatunków 

- kierując się potrzebą zapewnienia zwierzętom hodowanym i utrzymywanym w 

ogrodach zoologicznych warunków odpowiadających potrzebom biologicznym poszczególnych gatunków lub grup gatunków. 

Art. 71. 

W ogrodach zoologicznych hoduje się i utrzymuje zwierzęta: 

1) urodzone i wychowane poza środowiskiem przyrodniczym; 

2) które poza ogrodem nie mają szansy przeżycia; 

3) jeżeli wymaga tego ochrona populacji lub gatunku albo realizacja celów naukowych. ©Kancelaria Sejmu s. 52/98

2009-02-23

Art. 72. 

1. Do ogrodów zoologicznych sprowadza się tylko te zwierzęta, którym w ogrodzie 

można zapewnić warunki odpowiadające potrzebom biologicznym danego gatunku. 

2. Zwierzęta w ogrodach zoologicznych nie mogą być rozmnażane, jeżeli ich potomstwu nie zapewni się właściwych warunków hodowli i utrzymywania. 

Art. 73. 

1. Zabrania się: 

1) posiadania i przetrzymywania, 

2) sprowadzania z zagranicy, 

3) sprzedaży, wymiany, wynajmu, darowizny i użyczania podmiotom nieuprawnionym do ich posiadania 

 – żywych zwierząt gatunków niebezpiecznych dla życia i zdrowia ludzi. 

2. Zakazy, o których mowa w ust. 1 pkt 1 i 2, nie dotyczą ogrodów zoologicznych, 

cyrków i placówek naukowych prowadzących badania nad zwierzętami, a zakazy, o których mowa w ust. 1 pkt 1 nie dotyczą ośrodków rehabilitacji zwierząt. 

3. Gatunki zwierząt niebezpiecznych dla życia i zdrowia ludzi zalicza się do: 

1) kategorii I – obejmującej najbardziej niebezpieczne gatunki lub grupy gatunków zwierząt, które z przyczyn naturalnej agresywności lub właściwości 

biologicznych mogą stanowić poważne zagrożenie dla życia lub zdrowia 

ludzi; 

2) kategorii II – obejmującej pozostałe gatunki lub grupy gatunków zwierząt 

niebezpiecznych dla życia i zdrowia ludzi. 

4. W stosunku do zwierząt gatunków zaliczonych do kategorii II regionalny dyrektor ochrony środowiska właściwy ze względu na wskazane we wniosku, o któ-

rym mowa w ust. 5, miejsce ich przetrzymywania może zezwolić na odstępstwa 

od zakazów, o których mowa w ust. 1 pkt 1 i 2. 

5. Zezwolenie, o którym mowa w ust. 4, może być wydane na wniosek, który zawiera: 

1) imię, nazwisko i adres albo nazwę i siedzibę wnioskodawcy; 

2) nazwę gatunku w języku łacińskim i polskim, jeżeli polska nazwa istnieje; 

3) liczbę osobników poszczególnych gatunków, których dotyczy wniosek; 

4) wskazanie miejsca przetrzymywania zwierząt, których dotyczy wniosek; 

5) zaświadczenie powiatowego lekarza weterynarii stwierdzające spełnianie 

przez wnioskodawcę warunków przetrzymywania zwierząt gatunków niebezpiecznych dla życia i zdrowia ludzi odpowiednich do liczby zwierząt, 

których dotyczy wniosek, oraz uniemożliwiających ich ucieczkę lub przypadkowy kontakt z osobami postronnymi, a także spełnienie warunków, o 

których mowa w przepisach wydanych na podstawie ust. 11 pkt 2. 

6. Zezwolenie, o którym mowa w ust. 4, zawiera: 

1) imię, nazwisko i adres albo nazwę i siedzibę wnioskodawcy; ©Kancelaria Sejmu s. 53/98

2009-02-23

2) nazwę gatunku w języku łacińskim i polskim, jeżeli polska nazwa istnieje; 

3) liczbę osobników poszczególnych gatunków, których dotyczy zezwolenie; 

4) wskazanie miejsca przetrzymywania zwierząt, których dotyczy zezwolenie. 

7. Regionalny dyrektor ochrony środowiska właściwy ze względu na miejsce przetrzymywania zwierząt może przeprowadzić kontrolę warunków, o których mowa 

w przepisach wydanych na podstawie ust. 11 pkt 2; przepisy art. 77 ust. 3-13 

stosuje się odpowiednio. 

8. Jeżeli kontrola, o której mowa w ust. 7, wykaże, że posiadacz zwierzęcia nie 

spełnia warunków, o których mowa w przepisach wydanych na podstawie ust. 

11 pkt 2, regionalny dyrektor ochrony środowiska wzywa do usunięcia nieprawidłowości w terminie 14 dni. 

9. W przypadku nieusunięcia nieprawidłowości, o których mowa w ust. 8, właściwy regionalny dyrektor ochrony środowiska wydaje decyzję o cofnięciu zezwolenia, o którym mowa w ust. 4. 

10. Do zwierząt posiadanych na podstawie zezwolenia, o którym mowa w ust. 4, 

stosuje się odpowiednio przepisy art. 64 ust. 1 i 3-8, przy czym do wniosku o 

wpis do rejestru załącza się kopię zezwolenia, o którym mowa w ust. 4. 

11. Minister właściwy do spraw środowiska określi, w drodze rozporządzenia: 

1) gatunki lub grupy gatunków zwierząt zaliczane do kategorii, o których mowa w ust. 3, 

2) warunki przetrzymywania poszczególnych gatunków lub grup gatunków 

zwierząt gatunków niebezpiecznych dla życia i zdrowia ludzi, 

3) sposoby znakowania zwierząt gatunków niebezpiecznych dla życia i zdrowia ludzi 

 – kierując się potrzebą ochrony ludzi przed zagrożeniami powodowanymi przez 

zwierzęta gatunków niebezpiecznych dla życia i zdrowia ludzi. 

Art. 74. 

1. Przeniesienie z ogrodu botanicznego lub ogrodu zoologicznego do środowiska 

przyrodniczego roślin lub zwierząt gatunków zagrożonych wyginięciem nastę-

puje po uzyskaniu zezwolenia Generalnego Dyrektora Ochrony Środowiska. 

2. Zezwolenie, o którym mowa w ust. 1, wydaje się na wniosek, który zawiera: 

1) imię, nazwisko i adres albo nazwę i siedzibę wnioskodawcy; 

2) nazwę gatunku w języku łacińskim i polskim, jeżeli polska nazwa istnieje; 

3) sposób realizacji i oceny planowanego przedsięwzięcia; 

4) liczbę lub ilość osobników, których dotyczy wniosek; 

5) termin, miejsce i sposób przeniesienia roślin lub zwierząt do środowiska 

przyrodniczego. 

3. Zezwolenie, o którym mowa w ust. 1, zawiera: 

1) imię, nazwisko, adres albo nazwę i siedzibę wnioskodawcy; 

2) nazwę gatunku w języku łacińskim i polskim, jeżeli polska nazwa istnieje; ©Kancelaria Sejmu s. 54/98

2009-02-23

3) liczbę lub ilość osobników, których dotyczy zezwolenie; 

4) termin, miejsce i sposób przeniesienia roślin lub zwierząt do środowiska 

przyrodniczego; 

5) termin złożenia informacji o wykorzystaniu zezwolenia. 

Art. 75. 

1. Utworzenie i prowadzenie ośrodka rehabilitacji zwierząt, zwanego dalej „ośrodkiem”, wymaga uzyskania zezwolenia Generalnego Dyrektora Ochrony Środowiska. 

2. Zezwolenie, o którym mowa w ust. 1, wydaje się na wniosek, który zawiera: 

1) imię, nazwisko i adres albo nazwę i siedzibę wnioskodawcy; 

2) wskazanie poło¿enia ośrodka; 

3) opis pomieszczeń do leczenia i rehabilitacji zwierząt; 

4) wykaz gatunków lub grup gatunków zwierząt, które mogą być leczone i rehabilitowane w ośrodku, zawierający nazwę gatunków lub wyższych jednostek systematycznych grup gatunków w języku łacińskim i polskim, jeżeli 

polska nazwa istnieje; 

5) wskazanie osoby odpowiedzialnej za prowadzenie ośrodka; 

6) informację o możliwości zapewnienia opieki lekarsko-weterynaryjnej; 

7) opinię właściwej miejscowo rady gminy. 

3. Zezwolenie, o którym mowa w ust. 1, zawiera: 

1) imię, nazwisko i adres albo nazwę i siedzibę wnioskodawcy; 

2) wskazanie poło¿enia ośrodka; 

3) wykaz gatunków lub grup gatunków zwierząt, które mogą być leczone i rehabilitowane w ośrodku, zawierający nazwę gatunków lub wyższych jednostek systematycznych grup gatunków w języku łacińskim i polskim, jeżeli 

polska nazwa istnieje. 

4. Generalny Dyrektor Ochrony Środowiska odmawia wydania zezwolenia, jeżeli 

wnioskodawca nie spełnia warunków leczenia i rehabilitacji zwierząt odpowiadających potrzebom biologicznym danego gatunku. 

5. Zezwolenie, o którym mowa w ust. 1, może być cofnięte przez Generalnego Dyrektora Ochrony Środowiska w przypadku niespełnienia warunków leczenia i 

rehabilitacji zwierząt odpowiadających potrzebom biologicznym danego gatunku albo nieusunięcia, w wyznaczonym przez Generalnego Dyrektora Ochrony 

Środowiska terminie, nieprawidłowości stwierdzonych w wyniku kontroli przeprowadzonej przez regionalnego dyrektora ochrony środowiska. 

6. Jeżeli zezwolenie, o którym mowa w ust. 1, zostanie cofnięte, ośrodek podlega 

likwidacji. 

7. W razie likwidacji ośrodka osoba odpowiedzialna za prowadzenie ośrodka jest 

obowiązana zapewnić leczonym i rehabilitowanym tam zwierzętom warunki odpowiadające ich potrzebom biologicznym. ©Kancelaria Sejmu s. 55/98

2009-02-23

Art. 76. 

1. Zwierzęta objęte leczeniem i rehabilitacją w ośrodku nie mogą być sprzedawane. 

2. Warunki przebywania zwierząt w ośrodku powinny odpowiadać potrzebom biologicznym zwierząt w okresie ich leczenia i rehabilitacji. 

3. Regionalny dyrektor ochrony środowiska może dofinansowywać z własnych 

środków budżetowych leczenie i rehabilitację zwierząt w ośrodkach. 

Art. 77.

1. Regionalny dyrektor ochrony środowiska właściwy ze względu na miejsce poło-

żenie ogrodu botanicznego, ogrodu zoologicznego lub ośrodka przeprowadza 

kontrole ogrodów botanicznych, ogrodów zoologicznych i ośrodków w zakresie 

ich działalności. 

2. Kontroli, o której mowa w ust. 1, nie rzadziej niż raz na 3 lata, dokonuje regionalny dyrektor ochrony środowiska z własnej inicjatywy lub na wniosek Generalnego Dyrektora Ochrony Środowiska. 

3. Czynności kontrolne są wykonywane przez osoby posiadające imienne upoważ-

nienie wydane przez regionalnego dyrektora ochrony środowiska. 

4. Upoważnienie, o którym mowa w ust. 3, zawiera wskazanie osoby upoważnionej 

do wykonywania czynności, wskazanie ogrodu botanicznego, ogrodu zoologicznego lub ośrodka, który ma być kontrolowany, zakresu kontroli oraz podstawy 

prawnej do jej wykonywania. 

5. Przed przystąpieniem do czynności kontrolnych osoba upoważniona do ich wykonywania jest obowiązana okazać upoważnienie, o którym mowa w ust. 3. 

6. Osoby upoważnione do wykonywania czynności kontrolnych mają prawo do: 

1) wstępu na teren ogrodu botanicznego, ogrodu zoologicznego lub ośrodka; 

2) żądania pisemnych lub ustnych informacji związanych z przedmiotem kontroli; 

3) wglądu do dokumentów związanych z przedmiotem kontroli, sporządzania z 

nich odpisów, wyciągów lub kopii oraz zabezpieczania tych dokumentów. 

7. Osoba wykonująca czynności kontrolne sporządza z tych czynności protokół. 

8. Protokół podpisuje osoba wykonująca czynności kontrolne oraz podmiot kontrolowany. 

9. W przypadku odmowy podpisania protokołu przez podmiot kontrolowany, protokół podpisuje tylko osoba wykonująca czynności kontrolne, dokonując w protokole stosownej adnotacji o odmowie podpisania protokołu przez podmiot kontrolowany. 

10. Protokół, o którym mowa w ust. 7, wraz z zaleceniami pokontrolnymi, regionalnego dyrektora ochrony środowiska przekazuje podmiotowi kontrolowanemu 

oraz Generalnemu Dyrektorowi Ochrony Środowiska w terminie 14 dni od dnia 

zakończenia kontroli. 

11. Podmiotowi kontrolowanemu przysługuje prawo do wniesienia umotywowanych 

zastrzeżeń co do ustaleń zawartych w wynikach kontroli oraz zaleceniach pokontrolnych do Generalnego Dyrektora Ochrony Środowiska. ©Kancelaria Sejmu s. 56/98

2009-02-23

12. Umotywowane zastrzeżenia należy zgłosić na piśmie w terminie 14 dni od dnia 

otrzymania wyników kontroli i zaleceń pokontrolnych. 

13. Generalny Dyrektor Ochrony Środowiska, w terminie 14 dni od dnia otrzymania 

umotywowanych zastrzeżeń, uwzględnia je albo odmawia ich uwzględnienia. 

Rozdział 4 

Ochrona terenów zieleni i zadrzewień

Art. 78. 

Rada gminy jest obowiązana zakładać i utrzymywać w należytym stanie tereny zieleni i zadrzewienia. 

Art. 79. 

Zadrzewienia mogą być zakładane poza obszarami o zwartej zabudowie za zgodą

właściciela gruntu. 

Art. 80. 

1. (uchylony). 

2. Minister właściwy do spraw transportu w porozumieniu z ministrem właściwym 

do spraw środowiska określi, w drodze rozporządzenia, warunki technicznoprzyrodnicze zakładania zadrzewień w granicach pasa drogowego, sposoby ich 

ochrony oraz dobór gatunków drzew i krzewów, kierując się potrzebą zapewnienia bezpieczeństwa ruchu drogowego, ochrony krajobrazu i różnorodności 

biologicznej oraz odpowiednich warunków utrzymania dróg i bezpieczeństwa 

korzystania z dróg. 

Art. 81. 

Teren położony poza obrębem miast i wsi o zwartej zabudowie, pokryty drzewostanem i nieobjęty ochroną na podstawie ustawy z dnia z 23 lipca 2003 r. o ochronie 

zabytków i opiece nad zabytkami (Dz.U. z 2003 r. Nr 162, poz. 1568), rada gminy 

może uznać za park gminny, jeżeli stanowi własność gminy, a je¿eli stanowi własność innego podmiotu - za zgodą właściciela. 

Art. 82. 

1. Prace ziemne oraz inne prace związane z wykorzystaniem sprzętu mechanicznego lub urządzeń technicznych, prowadzone w obrębie bryły korzeniowej drzew 

lub krzewów na terenach zieleni lub zadrzewieniach powinny być wykonywane 

w sposób najmniej szkodzący drzewom lub krzewom. 

2. Na drogach publicznych oraz ulicach i placach środki chemiczne powinny być

stosowane w sposób najmniej szkodzący terenom zieleni oraz zadrzewieniom. 

3. Minister właściwy do spraw środowiska określi, w drodze rozporządzenia, rodzaje środków, jakie mogą być używane w miejscach, o których mowa w ust. 2, ©Kancelaria Sejmu s. 57/98

2009-02-23

a także warunki ich stosowania, kierując się potrzebą zapewnienia bezpieczeń-

stwa ruchu drogowego, ochrony krajobrazu i różnorodności biologicznej oraz 

odpowiednich warunków utrzymania dróg i bezpieczeństwa korzystania z dróg. 

Art. 83. 

1. Usunięcie drzew lub krzewów z terenu nieruchomości może nastąpić, z zastrze-

żeniem ust. 2, po uzyskaniu zezwolenia wydanego przez wójta, burmistrza albo 

prezydenta miasta na wniosek posiadacza nieruchomości. Jeżeli posiadacz nieruchomości nie jest właścicielem - do wniosku dołącza się zgodę jej właściciela. 

2. Zezwolenie na usunięcie drzew lub krzewów z terenu nieruchomości wpisanej 

do rejestru zabytków wydaje wojewódzki konserwator zabytków. 

3. Wydanie zezwolenia, o którym mowa w ust. 1 i 2, może być uzależnione od 

przesadzenia drzew lub krzewów w miejsce wskazane przez wydającego zezwolenie albo zastąpienia ich innymi drzewami lub krzewami, w liczbie nie mniejszej niż liczba usuwanych drzew lub krzewów. 

4. Wniosek o wydanie zezwolenia powinien zawierać: 

1) imię, nazwisko i adres albo nazwę i siedzibę posiadacza i właściciela nieruchomości; 

2) tytuł prawny władania nieruchomością; 

3) nazwę gatunku drzewa lub krzewu; 

4) obwód pnia drzewa mierzonego na wysokości 130 cm; 

5) przeznaczenia terenu, na którym rośnie drzewo lub krzew; 

6) przyczynę i termin zamierzonego usunięcia drzewa lub krzewu; 

7) wielkość powierzchni, z której zostaną usunięte krzewy. 

5. Wydanie zezwolenia na usunięcie drzew lub krzewów na obszarach objętych 

ochroną krajobrazową w granicach parku narodowego albo rezerwatu przyrody 

wymaga uzyskania zgody odpowiednio dyrektora parku narodowego albo regionalnego dyrektora ochrony środowiska. 

6. Przepisów ust. 1 i 2 nie stosuje się do drzew lub krzewów: 

1) w lasach; 

2) owocowych, z wyłączeniem rosnących na terenie nieruchomości wpisanej 

do rejestru zabytków oraz w granicach parku narodowego lub rezerwatu 

przyrody - na obszarach nieobjętych ochroną krajobrazową; 

3) na plantacjach drzew i krzewów; 

4) których wiek nie przekracza 5 lat; 

5) usuwanych w związku z funkcjonowaniem ogrodów botanicznych lub zoologicznych; 

6) (uchylony); 

7) usuwanych na podstawie decyzji właściwego organu z obszarów położonych 

między linią brzegu a wałem przeciwpowodziowym lub naturalnym wysokim brzegiem, w który wbudowano trasę wału przeciwpowodziowego, ©Kancelaria Sejmu s. 58/98

2009-02-23

z wałów przeciwpowodziowych i terenów w odległości mniejszej niż 3 m 

od stopy wału; 

8) które utrudniają widoczność sygnalizatorów i pociągów, a także utrudniają

eksploatację urządzeń kolejowych albo powodują tworzenie na torowiskach 

zasp śnieżnych, usuwanych na podstawie decyzji właściwego organu; 

9) stanowiących przeszkody lotnicze, usuwanych na podstawie decyzji wła-

ściwego organu; 

10) usuwanych na podstawie decyzji właściwego organu ze względu na potrzeby 

związane z utrzymaniem urządzeń melioracji wodnych szczegółowych.

Art. 84. 

1. Posiadacz nieruchomości ponosi opłaty za usunięcie drzew lub krzewów. 

2. Opłaty nalicza i pobiera organ właściwy do wydania zezwolenia na usunięcie 

drzew lub krzewów. 

3. Opłaty za usunięcie drzew lub krzewów oraz termin ich usunięcia, przesadzenia 

lub posadzenia innych drzew lub krzewów ustala się w wydanym zezwoleniu. 

4. Organ właściwy do wydania zezwolenia na usunięcie drzew lub krzewów odracza, na okres 3 lat od dnia wydania zezwolenia, termin uiszczenia opłaty za ich 

usunięcie, jeżeli zezwolenie przewiduje przesadzenie ich w inne miejsce lub zastąpienie innymi drzewami lub krzewami. 

5. Jeżeli przesadzone albo posadzone w zamian drzewa lub krzewy zachowały żywotność po upływie 3 lat od dnia ich przesadzenia albo posadzenia lub nie zachowały żywotności z przyczyn niezależnych od posiadacza nieruchomości, należność z tytułu ustalonej opłaty za usunięcie drzew lub krzewów podlega umorzeniu przez organ właściwy do naliczania i pobierania opłat. 

5a. Jeżeli przesadzone albo posadzone inne drzewa lub krzewy nie zachowały żywotności w okresie do 3 lat od dnia przesadzenia lub posadzenia, posiadacz nieruchomości jest obowiązany niezwłocznie do uiszczenia opłaty za usunięcia 

drzew. 

6. Opłaty za usunięcie drzew lub krzewów, związane z budową dróg publicznych, 

pomniejsza się o koszty poniesione na tworzenie zadrzewień w miejsce usunię-

tych drzew lub krzewów, w granicach pasa drogowego. 

Art. 85. 

1. Opłatę za usunięcie drzew ustala się na podstawie stawki zale¿nej od obwodu 

pnia oraz rodzaju i gatunku drzewa. 

2. Stawki opłat za usuwanie drzew nie mogą przekraczać za jeden centymetr obwodu pnia mierzonego na wysokości 130 cm: 

1) 270 zł - przy obwodzie do 25 cm; 

2) 410 zł - przy obwodzie od 26 do 50 cm; 

3) 640 zł - przy obwodzie od 51 do 100 cm; 

4) 1000 zł - przy obwodzie od 101 do 200 cm; ©Kancelaria Sejmu s. 59/98

2009-02-23

5) 1500 zł - przy obwodzie od 201 do 300 cm; 

6) 2100 zł - przy obwodzie od 301 do 500 cm; 

7) 2700 zł - przy obwodzie od 501 do 700 cm; 

8) 3500 zł - przy obwodzie powyżej 700 cm. 

3. Jeżeli drzewo rozwidla się na wysokości poniżej 130 cm, każdy pień traktuje się

jako odrębne drzewo. 

4. Minister właściwy do spraw środowiska określi, w drodze rozporządzenia: 

1) stawki dla poszczególnych rodzajów i gatunków drzew, 

2) współczynniki różnicujące stawki w zależności od obwodu pnia 

 - kierując się zróżnicowanymi kosztami produkcji poszczególnych rodzajów i 

gatunków drzew oraz wielkościami przyrostu obwodu pni drzew. 

5. Stawkę za usunięcie jednego metra kwadratowego powierzchni pokrytej krzewami ustala się w wysokości 200 zł. 

6. Opłaty za usunięcie drzew lub krzewów z terenu uzdrowisk, obszaru ochrony 

uzdrowiskowej, terenu nieruchomości wpisanej do rejestru zabytków oraz terenów zieleni są o 100% wyższe od opłat ustalonych na podstawie stawek, o któ-

rych mowa ust. 4 pkt 1 i ust. 5. 

7. Stawki, o których mowa w ust. 2, ust. 4 pkt 1 i ust. 5, podlegają z dniem 1 stycznia każdego roku waloryzacji o prognozowany średnioroczny wskaźnik cen towarów i usług konsumpcyjnych ogółem, przyjęty w ustawie budżetowej. 

8. Minister właściwy do spraw środowiska, w terminie do dnia 31 października 

każdego roku, ogłasza, w drodze obwieszczenia w Dzienniku Urzędowym Rzeczypospolitej Polskiej „Monitor Polski”, wysokość stawek, o których mowa w 

ust. 7 i art. 89 ust. 8. 

Art. 86. 

1. Nie pobiera się opłat za usunięcie drzew: 

1) na których usunięcie nie jest wymagane zezwolenie; 

2) na których usunięcie osoba fizyczna uzyskała zezwolenie na cele niezwiązane z prowadzeniem działalności gospodarczej; 

3) jeżeli usunięcie jest związane z odnową i pielęgnacją drzew rosnących na 

terenie nieruchomości wpisanej do rejestru zabytków; 

4) które zagrażają bezpieczeństwu ludzi lub mienia w istniejących obiektach 

budowlanych; 

5) które zagrażają bezpieczeństwu ruchu drogowego oraz kolejowego albo 

bezpieczeństwu żeglugi; 

6) w związku z przebudową dróg publicznych i linii kolejowych; 

7) które posadzono lub wyrosły na nieruchomości po zakwalifikowaniu jej w 

miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego na cele budowlane; 

8) z terenów zieleni komunalnej, z parków gminnych, z ogrodów działkowych 

i z zadrzewień, w związku z zabiegami pielęgnacyjnymi drzew i krzewów; ©Kancelaria Sejmu s. 60/98

2009-02-23

9) które obumarły lub nie rokują szansy na przeżycie, z przyczyn niezależnych 

od posiadacza nieruchomości; 

10) topoli o obwodzie pnia powyżej 100 cm, mierzonego na wysokości 130 cm, 

nienależących do gatunków rodzimych, jeżeli zostaną zastąpione w najbliż-

szym sezonie wegetacyjnym drzewami innych gatunków; 

11) jeżeli usunięcie wynika z potrzeb ochrony roślin, zwierząt i grzybów obję-

tych ochroną gatunkową lub ochrony siedlisk przyrodniczych; 

12) z grobli stawów rybnych; 

13) jeżeli usunięcie było związane z regulacją i utrzymaniem koryt cieków naturalnych, wykonywaniem i utrzymaniem urządzeń wodnych służących 

kształtowaniu zasobów wodnych oraz ochronie przeciwpowodziowej w zakresie niezbędnym do wykonania i utrzymania tych urządzeń. 

2. Przepisy ust. 1 pkt 1-9 i 11-13 stosuje się odpowiednio do usuwania krzewów. 

Art. 87. 

1. Obowiązek uiszczenia opłat, o których mowa w art. 84 ust. 1, przedawnia się z 

upływem 5 lat, licząc od końca roku, w którym upłynął termin uiszczenia opłaty. 

2. Nie można wydać decyzji w sprawie ustalenia wysokości opłaty, jeżeli od końca 

roku, w którym usunięto drzewa lub krzewy, upłynęło 5 lat. 

3. Uiszczenie opłaty następuje w terminie 14 dni od dnia, w którym decyzja ustalająca wysokość opłaty stała się ostateczna. 

4. W razie nieterminowego uiszczenia opłaty pobiera się odsetki za zwłokę w wysokości odsetek pobieranych za nieterminowe regulowanie zobowiązań podatkowych. 

5. Opłaty nieuiszczone w terminie, o którym mowa w ust. 3, podlegają wraz z odsetkami za zwłokę przymusowemu ściągnięciu w trybie określonym w przepisach o postępowaniu egzekucyjnym w administracji. 

6. Na wniosek, złożony w ciągu 14 dni od dnia, w którym decyzja, o której mowa 

w ust. 2, stała się ostateczna, opłatę można rozłożyć na raty lub przesunąć termin 

jej płatności, na okres nie dłuższy niż 3 lata, jeżeli przemawia za tym sytuacja 

materialna wnioskodawcy. 

7. Decyzje w sprawach rozłożenia opłaty na raty lub przesunięcia terminu płatności 

podejmuje organ wydający zezwolenie na usunięcie drzew lub krzewów. 

8. Jeżeli zaległości płatności rat wyniosą równowartość trzech kolejnych rat, uiszczenie opłaty staje się wymagane w całości. 

Art. 88. 

1. Wójt, burmistrz albo prezydent miasta wymierza administracyjną karę pieniężną

za: 

1) zniszczenie terenów zieleni albo drzew lub krzewów spowodowane niewła-

ściwym wykonywaniem robót ziemnych lub wykorzystaniem sprzętu mechanicznego albo urządzeń technicznych oraz zastosowaniem środków 

chemicznych w sposób szkodliwy dla roślinności; ©Kancelaria Sejmu s. 61/98

2009-02-23

2) usuwanie drzew lub krzewów bez wymaganego zezwolenia; 

3) zniszczenie drzew, krzewów lub terenów zieleni spowodowane niewłaściwym wykonaniem zabiegów pielęgnacyjnych. 

2. Uiszczenie kary następuje w terminie 14 dni od dnia, w którym decyzja ustalają-

ca wysokość kary stała się ostateczna. 

3. Termin płatności kar wymierzonych na podstawie ust. 1 odracza się na okres 3 

lat, jeżeli stopień uszkodzenia drzew lub krzewów nie wyklucza zachowania ich 

żywotności oraz możliwości odtworzenia korony drzewa i jeżeli posiadacz nieruchomości podjął działania w celu zachowania żywotności tych drzew lub 

krzewów. 

4. Kara jest umarzana po upływie 3 lat od dnia wydania decyzji o odroczeniu kary i 

po stwierdzeniu zachowania żywotności drzewa lub krzewu albo odtworzeniu 

korony drzewa. 

5. W razie stwierdzenia braku żywotności drzewa lub krzewu albo nieodtworzenia 

korony drzewa karę uiszcza się w pełnej wysokości, chyba że drzewa lub krzewy nie zachowały żywotności z przyczyn niezależnych od posiadacza nieruchomości. 

6. Karę nałożoną za zniszczenie terenów zieleni umarza się w całości, jeżeli posiadacz nieruchomości odtworzył w najbliższym sezonie wegetacyjnym zniszczony 

teren zieleni. 

7. Na wniosek, złożony w ciągu 14 dni od dnia, w którym decyzja o wymierzeniu 

kary, o której mowa w ust. 1, stała się ostateczna, karę można rozłożyć na raty 

na okres nie dłuższy niż 5 lat. 

8. Decyzje w sprawach, o których mowa w ust. 3-7, podejmuje wójt, burmistrz albo 

prezydent miasta. 

Art. 89. 

1. Administracyjną karę pieniężną, o której mowa w art. 88 ust. 1, ustala się w wysokości trzykrotnej opłaty za usunięcie drzew lub krzewów ustalonej na podstawie stawek, o których mowa w art. 85 ust. 4-6. 

2. Jeżeli ustalenie obwodu lub gatunku zniszczonego lub usuniętego bez zezwolenia drzewa jest niemożliwe, z powodu wykarczowania pnia i braku kłody, dane 

do wyliczenia administracyjnej kary pieniężnej ustala się na podstawie informacji zebranych w toku postępowania administracyjnego, powiększając ją o 50%. 

3. Jeżeli ustalenie obwodu zniszczonego lub usuniętego bez zezwolenia drzewa jest 

niemożliwe, z powodu braku kłody, obwód do wyliczenia administracyjnej kary 

pieniężnej ustala się, przyjmując najmniejszy promień pnia i pomniejszając wyliczony obwód o 10%. 

4. Jeżeli ustalenie wielkości powierzchni zniszczonych lub usuniętych bez zezwolenia krzewów nie jest możliwe, z powodu usunięcia gałęzi i korzeni, wielkość

tę przyjmuje się na podstawie informacji zebranych w toku postępowania administracyjnego. 

5. Stawki kar za zniszczenie jednego metra kwadratowego terenu zieleni wynoszą: 

1) dla trawników - 46 zł; ©Kancelaria Sejmu s. 62/98

2009-02-23

2) dla kwietników - 395 zł. 

6. Kary ustalone, nieuiszczone w wyznaczonym terminie, podlegają wraz z odsetkami za zwłokę przymusowemu ściągnięciu w trybie określonym w przepisach o 

postępowaniu egzekucyjnym w administracji. 

7. Kary nie uiszcza się po upływie 5 lat od końca roku, w którym upłynął termin jej 

wniesienia. 

8. Stawki kar, o których mowa w ust. 5, podlegają z dniem 1 stycznia każdego roku 

waloryzacji o prognozowany średnioroczny wskaźnik cen towarów i usług konsumpcyjnych ogółem, przyjęty w ustawie budżetowej. 

9. Minister właściwy do spraw środowiska określi, w drodze rozporządzenia, tryb 

nakładania administracyjnych kar pieniężnych, o których mowa w art. 88 ust. 1, 

kierując się potrzebą przeciwdziałania niszczeniu terenów zieleni, drzew i 

krzewów oraz usuwaniu drzew i krzewów bez wymaganego zezwolenia. 

Art. 90. 

Czynności, o których mowa w art. 83-89, w zakresie w jakim wykonywane są one 

przez wójta, burmistrza albo prezydenta miasta, w odniesieniu do nieruchomości 

będących własnością gminy, wykonuje starosta. 

Rozdział 5 

Organy ochrony przyrody 

Art. 91. 

Organami w zakresie ochrony przyrody są: 

1) minister właściwy do spraw środowiska; 

1a) Generalny Dyrektor Ochrony Środowiska; 

2) wojewoda; 

2a) regionalny dyrektor ochrony środowiska; 

3) starosta; 

4) wójt, burmistrz albo prezydent miasta. 

Art. 92. 

1. Minister właściwy do spraw środowiska wykonuje zadania organu administracji 

rządowej w zakresie ochrony przyrody przy pomocy Głównego Konserwatora 

Przyrody, będącego sekretarzem lub podsekretarzem stanu w urzędzie obsługującym tego ministra. 

2. Głównego Konserwatora Przyrody powołuje i odwołuje Prezes Rady Ministrów 

na wniosek ministra właściwego do spraw środowiska. ©Kancelaria Sejmu s. 63/98

2009-02-23

Art. 93.(uchylony). 

Art. 94. 

1. Zadania regionalnego dyrektora ochrony środowiska w zakresie ochrony przyrody na terenie parku narodowego wykonuje dyrektor tego parku. 

2. Minister właściwy do spraw środowiska jest organem wyższego stopnia w stosunku do dyrektora parku narodowego w zakresie, o którym mowa w ust. 1. 

Art. 95. 

Organami opiniodawczo-doradczymi w zakresie ochrony przyrody są: 

1) Państwowa Rada Ochrony Przyrody, działająca przy ministrze właściwym 

do spraw środowiska; 

2) regionalna rada ochrony przyrody, działająca przy regionalnym dyrektorze 

ochrony środowiska; 

3) rada naukowa parku narodowego, działająca przy dyrektorze parku narodowego; 

4) rada parku krajobrazowego lub rada zespołu parków krajobrazowych, dzia-

łająca przy dyrektorze parku krajobrazowego lub dyrektorze zespołu parków krajobrazowych. 

Art. 96. 

1. Członków Państwowej Rady Ochrony Przyrody w liczbie 40 na kadencję trwają-

cą 5 lat powołuje, w drodze zarządzenia, minister właściwy do spraw środowiska spośród działających na rzecz ochrony przyrody przedstawicieli nauki, praktyki i organizacji ekologicznych. 

2. Państwowa Rada Ochrony Przyrody wybiera ze swojego grona przewodniczącego i zastępców oraz uchwala regulamin działania. 

3. Do zadań Państwowej Rady Ochrony Przyrody należy w szczególności: 

1) ocena realizacji ustawy; 

2) opiniowanie strategii, planów i programów dotyczących ochrony przyrody; 

3) ocena realizacji krajowej strategii ochrony i zrównoważonego użytkowania 

różnorodności biologicznej; 

4) opiniowanie projektów aktów prawnych dotyczących ochrony przyrody; 

5) przedstawianie wniosków i opinii w sprawach ochrony przyrody; 

6) popularyzowanie ochrony przyrody. 

4. Wydatki związane z działalnością Państwowej Rady Ochrony Przyrody są pokrywane z budżetu państwa z części, której dysponentem jest minister właściwy 

do spraw środowiska. ©Kancelaria Sejmu s. 64/98

2009-02-23

Art. 97. 

1. Członków regionalnej rady ochrony przyrody, w liczbie od 20 do 30 na kadencję

trwającą 5 lat powołuje, w drodze zarządzenia, regionalny dyrektor ochrony 

środowiska spośród działających na rzecz ochrony przyrody przedstawicieli nauki, praktyki, organizacji ekologicznych i Państwowego Gospodarstwa Leśnego 

Lasy Państwowe oraz sejmiku województwa. 

2. Regionalna rada ochrony przyrody wybiera ze swojego grona przewodniczącego 

i zastępców oraz uchwala regulamin działania. 

3. Do zadań regionalnej rady ochrony przyrody należy w szczególności: 

1) ocena realizacji zadań w zakresie ochrony przyrody; 

2) opiniowanie projektów aktów prawnych w zakresie ochrony przyrody wydawanych przez regionalnego dyrektora ochrony środowiska; 

3) przedstawianie wniosków i opinii w sprawach ochrony przyrody; 

4) opiniowanie planów rozwoju i strategii wojewódzkich w zakresie ochrony 

przyrody. 

4. Wydatki związane z działalnością regionalnej rady ochrony przyrody są pokrywane ze środków regionalnego dyrektora ochrony środowiska. 

Art. 98. 

1. Członków rady naukowej parku narodowego w liczbie od 10 do 20 na kadencję

trwającą 5 lat powołuje, w drodze zarządzenia, minister właściwy do spraw środowiska spośród działających na rzecz ochrony przyrody przedstawicieli nauki, 

praktyki i organizacji ekologicznych oraz właściwych miejscowo samorządów 

wojewódzkich i samorządów gminnych. 

2. Rada naukowa parku narodowego wybiera ze swojego grona przewodniczącego i 

zastępcę oraz uchwala regulamin działania. 

3. Do zadań rady naukowej parku narodowego należy w szczególności: 

1) ocena stanu zasobów, tworów i składników przyrody; 

2) opiniowanie projektu planu ochrony i zadań ochronnych; 

3) ocena realizacji ustaleń planu ochrony, rocznych zadań ochronnych i skuteczności zabiegów ochronnych; 

4) opiniowanie programów badawczych i naukowych w zakresie ochrony przyrody; 

5) przedstawianie wniosków i opinii w sprawach ochrony przyrody i funkcjonowania parku narodowego. 

4. Wydatki związane z działalnością rady naukowej parku narodowego są pokrywane z budżetu państwa, z części przeznaczonej na działalność parków narodowych. 

Art. 99. 

1. Członków rady parku krajobrazowego lub rady zespołu parków krajobrazowych 

w liczbie od 10 do 20 na kadencję trwającą 5 lat powołuje, w drodze zarządze-©Kancelaria Sejmu s. 65/98

2009-02-23

nia, wojewoda spośród działających na rzecz ochrony przyrody przedstawicieli 

nauki, praktyki i organizacji ekologicznych oraz przedstawicieli właściwych 

miejscowo samorządów wojewódzkich, samorządów gminnych i organizacji gospodarczych. 

2. Członków rady parku krajobrazowego lub rady zespołu parków krajobrazowych 

położonych na terenie kilku województw powołuje wojewoda tego województwa, na którego obszarze znajduje się największa część parku lub zespołu parków, w porozumieniu z pozostałymi wojewodami. 

3. Rada parku krajobrazowego lub rada zespołu parków krajobrazowych wybiera ze 

swojego grona przewodniczącego i zastępców oraz uchwala regulamin działania. 

4. Do zadań rady parku krajobrazowego lub rady zespołu parków krajobrazowych 

należy w szczególności: 

1) ocena stanu zasobów, tworów i składników przyrody, wartości kulturowych 

oraz ustaleń programów ochrony przyrody; 

2) opiniowanie projektu planu ochrony; 

3) ocena realizacji ustaleń planu ochrony i innych zadań z zakresu ochrony 

przyrody; 

4) opiniowanie i ocena realizacji projektów i programów działalności parku 

krajobrazowego lub zespołu parków krajobrazowych w zakresie ochrony 

przyrody, edukacji, turystyki i rekreacji. 

5. Wydatki związane z działalnością rady parku krajobrazowego lub rady zespołu 

parków krajobrazowych są pokrywane z budżetu państwa, z części której dysponentem jest właściwy wojewoda. 

Art. 100.

Członkom organów opiniodawczo-doradczych, o których mowa w art. 95, zamieszkałym poza miejscowością, w której odbywa się posiedzenie, przysługują diety oraz 

zwrot kosztów podróży i noclegów na zasadach określonych w przepisach dotyczą-

cych wysokości oraz warunków ustalania nale¿ności przysługujących pracownikowi 

zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej, z tytułu 

podróży służbowej na obszarze kraju, wydanych na podstawie art. 775

 § 2 Kodeksu 

pracy. 

Rozdział 6 

Służby ochrony przyrody 

Art. 101.

1. Parkiem narodowym zarządza dyrektor parku narodowego. 

2. Minister właściwy do spraw środowiska powołuje dyrektora parku narodowego 

na okres 5 lat spośród kandydatów wyłonionych w drodze konkursu. 

3. Do konkursu mogą przystąpić wyłącznie osoby posiadające: ©Kancelaria Sejmu s. 66/98

2009-02-23

1) dyplom ukończenia studiów wy¿szych na jednym z następujących kierunków: 

a) biologia, 

b) geografia, 

c) geologia, 

d) leśnictwo, 

e) ochrona środowiska, 

f) rolnictwo, 

g) architektura krajobrazu, 

h) zootechnika; 

2) co najmniej dziesięcioletni sta¿ pracy w zawodzie zgodnym z kierunkiem 

studiów, o których mowa w pkt 1, w tym trzyletni sta¿ pracy na stanowisku 

kierowniczym. 

4. W celu przeprowadzenia konkursu minister właściwy do spraw środowiska powołuje komisję konkursową w składzie: 

1) dwóch pracowników urzędu obsługującego ministra właściwego do spraw 

środowiska; 

2) dwóch przedstawicieli Państwowej Rady Ochrony Przyrody; 

3) przedstawiciel marszałka województwa właściwego ze względu na siedzibę

dyrekcji parku narodowego. 

5. W toku konkursu sprawdzeniu podlegają wiedza i predyspozycje niezbędne do 

wykonywania zadań dyrektora parku narodowego oraz umiejętności kierownicze. 

6. Minister właściwy do spraw środowiska określi, w drodze rozporządzenia, sposób ogłaszania, organizację i tryb przeprowadzania konkursu oraz zadania komisji konkursowej, uwzględniając w szczególności potrzebę sprawnego przeprowadzenia konkursu oraz wszechstronnej oceny kwalifikacji kandydatów. 

Art. 102. 

1. Dyrektor parku narodowego reprezentuje Skarb Państwa w stosunkach cywilnoprawnych w zakresie zarządzanego mienia parku narodowego. 

2. Dyrektor parku narodowego realizuje ustalenia planu ochrony oraz wydaje zarządzenia określające sposoby korzystania z obszarów parku narodowego w celach naukowych, edukacyjnych, turystycznych, rekreacyjnych i sportowych. 

3. Dyrektor parku narodowego ma prawo prowadzenia postępowania w sprawach o 

wykroczenia oraz udziału w rozprawach przed sądami powszechnymi w charakterze oskarżyciela publicznego i wnoszenia odwołań od postanowień i orzeczeń

tych sądów w sprawach o wykroczenia z zakresu ochrony przyrody. 

4. Do wykonywania czynności, o których mowa w ust. 3, dyrektor parku narodowego może upoważnić funkcjonariusza Straży Parku. 

5. Do dyrektora parku narodowego należą odpowiednio zadania i kompetencje 

określone w art. 5 ust. 2-4, art. 9 ust. 1 i 2, art. 10, art. 13 ust. 1 pkt 1-3, art. 13a, ©Kancelaria Sejmu s. 67/98

2009-02-23

art. 14a ust. 1 i 2, art. 26 ust. 3 i 4 oraz art. 35 ust. 2 i 3 ustawy z dnia 28 wrze-

śnia 1991 r. o lasach. 

6. Dyrektor parku narodowego współpracuje z Szefem Krajowego Centrum Informacji Kryminalnej w zakresie niezbędnym do realizacji jego zadań ustawowych. 

Art. 103. 

1. Zadania związane z ochroną przyrody, badaniami naukowymi i działalnością

edukacyjną, a także ochroną mienia parku narodowego oraz zwalczaniem przestępstw i wykroczeń w zakresie ochrony przyrody na terenie parku narodowego 

wykonuje Służba Parku Narodowego. 

2. Do zadań Służby Parku Narodowego należy: 

1) realizacja ustaleń planów ochrony i zadań ochronnych; 

2) informowanie i promocja w zakresie ochrony przyrody, w tym prowadzenie 

muzeum przyrodniczego, ośrodków informacji i edukacji oraz publikowanie 

materiałów informacyjnych i promocyjnych; 

3) prowadzenie badań naukowych w celu określenia metod i sposobów ochrony przyrody, skuteczności działań ochronnych oraz rozpoznawania różnorodności biologicznej; 

4) utrzymywanie w należytym stanie infrastruktury technicznej zarządzanej 

przez park narodowy; 

5) udostępnianie parku narodowego do celów naukowych, edukacyjnych, rekreacyjnych, turystycznych i sportowych. 

3. (uchylony). 

4. Minister właściwy do spraw środowiska, kierując się potrzebą doboru w Służ-

bach Parków Narodowych osób o odpowiednich kwalifikacjach zawodowych, 

określi, w drodze rozporządzenia, stanowiska oraz wymagania kwalifikacyjne, 

jakie powinni spełniać pracownicy zatrudnieni na poszczególnych stanowiskach 

w Służbach Parków Narodowych, z uwzględnieniem wykształcenia i stażu pracy. 

Art. 104. 

1. Pracownikom Służby Parku Narodowego przysługuje: 

1) bezpłatne umundurowanie, które noszą przy wykonywaniu czynności służ-

bowych; 

2) bezpłatne mieszkanie, jeżeli stanowisko oraz charakter pracy są związane z 

koniecznością zamieszkania w miejscu jej wykonywania. 

2. Pracownicy Służby Parku Narodowego przy wykonywaniu czynności służbowych korzystają z ochrony prawnej przewidzianej w przepisach prawa karnego 

dla funkcjonariuszy publicznych. 

3. Bezpłatne mieszkanie, o którym mowa w ust. 1 pkt 2, przysługuje pracownikom 

zatrudnionym na stanowiskach: 

1) dyrektora parku; ©Kancelaria Sejmu s. 68/98

2009-02-23

2) zastępcy dyrektora parku; 

3) głównego księgowego; 

4) głównego specjalisty do spraw ochrony przyrody; 

5) kierownika pracowni naukowo-edukacyjnej; 

6) głównego specjalisty do spraw udostępniania parku; 

7) nadleśniczego; 

8) konserwatora obrębu ochronnego; 

9) leśniczego; 

10) konserwatora obwodu ochronnego; 

11) podleśniczego; 

12) starszego strażnika; 

13) strażnika; 

14) kierownika ośrodka hodowli zwierząt; 

15) kierownika szkółki leśnej; 

16) komendanta Straży Parku; 

17) zastępcy komendanta Straży Parku; 

18) dowódcy grupy terenowej Straży Parku; 

19) starszego strażnika Straży Parku; 

20) strażnika Straży Parku. 

4. Przez bezpłatne mieszkanie należy rozumieć przydzielony pracownikowi lokal 

mieszkalny w budynku wielorodzinnym lub jednorodzinnym, za którego 

u¿ywanie pracownik nie wnosi opłat. 

5. Członkami rodziny pracownika, których uwzględnia się przy przydziale lokalu 

mieszkalnego, są pozostający z pracownikiem we wspólnym gospodarstwie domowym: 

1) mał¿onek; 

2) dzieci (własne lub mał¿onka, przysposobione lub przyjęte na wychowanie w 

ramach rodziny zastępczej) pozostające na jego utrzymaniu, nie dłu¿ej jednak ni¿ do ukończenia przez nie 25 lat; 

3) rodzice pracownika i jego mał¿onka będący na jego wyłącznym utrzymaniu 

lub je¿eli ze względu na wiek albo inwalidztwo, albo inne okoliczności są

niezdolni do wykonywania zatrudnienia; za rodziców uwa¿a się równie¿ ojczyma i macochę oraz osoby przysposabiające. 

6. Bezpłatne mieszkanie przydziela się pracownikowi Służby Parku Narodowego 

na jego wniosek, który zawiera: 

1) imię, nazwisko i adres wnioskodawcy; 

2) datę i miejsce zatrudnienia; 

3) liczbę i stopień pokrewieństwa osób, o których mowa w ust. 5. ©Kancelaria Sejmu s. 69/98

2009-02-23

7. Bezpłatne mieszkanie przydziela się z zasobów mieszkaniowych parku narodowego. 

8. Bezpłatne mieszkanie przydziela się na czas zatrudnienia na stanowisku, o któ-

rym mowa w ust. 3. 

9. Bezpłatne mieszkanie przydziela się na podstawie umowy zawieranej: 

1) z dyrektorem parku narodowego - przez ministra właściwego do spraw środowiska; 

2) z pracownikiem Służby Parku Narodowego - przez dyrektora parku narodowego. 

10. W umowie, o której mowa w ust. 9, ustala się: 

1) szczegółowe warunki korzystania z bezpłatnego mieszkania; 

2) termin zwolnienia bezpłatnego mieszkania, nie dłuższy niż 6 miesięcy od 

dnia ustania zatrudnienia na stanowisku uprawniającym do bezpłatnego 

mieszkania; 

3) sposób zwalniania bezpłatnego mieszkania przez pracownika Służby Parku 

Narodowego przechodzącego na emeryturę lub rentę oraz możliwość przydzielenia lokalu zamiennego. 

11. Pracownik Służby Parku Narodowego zwalnia bezpłatne mieszkanie wraz ze 

wszystkimi osobami pozostającymi z nim we wspólnym gospodarstwie domowym. 

12. W razie braku możliwości przydziału bezpłatnego mieszkania lub zamieszkiwania, za zgodą dyrektora parku narodowego albo ministra właściwego do spraw 

środowiska, przez pracownika Służby Parku Narodowego w mieszkaniu stanowiącym własność tego pracownika, przysługuje pracownikowi ekwiwalent za 

niewykorzystywanie bezpłatnego mieszkania. 

13. Ekwiwalent, o którym mowa w ust. 12, przyznaje się uprawnionemu pracownikowi Służby Parku Narodowego na jego wniosek, do którego załącza oświadczenie o liczbie i stopniu pokrewieństwa osób pozostającym we wspólnym gospodarstwie domowym. 

14. Ekwiwalent, o którym mowa w ust. 12, pracownikowi Służby Parku Narodowego oblicza dyrektor parku narodowego, a dyrektorowi parku narodowego - minister właściwy do spraw środowiska, przyjmując iloczyn średniej stawki czynszu 

w stosunkach najmu w danej miejscowości i wielkości normatywnej powierzchni użytkowej przysługującej pracownikowi. 

15. Ekwiwalent, o którym mowa w ust. 12, jest wypłacany każdego miesiąca łącznie 

z wynagrodzeniem. 

16. Na potrzeby obliczenia i wypłaty ekwiwalentu za niewykorzystywanie bezpłatnego mieszkania ustala się następujące wielkości normatywnej powierzchni 

użytkowej w przeliczeniu na liczbę osób pozostających z pracownikiem Służby 

Parku Narodowego we wspólnym gospodarstwie domowym: 

1) 35 m2

 - dla 1 osoby; 

2) 40 m2

 - dla 2 osób; 

3) 45 m2

 - dla 3 osób; 

4) 55 m2

 - dla 4 osób; ©Kancelaria Sejmu s. 70/98

2009-02-23

5) 65 m2

 - dla 5 osób; 

6) 70 m2

 - dla 6 lub więcej osób. 

17. Wielkość normatywnej powierzchni użytkowej podwyższa się o 10 m2

, jeżeli w 

lokalu mieszka osoba niepełnosprawna, wymagająca do poruszania się wózka 

inwalidzkiego. 

18. W przypadku gdy uprawnienia do bezpłatnego mieszkania przysługują dwu 

lub więcej osobom pozostającym we wspólnym gospodarstwie domowym, przydziela się jedno bezpłatne mieszkanie, o którym mowa w ust. 3, albo przyznaje 

się jeden ekwiwalent, o którym mowa w ust. 12. 

19. Minister właściwy do spraw środowiska określi, w drodze rozporządzenia, dla 

pracowników Służb Parków Narodowych wzór legitymacji służbowej, wzory 

umundurowania oraz oznak służbowych dla poszczególnych stanowisk, w tym 

odpowiedni wzór umundurowania wyjściowego i polowego na pory roku, kolor i 

wzór przedmiotów uzupełniających mundury, wzór orła umieszczanego na 

czapkach, a także okresy użytkowania części umundurowania, kierując się potrzebą zapewnienia pracownikom Służb Parków Narodowych odpowiednich warunków do wykonywania zadań wymagających przebywania w terenie w róż-

nych porach roku oraz potrzebą rozróżnienia cech umundurowania pracowników 

zatrudnionych na poszczególnych stanowiskach. 

Art. 105. 

1. Parkiem krajobrazowym kieruje dyrektor parku krajobrazowego. 

2. Dyrektora parku krajobrazowego powołuje wojewoda, po zasięgnięciu opinii 

wojewódzkiej rady ochrony przyrody. 

3. Dyrektora parku krajobrazowego położonego na terenie kilku województw powołuje wojewoda właściwy ze względu na siedzibę parku, w porozumieniu z 

pozostałymi wojewodami. 

4. Do zadań dyrektora parku krajobrazowego należy: 

1) ochrona przyrody, walorów krajobrazowych oraz wartości historycznych i 

kulturowych; 

2) organizacja działalności edukacyjnej, turystycznej oraz rekreacyjnej; 

3) wydawanie, z upoważnienia wojewody, decyzji administracyjnych w zakresie ochrony przyrody; 

4) współdziałanie w zakresie ochrony przyrody z jednostkami organizacyjnymi oraz osobami prawnymi i fizycznymi; 

5) składanie wniosków do miejscowych planów zagospodarowania przestrzennego dotyczących zagospodarowania przestrzennego obszarów wchodzą-

cych w skład parku krajobrazowego. 

5. Na terenie zarządzanym przez Państwowe Gospodarstwo Leśne Lasy Państwowe, znajdującym się w granicach parku krajobrazowego, zadania w zakresie 

ochrony przyrody wykonuje samodzielnie miejscowy nadleśniczy, zgodnie z 

ustaleniami planu ochrony parku krajobrazowego, uwzględnionym w planie 

urządzenia lasu. ©Kancelaria Sejmu s. 71/98

2009-02-23

Art. 106. 

1. W celu kierowania parkami krajobrazowymi mogą być tworzone zespoły parków 

krajobrazowych, jako jednostki budżetowe w rozumieniu przepisów o finansach 

publicznych. 

2. Do dyrektora zespołu parków krajobrazowych stosuje się odpowiednio przepisy 

dotyczące dyrektora parku krajobrazowego. 

Art. 107. 

1. Zadania z zakresu ochrony przyrody, walorów krajobrazowych, wartości historycznych i kulturowych oraz działalności edukacyjnej na terenie parku krajobrazowego wykonuje Służba Parku Krajobrazowego. 

2. Do zadań Służby Parku Krajobrazowego należy: 

1) inwentaryzacja siedlisk przyrodniczych, stanowisk roślin, zwierząt 

i grzybów objętych ochroną gatunkową oraz ich siedlisk, a także zasługują-

cych na ochronę tworów i składników przyrody nieożywionej; 

2) identyfikacja i ocena istniejących i potencjalnych zagrożeń wewnętrznych i 

zewnętrznych parku krajobrazowego oraz wnioskowanie o podejmowanie 

działań mających na celu eliminowanie lub ograniczanie tych zagrożeń i ich 

skutków, a także innych działań w celu poprawy funkcjonowania i ochrony 

parku krajobrazowego; 

3) gromadzenie dokumentacji dotyczącej przyrody oraz wartości historycznych, kulturowych i etnograficznych; 

4) realizacja zadań związanych z ochroną innych form ochrony przyrody w 

granicach parku krajobrazowego; 

5) informowanie o przepisach o ochronie przyrody osób przebywających na 

obszarach podlegających ochronie oraz w miejscach, w których znajdują się

twory i składniki przyrody objęte formami ochrony przyrody; 

6) prowadzenie edukacji przyrodniczej w szkołach i wśród miejscowego społeczeństwa, a także promowanie wartości przyrodniczych, historycznych, kulturowych i turystycznych parku krajobrazowego; 

7) współpraca z samorządami, zarządcami obszarów parku krajobrazowego, 

organizacjami ekologicznymi i z innymi podmiotami, mającymi związek 

z ochroną parku krajobrazowego. 

3. Regionalny dyrektor ochrony środowiska może powierzyć, w drodze decyzji, dyrektorowi parku krajobrazowego wykonywanie zadań poza granicami parku krajobrazowego związanych z funkcjonowaniem i ochroną obszarów Natura 2000 

oraz ochroną siedlisk przyrodniczych i gatunków chronionych, w zakresie sprawowania nadzoru nad obszarem Natura 2000, ochrony siedlisk przyrodniczych, 

gatunków roślin i zwierząt oraz realizacji ustaleń planu ochrony lub planu zadań

ochronnych. 

4. Pracownik Służby Parku Krajobrazowego ma prawo do legitymowania osób naruszających przepisy o ochronie przyrody, a w razie odmowy okazania dokumentu pozwalającego na ustalenie tożsamości - zwracania się do Policji lub innych właściwych organów o ustalenie tożsamości. ©Kancelaria Sejmu s. 72/98

2009-02-23

5. Pracownik Służby Parku Krajobrazowego otrzymuje bezpłatne umundurowanie, 

które obowiązkowo nosi przy wykonywaniu czynności służbowych. 

6. Minister właściwy do spraw środowiska, kierując się potrzebą doboru w Służ-

bach Parków Krajobrazowych pracowników o odpowiednich kwalifikacjach 

zawodowych, określi, w drodze rozporządzenia, stanowiska oraz wymagania 

kwalifikacyjne, jakie powinni spełniać pracownicy zatrudnieni na poszczególnych stanowiskach w Służbach Parków Krajobrazowych, z uwzględnieniem wykształcenia i stażu pracy. 

7. Minister właściwy do spraw środowiska określi, w drodze rozporządzenia, dla 

pracowników Służb Parków Krajobrazowych wzór legitymacji służbowej, wzory umundurowania oraz oznak służbowych dla poszczególnych stanowisk, w 

tym odpowiedni wzór umundurowania wyjściowego i polowego na pory roku, 

kolor i wzór przedmiotów uzupełniających mundury, wzór orła umieszczanego 

na czapce, a także okresy użytkowania części umundurowania, kierując się potrzebą zapewnienia pracownikom Służb Parków Krajobrazowych odpowiednich 

warunków do wykonywania zadań, wymagających przebywania w terenie w 

różnych porach roku, oraz potrzebą rozróżnienia cech umundurowania pracowników zatrudnionych na poszczególnych stanowiskach. 

Rozdział 7 

Zwalczanie przestępstw i wykroczeń na obszarach chronionych 

Art. 108.

1. W parkach narodowych zadania związane z ochroną mienia oraz zwalczaniem 

przestępstw i wykroczeń w zakresie ochrony przyrody wykonują funkcjonariusze Straży Parku zaliczani do Służby Parku Narodowego. 

2. Funkcjonariuszem Straży Parku może być osoba, która: 

1) posiada obywatelstwo polskie; 

2) ukończyła 21 lat; 

3) ma pełną zdolność do czynności prawnych; 

4) nie została pozbawiona praw publicznych; 

5) posiada co najmniej wykształcenie średnie; 

6) posiada nienaganną opinię właściwego miejscowo komendanta Policji; 

7) posiada odpowiedni stan zdrowia potwierdzony orzeczeniem lekarskim i 

orzeczeniem psychologicznym; 

8) nie była karana za przestępstwa. 

3. Koszty orzeczenia, o którym mowa w ust. 2 pkt 7, ponosi osoba kandydująca na 

funkcjonariusza Straży Parku. 

4. Funkcjonariusz Straży Parku podlega co 5 lat okresowym badaniom lekarskim i 

psychologicznym, potwierdzonym orzeczeniem. 

5. Funkcjonariusz Straży Parku przy wykonywaniu zadań, o których mowa w ust. 

1, ma prawo do: ©Kancelaria Sejmu s. 73/98

2009-02-23

1) legitymowania osób podejrzanych o popełnienie przestępstwa lub wykroczenia oraz świadków przestępstwa lub wykroczenia, w celu ustalenia ich 

tożsamości; 

2) kontroli dowodów wniesienia opłat, o których mowa w art. 12 ust. 3; 

3) zatrzymywania i przekazywania Policji lub innym właściwym organom osób 

w przypadku uzasadnionego podejrzenia popełnienia przestępstwa lub wykroczenia; 

4) zatrzymywania i dokonywania kontroli środków transportu w celu sprawdzenia ich ładunku oraz przeglądania zawartości bagaży w razie zaistnienia 

uzasadnionego podejrzenia popełnienia przestępstwa lub wykroczenia; 

5) przeszukiwania pomieszczeń i innych miejsc w przypadkach uzasadnionego 

podejrzenia popełnienia przestępstwa lub wykroczenia; 

6) zabezpieczenia jako dowodów rzeczowych, za pokwitowaniem, przedmiotów pochodzących z przestępstwa lub wykroczenia, a także narzędzi i środków służących do ich popełnienia; 

7) kontroli i zatrzymania, za pokwitowaniem, dokumentów w zakresie legalno-

ści posiadania tworów lub składników przyrody i obrotu nimi, pochodzą-

cych z obszaru parku narodowego; 

8) kontroli podmiotów prowadzących działalność gospodarczą na obszarze 

parku narodowego w zakresie przestrzegania przepisów ustawy. 

6. Uprawnienia, o których mowa w ust. 5, przysługują dyrektorowi parku narodowego, jego zastępcy, nadleśniczemu, konserwatorowi obrębu ochronnego, leśniczemu, konserwatorowi obwodu ochronnego, podleśniczemu, starszemu strażnikowi i strażnikowi. 

7. Czynności, o których mowa w ust. 5 pkt 1 i 3-8, funkcjonariusz Straży Parku ma 

prawo wykonywać w granicach parku lub poza jego granicami w razie uzasadnionego podejrzenia, że przestępstwo lub wykroczenie zostało popełnione na 

szkodę parku narodowego. 

8. Przy wykonywaniu czynności, o których mowa w ust. 5 pkt 3-6, stosuje się odpowiednio przepisy Kodeksu postępowania karnego lub przepisy Kodeksu postępowania w sprawach o wykroczenia. 

9. Rada Ministrów, kierując się potrzebą ustalenia jednolitych sposobów legitymowania i kontroli osób popełniających wykroczenia i przestępstwa przeciwko 

ochronie przyrody, określi, w drodze rozporządzenia, sposób i tryb wykonywania następujących czynności: 

1) dla Straży Parku: 

a) legitymowania osób podejrzanych o popełnienie przestępstwa lub wykroczenia oraz świadków przestępstwa lub wykroczenia w celu ustalenia ich tożsamości, 

b) zatrzymywania osób w przypadku uzasadnionego podejrzenia popeł-

nienia przestępstwa lub wykroczenia, 

c) kontroli i zatrzymania, za pokwitowaniem, dokumentów dotyczących 

legalności posiadania tworów lub składników przyrody pochodzących z 

obszaru parku narodowego i obrotu nimi, ©Kancelaria Sejmu s. 74/98

2009-02-23

d) kontroli podmiotów prowadzących działalność gospodarczą na obszarze parku narodowego w zakresie przestrzegania przepisów ustawy; 

2) dla Służby Parku Krajobrazowego - legitymowania osób naruszających 

przepisy o ochronie przyrody, a w razie odmowy okazania dokumentu pozwalającego na ustalenie tożsamości - zwracania się do Policji lub innych 

właściwych organów o ustalenie ich tożsamości. 

10. Minister właściwy do spraw środowiska w porozumieniu z ministrem właściwym do spraw wewnętrznych określi, w drodze rozporządzenia, zakres i tryb 

współpracy Straży Parku z Policją oraz zakres działań Straży Parku podlegają-

cych kontroli Policji i sposób sprawowania tej kontroli, kierując się potrzebą

podejmowania wspólnych działań Straży Parku z Policją na obszarze parku narodowego w zakresie zwalczania przestępstw i wykroczeń. 

Do kontroli działalności gospodarczej przedsiębiorcy stosuje się przepisy rozdziału 5 ustawy z dnia 2 lipca 2004 r. o swobodzie działalności gospodarczej (Dz. 

U. z 2007 r. Nr 155, poz. 1095, z późn. zm.8)).> 

Art. 109. 

1. Funkcjonariusz Straży Parku może stosować wobec osób uniemożliwiających 

wykonywanie przez niego zadań określonych w ustawie następujące środki 

przymusu bezpośredniego: 

1) siłę fizyczną w postaci chwytów obezwładniających oraz podobnych technik 

obrony lub ataku; 

2) kajdanki; 

3) pałkę służbową; 

4) ręczny miotacz gazu; 

5) paralizator elektryczny. 

2. Zastosowanie przez funkcjonariusza Straży Parku środka przymusu bezpośredniego powinno odpowiadać potrzebom wynikającym z zaistniałej sytuacji i 

zmierzać do podporządkowania się osoby poleceniom wydanym przez funkcjonariusza. 

3. Rada Ministrów określi, w drodze rozporządzenia, sposoby użycia środków 

przymusu bezpośredniego, o których mowa w ust. 1, oraz przydziału, przechowywania i ewidencji środków, o których mowa w ust. 1 pkt 2-5, kierując się potrzebą określenia warunków użycia środków przymusu bezpośredniego przez 

funkcjonariuszy Straży Parku podczas realizacji zadań związanych z ochroną

przyrody i mienia parku narodowego. 

8) Zmiany tekstu jednolitego wymienionej ustawy zostały ogłoszone w Dz. U. z 2007 r. Nr 180, poz. 

1280, z 2008 r. Nr 70, poz. 416, Nr 116, poz. 732, Nr 141, poz. 888, Nr 171, poz. 1056 i Nr 216, 

poz. 1367 oraz z 2009 r. Nr 3, poz. 11 i Nr 18, poz. 97. 

Nowy art. 108a 

wchodzi w życie z dn. 

7.03.2009 r. (Dz.U. z 

2009 r. Nr 18, poz. 

97). ©Kancelaria Sejmu s. 75/98

2009-02-23

Art. 110. 

1. Funkcjonariusz Straży Parku może być wyposażony w broń bojową oraz broń

myśliwską, a pracownik Słu¿by Parku w broń myśliwską. 

2. Funkcjonariusz Straży Parku może być dopuszczony do pracy z bronią, jeżeli: 

1) odbył szkolenie podstawowe dla funkcjonariuszy Straży Parku i zdał egzamin przed komisją egzaminacyjną; 

2) zdał egzamin ze znajomości przepisów dotyczących posiadania, używania i 

umiejętności posługiwania się bronią przed komisją, o której mowa w art. 

16 ustawy z dnia 21 maja 1999 r. o broni i amunicji (Dz.U. z 2004 r. Nr 52, 

poz. 525); 

3) posiada orzeczenie lekarskie i psychologiczne stwierdzające brak przeciwwskazań do pracy z bronią. 

3. Broń bojową i broń myśliwską dyrektor parku narodowego nabywa na podstawie 

decyzji administracyjnej wydanej przez właściwego miejscowo komendanta wojewódzkiego Policji, na wniosek dyrektora parku narodowego, zgodnie z ustawą

z dnia 21 maja 1999 r. o broni i amunicji. 

4. Dyrektor parku narodowego może przydzielić broń bojową lub broń myśliwską

wraz z amunicją funkcjonariuszowi Straży Parku. 

5. Decyzję o wyposażeniu funkcjonariusza Straży Parku w broń bojową lub broń

myśliwską na czas pełnienia służby podejmuje każdorazowo Komendant Straży 

Parku. 

6. Broń, o której mowa w ust. 4, przydziela się wraz ze świadectwem broni. 

7. Broń bojową, o której mowa w ust. 4, funkcjonariusz Straży Parku ma prawo 

użyć w następujących przypadkach: 

1) w celu odparcia bezpośredniego zamachu na życie własne lub innej osoby; 

2) przeciwko osobie, która, wezwana do natychmiastowego porzucenia broni 

lub innego niebezpiecznego narzędzia, nie zastosuje się do tego wezwania, a 

jej zachowanie wskazuje na bezpośredni zamiar ich użycia przeciwko funkcjonariuszowi Straży Parku lub innej osobie; 

3) przeciwko osobie, która usiłuje przemocą odebrać broń palną funkcjonariuszowi Straży Parku. 

8. Broń myśliwską, o której mowa w ust. 4, funkcjonariusz Straży Parku ma prawo 

użyć w następujących przypadkach: 

1) w celu eliminacji lub odstraszania w granicach parku narodowego zwierząt 

stwarzających rzeczywiste i bezpośrednie zagrożenie dla życia i zdrowia ludzi; 

2) w razie konieczności odstrzału, za zgodą dyrektora parku narodowego, 

zwierzęcia, które nie ma szans na przeżycie. 

9. Użycie broni bojowej powinno następować w sposób wyrządzający najmniejszą

szkodę osobie, przeciwko której użyto broni, i nie może zmierzać do pozbawienia jej życia, a także narażać na niebezpieczeństwo utraty życia lub zdrowia innych osób. 

10. Minister właściwy do spraw środowiska określi, w drodze rozporządzenia, zakres szkolenia podstawowego oraz tryb powoływania komisji egzaminacyjnej, o ©Kancelaria Sejmu s. 76/98

2009-02-23

których mowa w ust. 2 pkt 1, kierując się potrzebą posiadania przez funkcjonariuszy Straży Parku wiedzy niezbędnej do wykonywania zadań. 

11. Rada Ministrów określi, w drodze rozporządzenia, sposoby i tryb postępowania 

przy użyciu broni bojowej przez funkcjonariusza Straży Parku, kierując się potrzebą wykonywania zadań w zakresie ochrony przyrody i mienia parku narodowego przez Straż Parku. 

12. Minister właściwy do spraw środowiska w porozumieniu z ministrem właściwym do spraw wewnętrznych określi, w drodze rozporządzenia, sposób ewidencjonowania i przechowywania broni bojowej oraz broni myśliwskiej wraz z 

amunicją, kierując się potrzebą zabezpieczenia broni bojowej oraz broni my-

śliwskiej wraz z amunicją, będącej w dyspozycji Straży Parku. 

13. Przepisy dotyczące dopuszczania, przydzielania i wyposażania w broń myśliwską stosuje się odpowiednio do pracowników Służby Parku, o których mowa w 

ust. 1. 

Rozdział 8 

Wykonywanie ochrony przyrody 

Art. 111. 

1. Generalny Dyrektor Ochrony Środowiska sporządza projekt krajowej strategii 

ochrony i zrównoważonego użytkowania różnorodności biologicznej wraz z projektem programu działań. 

1a. Generalny Dyrektor Ochrony Środowiska zapewnia możliwość udziału społeczeństwa, na zasadach i w trybie określonych w ustawie z dnia 3 października 

2008 r. o udostępnianiu informacji o środowisku i jego ochronie, udziale społeczeństwa w ochronie środowiska oraz o ocenach oddziaływania na środowisko, 

w postępowaniu, którego przedmiotem jest sporządzenie projektu krajowej strategii ochrony i zrównoważonego użytkowania różnorodności biologicznej wraz 

z projektem programu działań, o których mowa w ust. 1. 

2. Krajową strategię ochrony i zrównoważonego użytkowania różnorodności biologicznej, wraz z programem działań, zatwierdza, w drodze uchwały, Rada Ministrów. 

Art. 112. 

1. W ramach państwowego monitoringu środowiska prowadzi się monitoring przyrodniczy różnorodności biologicznej i krajobrazowej. 

2. Monitoring przyrodniczy polega na obserwacji i ocenie stanu oraz zachodzących 

zmian w składnikach różnorodności biologicznej i krajobrazowej, w tym typów 

siedlisk przyrodniczych oraz gatunków będących przedmiotem zainteresowania 

Wspólnoty, ze szczególnym uwzględnieniem typów siedlisk przyrodniczych i 

gatunków o znaczeniu priorytetowym, a także na ocenie skuteczności stosowanych metod ochrony przyrody. ©Kancelaria Sejmu s. 77/98

2009-02-23

Art. 113. 

1. Generalny Dyrektor Ochrony Środowiska prowadzi centralny rejestr form 

ochrony przyrody, o których mowa w art. 6 ust. 1 pkt 1-9. 

2. Rejestry, o których mowa w ust. 1 i w art. 114 ust. 2, zawierają: 

1) datę utworzenia lub ustanowienia formy ochrony przyrody; 

2) nazwę, jeżeli istnieje, i określenie formy ochrony przyrody, rodzaju, typu i 

podtypu rezerwatu przyrody oraz rodzaju użytku ekologicznego; 

3) określenie położenia geograficznego i administracyjnego formy ochrony 

przyrody (obręb ewidencyjny, gmina, powiat, województwo); 

4) wskazanie powierzchni, jeżeli można ją określić, z wyszczególnieniem formy własności i rodzajów gruntów; 

5) powołanie oznaczenia mapy obrazującej przebieg granicy formy ochrony 

przyrody i jej otuliny; 

6) opis formy ochrony przyrody; 

7) oznaczenie dziennika urzędowego, w którym został ogłoszony akt o utworzeniu lub uznaniu formy ochrony przyrody; 

8) informację, czy dany obszar lub obiekt albo ich część podlega ochronie 

zgodnie z prawem międzynarodowym; 

9) informację o planie ochrony oraz oznaczenie dziennika urzędowego, w 

którym został ogłoszony akt o ustanowieniu tego planu. 

3. Wyszczególnienie form własności i rodzaju gruntów, o którym mowa w ust. 2 

pkt 4, nie dotyczy parków krajobrazowych, obszarów chronionego krajobrazu i 

zespołów przyrodniczo-krajobrazowych. 

4. Organ, który utworzył lub ustanowił formę ochrony przyrody, o której mowa w 

art. 6 ust. 1 pkt 2-4 i 6-9, przesyła Generalnemu Dyrektorowi Ochrony Środowiska, w terminie 30 dni od dnia jej utworzenia lub ustanowienia, kopię aktu o 

utworzeniu lub ustanowieniu danej formy ochrony przyrody oraz informacje, o 

których mowa w ust. 2.

Art. 114. 

1. Regionalny dyrektor ochrony środowiska gromadzi dokumentację dotyczącą zasobów, tworów i składników przyrody, a w szczególności cennych ze względów 

naukowych tworów przyrody, stanowisk chronionych gatunków roślin, zwierząt 

i grzybów, a także ich siedlisk oraz siedlisk przyrodniczych. 

2. Regionalny dyrektor ochrony środowiska prowadzi rejestr form ochrony przyrody, o których mowa w art. 6 ust. 1 pkt 2-4 i 6-9, położonych w całości lub w 

części na obszarze jego działania. 

3. Organ, który ustanowił formę ochrony przyrody, o której mowa w art. 6 ust. 1 

pkt 4 i 6-9, przesyła wojewodzie, w terminie 30 dni od dnia jej ustanowienia, 

kopię aktu o utworzeniu lub ustanowieniu danej formy ochrony przyrody oraz 

informacje, o których mowa w art. 113 ust. 2 pkt 1-8. ©Kancelaria Sejmu s. 78/98

2009-02-23

Art. 115. 

1. Na obrzeżach lub w pobliżu form ochrony przyrody, o których mowa w art. 6 

ust. 1 pkt 1-3 oraz 7 i 8, umieszcza się tablice informujące o nazwie form ochrony przyrody oraz o zakazach obowiązujących na obszarach lub w stosunku do 

tych form, a na obrzeżach form ochrony przyrody, o których mowa w art. 6 ust. 

1 pkt 4-6 i pkt 9, umieszcza się tablice informujące o nazwie formy ochrony 

przyrody. 

2. Na obrzeżach parku narodowego tablice, o których mowa w ust. 1, umieszcza 

dyrektor parku narodowego, a na obrzeżach lub w pobliżu form ochrony przyrody, o których mowa w art. 6 ust. 1 pkt 2-9 - organ sprawujący nadzór nad daną

formą ochrony przyrody. 

3. Minister właściwy do spraw środowiska określi, w drodze rozporządzenia, wzory tablic, o których mowa w ust. 1, kierując się potrzebą ujednolicenia tablic, 

określając ich kształt i rozmiary, materiał, z jakiego zostaną wykonane, tło tablic, wielkość i kolor liter w napisach. 

Art. 116.

W przypadku przebiegu drogi publicznej przez park narodowy lub rezerwat przyrody 

wyznaczenie miejsc parkingowych następuje po uzyskaniu zgody - odpowiednio - 

dyrektora parku narodowego lub regionalnego dyrektora ochrony środowiska. 

Rozdział 9 

Gospodarowanie zasobami i składnikami przyrody 

Art. 117.

1. Gospodarowanie zasobami dziko występujących roślin, zwierząt i grzybów oraz 

zasobami genetycznymi roślin, zwierząt i grzybów użytkowanymi przez człowieka powinno zapewniać ich trwałość, optymalną liczebność i ochronę różnorodności genetycznej, w szczególności przez: 

1) ochronę, utrzymanie lub racjonalne zagospodarowanie naturalnych i 

półnaturalnych ekosystemów, w tym lasów, torfowisk, bagien, muraw, solnisk, klifów nadmorskich i wydm, linii brzegów wód, dolin rzecznych, źró-

deł i źródlisk, a także rzek, jezior i obszarów morskich oraz siedlisk i ostoi 

roślin, zwierząt lub grzybów; 

2) stworzenie warunków do rozmnażania i rozprzestrzeniania zagrożonych 

wyginięciem roślin, zwierząt i grzybów oraz ochronę i odtwarzanie ich siedlisk i ostoi, a także ochronę tras migracyjnych zwierząt. 

2. Na gruntach użytkowanych gospodarczo w parkach narodowych lub rezerwatach 

przyrody stosuje się ochronę krajobrazową. 

Art. 118. 

1. Prowadzenie robót polegających na regulacji wód oraz budowie wałów przeciwpowodziowych, a tak¿e robót melioracyjnych, odwodnień budowlanych, oraz 

innych robót ziemnych zmieniających stosunki wodne - na terenach o ©Kancelaria Sejmu s. 79/98

2009-02-23

szczególnych wartościach przyrodniczych, zwłaszcza na terenach, na których 

znajdują się skupienia roślinności o szczególnej wartości z punktu widzenia 

przyrodniczego, terenach o walorach krajobrazowych i ekologicznych, terenach 

masowych lęgów ptactwa, występowania skupień gatunków chronionych oraz 

tarlisk, zimowisk, przepławek i miejsc masowej migracji ryb i innych organizmów wodnych, następuje na podstawie decyzji regionalnego dyrektora 

ochrony środowiska, który ustala warunki prowadzenia robót. 

2. Wydanie decyzji, o której mowa w ust. 1, następuje przed uzyskaniem pozwolenia na budowę na podstawie rozdziału 4 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. - Prawo 

budowlane (Dz.U. z 2003 r. Nr 207, poz. 2016 oraz z 2004 r. Nr 6, poz. 41).

Art. 119. 

Zabrania się wznoszenia w pobliżu morza, jezior i innych zbiorników wodnych, rzek 

i kanałów obiektów budowlanych uniemożliwiających lub utrudniających ludziom i 

dziko występującym zwierzętom dostęp do wody, z wyjątkiem obiektów służących 

turystyce wodnej, gospodarce wodnej lub rybackiej oraz związanych z bezpieczeń-

stwem powszechnym i obronnością kraju. 

Art. 119a. 

1. Zabrania się rozmnażania zwierząt uzyskanych w wyniku krzyżowania i krzy-

żowania zwierząt, o których mowa w art. 49 pkt 1 lit. a i b i w art. 120 ust. 1, 

oraz zwierząt łownych, ze zwierzętami z innych gatunków, a także ze zwierzę-

tami z form i odmian hodowlanych, bez zezwolenia Generalnego Dyrektora 

Ochrony Środowiska. 

2. Wniosek o wydanie zezwolenia, o którym mowa w ust. 1, powinien zawierać

odpowiednio: 

1) imię, nazwisko i adres albo nazwę i siedzibę wnioskodawcy; 

2) cel wykonania wnioskowanych działań; 

3) nazwę gatunku lub gatunków, w języku łacińskim i polskim, jeżeli polska 

nazwa istnieje, których będą dotyczyć działania; 

4) liczbę osobników, których dotyczy wniosek; 

5) określenie miejsca i czasu wykonania działań; 

6) świadectwo pochodzenia; 

7) opinię lub orzeczenie lekarsko-weterynaryjne powiatowego lekarza weterynarii stwierdzające spełnienie przez wnioskodawcę warunków przetrzymywania gatunków, odpowiadających ich potrzebom biologicznym. 

3. Zezwolenie, o którym mowa w ust. 1, zawiera: 

1) imię, nazwisko i adres albo nazwę i siedzibę wnioskodawcy; 

2) nazwę gatunku lub gatunków, w języku łacińskim i polskim, jeżeli polska 

nazwa istnieje, których będą dotyczyć działania; 

3) liczbę osobników, których dotyczy zezwolenie; 

4) określenie miejsca i czasu oraz warunków wykonania działań, których dotyczy zezwolenie; ©Kancelaria Sejmu s. 80/98

2009-02-23

5) określenie terminu złożenia informacji o wykorzystaniu zezwolenia. 

4. Generalny Dyrektor Ochrony Środowiska: 

1) odmawia wydania zezwolenia, o którym mowa w ust. 1, jeżeli wnioskodawca był skazany prawomocnym wyrokiem sądu za przestępstwo mające 

związek z przewożeniem przez granicę państwa, przetrzymywaniem, prowadzeniem hodowli, rozmnażaniem i sprzedażą na terenie kraju gatunków, 

o których mowa w art. 49 pkt 1 lit. a i b i w art. 120 ust. 1, oraz zwierząt 

łownych, w okresie 3 lat od dnia uprawomocnienia się wyroku; 

2) może odmówić wydania zezwolenia, o którym mowa w ust. 1, jeżeli wnioskowana czynność stwarza zagrożenie dla rodzimych gatunków lub siedlisk 

przyrodniczych. 

5. Generalny Dyrektor Ochrony Środowiska cofa zezwolenie, o którym mowa w 

ust. 1, jeżeli: 

1) po wydaniu zezwolenia zostaną ujawnione okoliczności, o których mowa w 

ust. 4, uzasadniające odmowę wydania zezwolenia; 

2) zezwolenie zostało użyte niezgodnie z warunkami w nim zawartymi. 

Art. 120. 

1. Zabrania się wprowadzania do środowiska przyrodniczego oraz przemieszczania 

w tym środowisku roślin, zwierząt lub grzybów gatunków obcych. 

2. Sprowadzanie do kraju, przetrzymywanie, prowadzenie hodowli, rozmnażanie i 

sprzedaż na terenie kraju roślin, zwierząt lub grzybów gatunków obcych, które 

w przypadku uwolnienia do środowiska przyrodniczego mogą zagrozić rodzimym gatunkom lub siedliskom przyrodniczym, wymaga zezwolenia Generalnego Dyrektora Ochrony Środowiska. 

2a. Zezwolenie, o którym mowa w ust. 2, wydaje się na wniosek, o którym mowa w 

ust. 2b, po zasięgnięciu opinii Państwowej Rady Ochrony Przyrody, wyrażonej 

w terminie 14 dni od dnia otrzymania wniosku. 

2b. Wniosek o wydanie zezwolenia, o którym mowa w ust. 2, powinien zawierać

odpowiednio: 

1) imię, nazwisko i adres albo nazwę, siedzibę i adres wnioskodawcy; 

2) cel wykonania wnioskowanych czynności; 

3) opis czynności, której dotyczy wniosek; 

4) nazwę gatunku lub gatunków, w języku łacińskim i polskim, jeżeli polska 

nazwa istnieje, których będą dotyczyć czynności; 

5) liczbę lub ilość osobników, których dotyczy wniosek, o ile jest to możliwe 

do ustalenia; 

6) określenie warunków, miejsca i czasu wykonania czynności; 

7) świadectwo pochodzenia; 

8) opinię lub orzeczenie lekarsko-weterynaryjne powiatowego lekarza weterynarii stwierdzające spełnienie przez wnioskodawcę warunków przetrzymywania gatunków, odpowiadających ich potrzebom biologicznym. ©Kancelaria Sejmu s. 81/98

2009-02-23

2c. Zezwolenie, o którym mowa w ust. 2, zawiera: 

1) imię, nazwisko i adres albo nazwę i siedzibę wnioskodawcy; 

2) nazwę gatunku lub gatunków, których będą dotyczyć czynności, w języku 

łacińskim i polskim, jeżeli polska nazwa istnieje; 

3) liczbę lub ilość osobników, których dotyczy zezwolenie, o ile jest to możliwe do ustalenia; 

4) opis czynności, na które wydaje się zezwolenie; 

5) określenie warunków, miejsca i czasu wykonania czynności, których dotyczy zezwolenie; 

6) określenie terminu złożenia informacji o wykorzystaniu zezwolenia. 

2d. Generalny Dyrektor Ochrony Środowiska: 

1) odmawia wydania zezwolenia, o którym mowa w ust. 2, jeżeli wnioskodawca był skazany prawomocnym wyrokiem sądu za przestępstwo mające 

związek z przewożeniem przez granicę państwa, przetrzymywaniem, prowadzeniem hodowli, rozmnażaniem i sprzedażą na terenie kraju roślin, 

zwierząt lub grzybów gatunków obcych, w okresie 3 lat od dnia uprawomocnienia się wyroku; 

2) może odmówić wydania zezwolenia, o którym mowa w ust. 2, jeżeli wnioskowana czynność stwarza zagrożenie dla rodzimych gatunków lub siedlisk 

przyrodniczych. 

2e. Generalny Dyrektor Ochrony Środowiska cofa zezwolenie, o którym mowa w 

ust. 2, jeżeli: 

1) po wydaniu zezwolenia zostaną ujawnione okoliczności, o których mowa w 

ust. 2d, uzasadniające odmowę wydania zezwolenia; 

2) zezwolenie zostało użyte niezgodnie z warunkami w nim zawartymi. 

2f. Minister właściwy do spraw środowiska w porozumieniu z ministrem właściwym 

do spraw rolnictwa określi, w drodze rozporządzenia, listę roślin, zwierząt i 

grzybów gatunków obcych, które w przypadku uwolnienia do środowiska przyrodniczego mogą zagrozić gatunkom rodzimym lub siedliskom przyrodniczym, 

kierując się potrzebą zapewnienia ciągłości istnienia i ochrony różnorodności 

rodzimych gatunków roślin, zwierząt lub grzybów. 

3. Przepisów ust. 1 i 2 nie stosuje się do gatunków ryb, na których wprowadzanie 

jest wymagane zezwolenie ministra właściwego do spraw rolnictwa, wydawane 

na podstawie art. 3 ustawy z dnia 18 kwietnia 1985 r. o rybactwie śródlądowym 

(Dz.U. z 1999 r. Nr 66, poz. 750, z późn. zm.

9)) albo art. 29 ustawy z dnia 19 lutego 2004 r. o rybołówstwie (Dz.U. Nr 62, poz. 574, z 2005 r. Nr 96, poz. 807, z 

2006 r. Nr 220, poz. 1600 oraz z 2007 r. Nr 21, poz. 125). 

4. Zakazu, o którym mowa w ust. 1, z wyjątkiem gatunków, które w przypadku 

uwolnienia do środowiska przyrodniczego mogą zagrozić gatunkom rodzimym 

lub siedliskom przyrodniczym, nie stosuje się do wprowadzania do środowiska 

przyrodniczego i przemieszczania w tym środowisku roślin: 

9) Zmiany tekstu jednolitego wymienionej ustawy zostały ogłoszone w Dz.U. z 2000 r. Nr 120, poz. 

1268, z 2001 r. Nr 81, poz. 875, Nr 110, poz. 1189 i Nr 115, poz. 1229, z 2004 r. Nr 92, poz. 880, z 

2005 r. Nr 130, poz. 1087 i Nr 175, poz. 1462 oraz z 2007 r. Nr 21, poz. 125. ©Kancelaria Sejmu s. 82/98

2009-02-23

1) przy zakładaniu i utrzymywaniu terenów zieleni oraz zakładaniu i utrzymywaniu zadrzewień poza lasami i obszarami objętymi formami ochrony 

przyrody; 

2) wykorzystywanych w ramach racjonalnej gospodarki leśnej i rolnej. 

Art. 121. 

1. Gospodarowanie zasobami przyrody nieożywionej powinno być prowadzone w 

sposób zapewniający ochronę innych zasobów, tworów i składników przyrody, 

oszczędne użytkowanie przestrzeni oraz zachowanie szczególnie cennych tworów i składników przyrody nieożywionej, w tym profili geologicznych i glebowych, jaskiń, turni, skałek, głazów narzutowych, naturalnych zbiorników i cieków wodnych, źródeł i wodospadów, elementów dna morza, wydm i glebowych 

powierzchni wzorcowych, a także miejsc występowania kopalnych szczątków 

roślin i zwierząt. 

2. Wywóz za granicę meteorytów i kopalnych szczątków roślin i zwierząt wymaga 

zezwolenia Generalnego Dyrektora Ochrony Środowiska. 

Art. 122.

1. Kto dokona odkrycia kopalnych szczątków roślin lub zwierząt, jest obowiązany 

powiadomić o tym niezwłocznie regionalnego dyrektora ochrony środowiska, a 

jeżeli nie jest to możliwe - właściwego wójta, burmistrza albo prezydenta miasta. 

2. Wójt, burmistrz albo prezydent miasta jest obowiązany przekazać niezwłocznie 

regionalnemu dyrektorowi ochrony środowiska zawiadomienie, o którym mowa 

w ust. 1. 

3. Jeżeli regionalny dyrektor ochrony środowiska ustali, że odkryte kopalne szczątki roślin lub zwierząt są cenne dla nauki, przekazuje je do muzeum lub placówki 

naukowej. 

Art. 123.

1. Wojewoda dokonuje kontroli przestrzegania przepisów o ochronie przyrody w 

trakcie gospodarczego wykorzystania zasobów i składników przyrody przez jednostki organizacyjne oraz osoby prawne i fizyczne. 

2. Czynności kontrolne są wykonywane przez osoby posiadające imienne upoważ-

nienie wydane przez wojewodę. 

3. Upoważnienie, o którym mowa w ust. 2, zawiera wskazanie osoby upoważnionej 

do wykonywania czynności, miejsca i zakresu kontroli oraz podstawy prawnej 

do jej wykonywania. 

4. Przed przystąpieniem do czynności kontrolnych osoba upoważniona do ich wykonywania jest obowiązana okazać upoważnienie, o którym mowa w ust. 2. 

5. Osoby upoważnione do wykonywania czynności kontrolnych mają prawo do: 

1) wstępu na teren należący do podmiotu kontrolowanego; ©Kancelaria Sejmu s. 83/98

2009-02-23

2) żądania pisemnych lub ustnych informacji związanych z przedmiotem kontroli; 

3) wglądu do dokumentów związanych z przedmiotem kontroli, sporządzania z 

nich odpisów, wyciągów lub kopii oraz zabezpieczania tych dokumentów. 

6. Osoba wykonująca czynności kontrolne sporządza z tych czynności protokół. 

7. Protokół podpisuje osoba wykonująca czynności kontrolne oraz podmiot kontrolowany. 

8. W przypadku odmowy podpisania protokołu przez podmiot kontrolowany, protokół podpisuje tylko osoba wykonująca czynności kontrolne, dokonując w protokole stosownej adnotacji o odmowie podpisania protokołu przez podmiot kontrolowany. 

9. Wstęp oraz wykonywanie czynności kontrolnych następują w obecności właściciela lub posiadacza nieruchomości. 

Art. 124. 

Zabrania się wypalania łąk, pastwisk, nieużytków, rowów, pasów przydrożnych, 

szlaków kolejowych oraz trzcinowisk i szuwarów. 

Art. 125. 

Rośliny, zwierzęta lub grzyby, a także ich siedliska, nieobjęte formami ochrony 

przyrody mogą być niszczone lub zabijane jedynie w związku z: 

1) realizacją zadań uzasadnionych potrzebami ochrony przyrody; 

2) prowadzeniem badań naukowych lub edukacją; 

3) racjonalną gospodarką; 

4) amatorskim połowem ryb; 

5) zbiorem na własne potrzeby; 

6) prowadzeniem akcji ratowniczej; 

7) bezpieczeństwem powszechnym; 

8) bezpieczeństwem sanitarnym i weterynaryjnym; 

9) ochroną życia i zdrowia ludzi; 

10) zapobieganiem skutkom klęski żywiołowej lub ich usuwaniem. 

Rozdział 10 

Skutki prawne objęcia ochroną

Art. 126. 

1. Skarb Państwa odpowiada za szkody wyrządzone przez: 

1) żubry - w uprawach, płodach rolnych lub w gospodarstwie leśnym; 

2) wilki - w pogłowiu zwierząt gospodarskich; ©Kancelaria Sejmu s. 84/98

2009-02-23

3) rysie - w pogłowiu zwierząt gospodarskich; 

4) niedźwiedzie - w pasiekach, w pogłowiu zwierząt gospodarskich oraz w 

uprawach rolnych; 

5) bobry - w gospodarstwie rolnym, leśnym lub rybackim. 

2. Odpowiedzialność, o której mowa w ust. 1, nie obejmuje utraconych korzyści. 

3. Oględzin i szacowania szkód, o których mowa w ust. 1, a także ustalania wysokości odszkodowania i jego wypłaty, dokonuje regionalny dyrektor ochrony środowiska, a na obszarze parku narodowego dyrektor tego parku. 

4. Właściciele lub użytkownicy gospodarstw rolnych i leśnych mogą współdziałać

z regionalnym dyrektorem ochrony środowiska, a na obszarze parku narodowego - z dyrektorem tego parku, w zakresie sposobów zabezpieczania upraw i płodów rolnych, lasów oraz zwierząt gospodarskich przed szkodami powodowanymi przez zwierzęta, o których mowa w ust. 1. 

5. Współdziałanie, o którym mowa w ust. 4, może obejmować budowę urządzeń

lub wykonanie zabiegów zapobiegających szkodom, finansowane z budżetu 

właściwego miejscowo dyrektora parku narodowego lub regionalnego dyrektora 

ochrony środowiska, w ramach zawartych umów cywilnoprawnych. 

6. Odszkodowanie nie przysługuje: 

1) osobom, którym przydzielono grunty stanowiące własność Skarbu Państwa; 

2) jeżeli poszkodowany: 

a) nie dokonał sprzętu upraw lub płodów rolnych w ciągu 14 dni od zakończenia zbiorów tego gatunku roślin w danym regionie, 

b) nie wyraził zgody na budowę przez regionalnego dyrektora ochrony 

środowiska lub dyrektora parku narodowego urządzeń lub wykonanie 

zabiegów zapobiegających szkodom; 

3) za szkody: 

a) powstałe w mieniu Skarbu Państwa, z wyłączeniem mienia oddanego 

do gospodarczego korzystania na podstawie Kodeksu cywilnego, 

b) nieprzekraczające w ciągu roku wartości 100 kg żyta w przeliczeniu na 

jeden hektar uprawy, 

c) w uprawach rolnych założonych z naruszeniem powszechnie stosowanych wymogów agrotechnicznych, 

d) wyrządzone przez wilki, niedźwiedzie lub rysie w pogłowiu zwierząt 

gospodarskich pozostawionych, w okresie od zachodu do wschodu 

słońca, bez bezpośredniej opieki. 

7. Szkody wyrządzone przez zwierzęta łowne, występujące w parkach narodowych, 

strefach ochronnych zwierząt łownych oraz w rezerwatach przyrody szacuje się

oraz dokonuje wypłaty odszkodowań według zasad określonych w rozdziale 9 

ustawy z dnia 13 października 1995 r. - Prawo łowieckie (Dz.U. z 2002 r. Nr 42, 

poz. 372 i Nr 113, poz. 984). 

8. Szacowanie szkód wyrządzonych przez zwierzęta łowne w strefie ochronnej 

zwierząt łownych należy do zadań Służby Parku Narodowego, a w rezerwatach 

przyrody - do sprawującego nadzór nad rezerwatem. ©Kancelaria Sejmu s. 85/98

2009-02-23

9. Odszkodowania za szkody spowodowane przez zwierzęta łowne w parku narodowym oraz strefie ochronnej zwierząt łownych są pokrywane ze środków parku 

narodowego, a za szkody spowodowane w rezerwatach przyrody – ze środków 

regionalnej dyrekcji ochrony środowiska. 

10. W sprawach spornych dotyczących wysokości odszkodowań za szkody wyrzą-

dzone przez zwierzęta, o których mowa w ust. 1, orzekają sądy powszechne. 

11. Minister właściwy do spraw środowiska w porozumieniu z ministrem właściwym do spraw rolnictwa i ministrem właściwym do spraw rybołówstwa określi, 

w drodze rozporządzenia, tryb postępowania przy szacowaniu szkód oraz sposób 

wypłaty odszkodowań za szkody, o których mowa w ust. 1, a także wzory dokumentów dotyczących szacowania szkód i wyliczania odszkodowań oraz terminy zgłoszenia i szacowania szkody, kierując się potrzebą dokonywania oceny 

rzeczywistej szkody oraz przyjęcia wysokości wyceny szkody według cen rynkowych. 

12. Rada Ministrów może określić, w drodze rozporządzenia, inne niż wymienione 

w ust. 1 gatunki zwierząt chronionych wyrządzających szkody, za które odpowiada Skarb Państwa, kierując się potrzebą utrzymania ochrony gatunkowej 

zwierząt zagrożonych wyginięciem i wyrządzających szkody w gospodarce 

człowieka. 

Rozdział 11 

Przepisy karne 

Art. 127.

Kto umyślnie: 

1) narusza zakazy obowiązujące w: 

a) parkach narodowych, 

b) rezerwatach przyrody, 

c) parkach krajobrazowych, 

d) obszarach chronionego krajobrazu, 

e) obszarach Natura 2000, 

2) narusza zakazy obowiązujące w stosunku do: 

a) pomników przyrody, 

b) stanowisk dokumentacyjnych, 

c) użytków ekologicznych, 

d) zespołów przyrodniczo-krajobrazowych, 

e) roślin, zwierząt lub grzybów objętych ochroną gatunkową, 

3) nie zgłasza do rejestru, o którym mowa w art. 64 ust. 1, posiadanych lub hodowlanych zwierząt, 

4) posiada okazy gatunków bez zezwolenia, o którym mowa w art. 56 ust. 2, 

5) narusza zakaz, o którym mowa w art. 119a ust. 1 ©Kancelaria Sejmu s. 86/98

2009-02-23

- podlega karze aresztu albo grzywny. 

Art. 128.

Kto: 

1) bez dokumentu wymaganego na podstawie przepisów, o których mowa w 

art. 61 ust. 1, lub wbrew jego warunkom przewozi przez granicę Unii Europejskiej okaz gatunku podlegającego ochronie na podstawie przepisów, o 

których mowa w art. 61 ust. 1; 

2) narusza przepisy prawa Unii Europejskiej dotyczące ochrony gatunków dziko żyjących zwierząt i roślin w zakresie regulacji obrotu nimi poprzez: 

a) nieprzedkładanie zgłoszenia importowego, 

b) używanie okazów określonych gatunków w innym celu niż wskazany w 

zezwoleniu importowym, 

c) korzystanie w sposób nieuprawniony ze zwolnień od nakazów przy dokonywaniu obrotu sztucznie rozmnożonymi roślinami, 

d) oferowanie zbycia lub nabycia, nabywanie lub pozyskiwanie, używanie 

lub wystawianie publicznie w celach zarobkowych, zbywanie, przetrzymywanie lub przewożenie w celu zbycia okazów określonych gatunków roślin lub zwierząt, 

e) używanie zezwolenia albo świadectwa dla okazu innego niż ten, dla 

którego było ono wydane, 

f) składanie wniosku o wydanie zezwolenia importowego, eksportowego, 

reeksportowego, lub świadectwa bez poinformowania o wcześniejszym 

odrzuceniu wniosku 

- podlega karze pozbawienia wolności od 3 miesięcy do lat 5. 

Art. 129. 

W razie ukarania za wykroczenie określone w art. 127 albo w art. 131 lub skazania 

za przestępstwo określone w art. 128 sąd może orzec: 

1) przepadek przedmiotów służących do popełnienia wykroczenia lub przestępstwa oraz przedmiotów, roślin, zwierząt lub grzybów pochodzących z 

wykroczenia lub przestępstwa, chociażby nie stanowiły własności sprawcy; 

2) obowiązek przywrócenia stanu poprzedniego, a jeśli obowiązek taki nie był-

by wykonalny - nawiązkę do wysokości 10 000 złotych na rzecz organizacji 

społecznej działającej w zakresie ochrony przyrody lub właściwego, ze 

względu na miejsce popełnienia wykroczenia lub przestępstwa, wojewódzkiego funduszu ochrony środowiska i gospodarki wodnej. 

Art. 130. 

1. Sąd doręcza odpis wydanego prawomocnego orzeczenia o przepadku okazów gatunków: ©Kancelaria Sejmu s. 87/98

2009-02-23

1) ministrowi właściwemu do spraw środowiska – w przypadku gatunków objętych ochroną na podstawie przepisów prawa Unii Europejskiej, o których 

mowa w art. 61 ust. 1; 

2) Generalnemu Dyrektorowi Ochrony Środowiska – w przypadku gatunków 

obcych; 

3) regionalnemu dyrektorowi ochrony środowiska właściwemu ze względu na 

miejsce popełnienia wykroczenia lub przestępstwa – w przypadku gatunków 

rodzimych. 

2. Okazy gatunków podlegają przekazaniu podmiotom uprawnionym do ich utrzymywania, wyznaczanym decyzją administracyjną przez organy, o których mowa 

w ust. 1. 

3. Organy, o których mowa w ust. 1, mogą zarządzić, w drodze decyzji administracyjnej, na koszt skazanego, odesłanie okazów gatunków, wobec których przepadek orzeczono, do państwa, z którego dokonano ich przywozu. 

4. Generalny Dyrektor Ochrony Środowiska może zarządzić, w drodze decyzji administracyjnej, na koszt skazanego, uśmiercenie zwierząt gatunków obcych stanowiących własność sprawcy. 

Art. 131.

Kto: 

1) prowadząc działalność gospodarczą w zakresie handlu zwierzętami gatunków podlegających ochronie na podstawie przepisów, o których mowa w 

art. 61 ust. 1, nie posiada lub nie przekazuje odpowiedniej dokumentacji 

stwierdzającej legalność pochodzenia zwierzęcia, 

1a) chwyta lub zabija dziko występujące zwierzęta, o których mowa w art. 49 

pkt 1 lit. a i b przy użyciu urządzeń, sposobów lub metod, o których mowa 

w art. 54, 

2) bez zezwolenia lub wbrew jego warunkom utworzy lub prowadzi ogród botaniczny, ogród zoologiczny lub ośrodek, 

3) przeprowadzając likwidację ogrodu zoologicznego lub ośrodka nie zapewni 

przebywającym tam zwierzętom warunków odpowiadających ich potrzebom biologicznym, 

4) narusza zakazy dotyczące zwierząt niebezpiecznych dla życia i zdrowia ludzi, o których mowa w art. 73 ust. 1, 

4a) nie zachowując należytej ostrożności dopuszcza do ucieczki zwierzęcia z gatunku, o którym mowa w art. 73 ust. 1 lub art. 120 ust. 2, 

5) bez zezwolenia lub wbrew jego warunkom przenosi z ogrodu botanicznego 

lub ogrodu zoologicznego do środowiska przyrodniczego rośliny lub zwierzęta gatunków zagrożonych wyginięciem, 

6) wykonuje prace ziemne oraz inne prace związane z wykorzystaniem sprzętu 

mechanicznego lub urządzeń technicznych w obrębie bryły korzeniowej 

drzew lub krzewów na terenach zieleni lub zadrzewieniach w sposób znacząco szkodzący drzewom lub krzewom, ©Kancelaria Sejmu s. 88/98

2009-02-23

7) stosuje środki chemiczne na drogach publicznych oraz ulicach i placach w 

sposób znacząco szkodzący terenom zieleni lub zadrzewieniom, 

8) bez decyzji regionalnego dyrektora ochrony środowiska lub wbrew ustalonym w niej warunkom prowadzi na terenach o szczególnych wartościach 

przyrodniczych roboty polegające na regulacji wód oraz budowie wałów 

przeciwpowodziowych, a tak¿e roboty melioracyjne, odwodnienia budowlane oraz inne roboty ziemne zmieniające stosunki wodne, 

9) wprowadza do środowiska przyrodniczego lub przemieszcza w tym środowisku rośliny, zwierzęta lub grzyby gatunków obcych, 

10) bez zezwolenia lub wbrew jego warunkom sprowadza do kraju, przetrzymuje, prowadzi hodowlę, rozmnaża lub sprzedaje na terenie kraju rośliny, 

zwierzęta lub grzyby gatunków obcych, które w przypadku uwolnienia do 

środowiska przyrodniczego mogą zagrozić rodzimym gatunkom lub siedliskom przyrodniczym, 

11) nie powiadamia regionalnego dyrektora ochrony środowiska lub wójta, burmistrza albo prezydenta miasta o odkryciu kopalnych szczątków roślin lub 

zwierząt, 

12) wypala łąki, pastwiska, nieużytki, rowy, pasy przydrożne, szlaki kolejowe, 

trzcinowiska lub szuwary, 

13) wbrew przepisom art. 125 zabija zwierzęta, niszczy rośliny lub grzyby lub 

niszczy siedliska roślin, zwierząt lub grzybów 

 - podlega karze aresztu albo grzywny. 

Art. 131a. 

1. W razie ukarania za wykroczenie określone w art. 131 pkt 4 sąd może orzec 

przepadek zwierząt niebezpiecznych dla życia i zdrowia ludzi. 

2. Zwierzęta, o których mowa w ust. 1, podlegają przekazaniu podmiotom uprawnionym do ich utrzymywania, wyznaczonym przez regionalnego dyrektora 

ochrony środowiska. 

Art. 132.

Orzekanie w sprawach, o których mowa w art. 127 i 131, następuje na podstawie 

przepisów Kodeksu postępowania w sprawach o wykroczenia. 

Rozdział 12 

Zmiany w przepisach obowiązujących 

Art. 133. 

W ustawie z dnia 18 kwietnia 1985 r. o rybactwie śródlądowym (Dz.U. z 1999 r. Nr 

66, poz. 750, z późn. zm.

10)) wprowadza się następujące zmiany: 

10) Zmiany tekstu jednolitego wymienionej ustawy zostały ogłoszone w Dz.U. z 2000 r. Nr 120, poz. 

1268 oraz z 2001 r. Nr 81, poz. 875, Nr 110, poz. 1189 i Nr 115, poz. 1229. ©Kancelaria Sejmu s. 89/98

2009-02-23

1) w art. 8 w ust. 1: 

a) pkt 6 otrzymuje brzmienie: 

„6) przez wytwarzanie w wodzie pola elektrycznego charakterystycznego 

dla prądu zmiennego,”, 

b) w pkt 13 lit. a otrzymuje brzmienie: 

„a) ryb łososiowatych i węgorzy,”; 

2) w art. 10 ust. 1 otrzymuje brzmienie: 

„1. Zabrania się: 

1) przechowywania, przewożenia, przetwórstwa i wprowadzania do obrotu 

ikry i ryb złowionych lub pozyskanych z naruszeniem przepisów art. 8 i 

9; 

2) wprowadzania do obrotu ryb pochodzących z amatorskiego połowu 

ryb.”; 

3) w art. 12 ust. 1 otrzymuje brzmienie: 

„1. Publiczne śródlądowe wody powierzchniowe płynące dzieli się na obwody 

rybackie, z wyjątkiem wód znajdujących się w granicach parków narodowych i w granicach rezerwatów przyrody, w których zabronione jest rybactwo.”; 

4) w art. 20 ust. 1 otrzymuje brzmienie: 

„1. Rybackie narzędzia i urządzenia połowowe może posiadać wyłącznie 

uprawniony do rybactwa oraz dyrektor parku narodowego i uprawnione 

przez niego osoby, w celu wykonywania ochrony ryb na wodach parku narodowego, z wyjątkiem osób prowadzących działalność gospodarczą w zakresie produkcji i obrotu tymi narzędziami i urządzeniami.”; 

5) w art. 23a w ust. 6 pkt 1 otrzymuje brzmienie: 

„1) Straży Parku Narodowego - w zakresie przestrzegania przepisów o ochronie przyrody,”. 

Art. 134. 

W ustawie z dnia 12 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych (Dz.U. z 2002 

r. Nr 9, poz. 84 i Nr 200, poz. 1683 oraz z 2003 r. Nr 96, poz. 874, Nr 110, poz. 

1039, Nr 188, poz. 1840, Nr 200, poz. 1953 i Nr 203, poz. 1966) w art. 7: 

1) w ust. 1 pkt 8 otrzymuje brzmienie: 

„8) grunty położone na obszarach objętych ochroną ścisłą, czynną lub krajobrazową, a także budynki i budowle trwale związane z gruntem, służące bezpo-

średnio osiąganiu celów z zakresu ochrony przyrody - w parkach narodowych oraz w rezerwatach przyrody,”; 

2) dodaje się ust. 4 i 5 w brzmieniu: 

„4. Z tytułu zwolnień z podatków i opłat, o których mowa w ust. 1 pkt 8, jednostkom samorządu terytorialnego przysługuje z budżetu państwa zwrot 

utraconych dochodów. ©Kancelaria Sejmu s. 90/98

2009-02-23

5. Minister właściwy do spraw finansów publicznych określi, w drodze rozporządzenia, zasady i tryb zwrotu utraconych dochodów, o których mowa w 

ust. 4, kierując się potrzebą zabezpieczenia budżetów gmin przed utratą dochodów z tytułu ulg w opłatach i podatkach w parkach narodowych, parkach krajobrazowych oraz rezerwatach przyrody.”. 

Art. 135.

W ustawie z dnia 28 września 1991 r. o lasach (Dz.U. z 2000 r. Nr 56, poz. 679, z 

późn. zm.11)) wprowadza się następujące zmiany: 

1) dodaje się art. 5a w brzmieniu: 

„Art. 5a. Minister właściwy do spraw środowiska mo¿e powierzyć, w drodze 

decyzji administracyjnej, dyrektorowi regionalnej dyrekcji Lasów 

Państwowych wykonywanie zadań poza terenami jego działania w 

zakresie związanym z funkcjonowaniem i ochroną obszarów Natura 2000.”; 

2) w art. 45 w ust. 1 pkt 3 otrzymuje brzmienie: 

„3) zwalczaniem przestępstw i wykroczeń w zakresie szkodnictwa leśnego 

i ochrony przyrody oraz wykonywaniem innych zadań w zakresie 

ochrony mienia,”; 

3) w art. 54 pkt 5 otrzymuje brzmienie: 

„5) opracowanie planów ochrony dla rezerwatów przyrody znajdujących 

się w zarządzie Lasów Państwowych, ich realizację, ochronę gatunkową roślin i zwierząt oraz sprawowanie nadzoru nad obszarami wchodzącymi w skład sieci Natura 2000.”. 

Art. 136. 

W ustawie z dnia 19 października 1991 r. o gospodarowaniu nieruchomościami rolnymi Skarbu Państwa (Dz.U. z 2001 r. Nr 57, poz. 603, z późn. zm.

12)) w art. 35: 

1) ust. 6 otrzymuje brzmienie: 

„6. Nie pobiera się opłat z tytułu zarządu nieruchomościami znajdującymi 

się pod drogami publicznymi i między wałami przeciwpowodziowymi a 

korytem rzeki.”; 

2) dodaje się ust. 6a w brzmieniu: 

„6a. Nie pobiera się opłat z tytułu zarządu nieruchomościami objętymi 

formami ochrony przyrody, o których mowa art. 6 ust. 1 pkt 1 i 2 ustawy z dnia 16 kwietnia 2004 r. o ochronie przyrody (Dz.U. Nr 92, poz. 

880).”.

11) Zmiany tekstu jednolitego wymienionej ustawy zostały ogłoszone w Dz.U. z 2000 r. Nr 86, poz. 

958 i Nr 120, poz. 1268, z 2001 r. Nr 110, poz. 1189 i Nr 145, poz. 1623, z 2002 r. Nr 25, poz. 253, 

Nr 113, poz. 984 i Nr 200, poz. 1682 oraz z 2003 r. Nr 80, poz. 721, Nr 162, poz. 1568, Nr 203, 

poz. 1966 i Nr 229, poz. 2273. 

12) Zmiany tekstu jednolitego wymienionej ustawy zostały ogłoszone w Dz.U. z 2001 r. Nr 115, poz. 

1229, Nr 122, poz. 1323 i Nr 154, poz. 1793 i 1800, z 2002 r. Nr 25, poz. 253, Nr 74, poz. 676 i Nr 

155, poz. 1287, z 2003 r. Nr 6, poz. 64, Nr 49, poz. 408, Nr 64, poz. 592, Nr 80, poz. 721 i Nr 122, 

poz. 1143 oraz z 2004 r. Nr 69, poz. 624. ©Kancelaria Sejmu s. 91/98

2009-02-23

Art. 137. 

W ustawie z dnia 13 października 1995 r. - Prawo łowieckie (Dz.U. z 2002 r. Nr 42, 

poz. 372 i Nr 113, poz. 984) wprowadza się następujące zmiany: 

1) w art. 26 pkt 1 otrzymuje brzmienie: 

„1) parki narodowe i rezerwaty przyrody, z wyjątkiem obszarów wyznaczonych w planie ochrony lub zadaniach ochronnych ustanowionych 

dla rezerwatu przyrody,”; 

2) w art. 50: 

a) uchyla się ust. 1a; 

b) ust. 2 otrzymuje brzmienie: 

„2. Za szkody, o których mowa w ust. 1, wyrządzane na obszarach: 

1) obwodów łowieckich leśnych odszkodowania wypłaca Państwowe Gospodarstwo Leśne Lasy Państwowe ze środków budżetu 

państwa; 

2) obwodów łowieckich polnych i obszarach niewchodzących w 

skład obwodów łowieckich odszkodowania wypłaca wojewoda ze 

środków budżetu państwa, z części, której dysponentem jest wojewoda.”. 

Art. 138.

W ustawie z dnia 21 sierpnia 1997 r. o ochronie zwierząt (Dz.U. z 2003 r. Nr 106, 

poz. 1002 oraz z 2004 r. Nr 69, poz. 625) wprowadza się następujące zmiany: 

1) uchyla się rozdział 5; 

2) w art. 33: 

a) w ust. 1 pkt 6 otrzymuje brzmienie: 

„6) wykonywaniem zadań związanych z ochroną przyrody.”, 

b) po ust. 1a dodaje się ust. 1b w brzmieniu: 

„1b. Jeżeli minister właściwy do spraw środowiska lub wojewoda wydał

zezwolenie na zabicie zwierząt objętych ochroną gatunkową, mogą

one być uśmiercone przy użyciu broni myśliwskiej przez osoby 

uprawnione do posiadania tej broni.”; 

3) uchyla się art. 36; 

4) w art. 37 ust. 1 otrzymuje brzmienie: 

„1. Kto narusza nakazy albo zakazy określone w art. 9, art. 12 ust. 1-6, art. 

13 ust. 1, art. 14, art. 15 ust. 1-5, art. 16, art. 17 ust. 1-7, art. 18, art. 22 

ust. 1, art. 22a, art. 24 ust. 1-3, art. 25, art. 27, art. 28 ust. 1, 5 i 8-9, art. 

29 ust. 1 i art. 30, 

 podlega karze aresztu lub grzywny.”. ©Kancelaria Sejmu s. 92/98

2009-02-23

Art. 139. 

W ustawie z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami (Dz.U. z 2000 

r. Nr 46, poz. 543, z późn. zm.13)) w art. 83 ust. 3 otrzymuje brzmienie: 

„3. Nie pobiera się opłat rocznych za nieruchomości oddane w trwały zarząd 

pod drogi publiczne, parki, zieleńce, ogrody botaniczne, ogrody zoologiczne, parki narodowe oraz rezerwaty przyrody.”. 

Art. 140. 

W ustawie z dnia 9 września 2000 r. o opłacie skarbowej (Dz.U. Nr 86, poz. 960, z 

późn. zm.

14)) w załączniku Szczegółowy wykaz przedmiotów opłaty skarbowej, 

stawki oraz zwolnienia: 

1) w części II Czynności urzędowe po ust. 14 dodaje się ust. 14a w brzmieniu: 

„14a. Od dokonania wpisu do rejestru zwierząt - 20 zł.”; 

2) w części IV Zezwolenia: 

a) w ust. 41 w kolumnie 4 dodaje się pkt 1 w brzmieniu: 

„1) zezwolenia na przewożenie przez granicę Rzeczypospolitej Polskiej ro-

ślin lub zwierząt, wydawane ogrodom botanicznym lub zoologicznym.”, 

b) po ust. 41 dodaje się ust. 41a i 41b w brzmieniu: 

„41a. Od zezwoleń na utworzenie ogrodu botanicznego, ogrodu zoologicznego lub ośrodka rehabilitacji zwierząt - 70 zł. 

41b. Od zezwoleń wydanych na usunięcie drzew lub krzewów osobom 

fizycznym na cele niezwiązane z prowadzeniem działalności gospodarczej - 20 zł.”, 

c) w ust. 44 w kolumnie 4 po pkt 6 dodaje się pkt 6a w brzmieniu: 

„6a) zezwolenia na działania związane z ochroną przyrody, wydawane organizacjom ekologicznym i jednostkom naukowym działającym na 

rzecz ochrony przyrody,”. 

Art. 141. 

W ustawie z dnia 27 kwietnia 2001 r. - Prawo ochrony środowiska (Dz.U. Nr 62, 

poz. 627, z późn. zm.

15)) wprowadza się następujące zmiany: 

13) Zmiany tekstu jednolitego wymienionej ustawy zostały ogłoszone w Dz.U. z 2001 r. Nr 129, poz. 

1447 i Nr 154, poz. 1800, z 2002 r. Nr 25, poz. 253, Nr 74, poz. 676, Nr 113, poz. 984, Nr 126, 

poz. 1070, Nr 130, poz. 1112, Nr 153, poz. 1271, Nr 200, poz. 1682 i Nr 240, poz. 2058, z 2003 r. 

Nr 1, poz. 15, Nr 80, poz. 717, 720 i 721, Nr 96, poz. 874, Nr 124, poz. 1152, Nr 162, poz. 1568, 

Nr 203, poz. 1966 i Nr 217, poz. 2124 oraz z 2004 r. Nr 6, poz. 39 i Nr 19, poz. 177. 

14) Zmiany wymienionej ustawy zostały ogłoszone w Dz.U. z 2001 r. Nr 5, poz. 43, Nr 60, poz. 610, 

Nr 76, poz. 811, Nr 87, poz. 954, Nr 100, poz. 1085 i Nr 129, poz. 1441, z 2002 r. Nr 71, poz. 655, 

Nr 135, poz. 1143, Nr 141, poz. 1178 i 1180 i Nr 216, poz. 1824, z 2003 r. Nr 7, poz. 78, Nr 96, 

poz. 874, Nr 124, poz. 1154, Nr 128, poz. 1176, Nr 170, poz. 1651 i Nr 190, poz. 1864 oraz z 2004 

r. Nr 49, poz. 466, Nr 54, poz. 535, Nr 62, poz. 574, Nr 70, poz. 632 i Nr 91, poz. 870. ©Kancelaria Sejmu s. 93/98

2009-02-23

1) w art. 19 w ust. 2 pkt 24 otrzymuje brzmienie:

„24) z zakresu ustawy z dnia 16 kwietnia 2004 r. o ochronie przyrody (Dz.U. Nr 

92, poz. 880): 

a) zezwolenia na prowadzenie ogrodu botanicznego, ogrodu zoologicznego lub ośrodka rehabilitacji zwierząt, 

b) wnioski o wydanie zezwolenia oraz zezwolenia na pozyskiwanie roślin 

i zwierząt gatunków objętych ochroną częściową, 

c) wnioski o wydanie zezwolenia oraz zezwolenia na zbiór roślin i grzybów chronionych, chwytanie, odławianie lub zabijanie zwierząt chronionych oraz wnioski o wydanie zezwolenia i zezwolenia na inne czynności podlegające zakazom lub ograniczeniom w stosunku do gatunków 

objętych ochroną, 

d) zezwolenia na przewożenie przez granicę państwa roślin i zwierząt należących do gatunków podlegających ograniczeniom na podstawie 

przepisów prawa Unii Europejskiej, a także ich rozpoznawalnych czę-

ści i produktów pochodnych, 

e) wnioski o wydanie zezwolenia oraz zezwolenia na usunięcie drzew lub 

krzewów, 

f) decyzje o wymiarze administracyjnych kar pieniężnych za: 

- zniszczenie terenów zieleni albo drzew lub krzewów spowodowane 

niewłaściwym wykonywaniem robót ziemnych lub wykorzystaniem sprzętu mechanicznego albo urządzeń technicznych oraz zastosowaniem środków chemicznych w sposób szkodliwy dla ro-

ślinności, 

- usuwanie drzew lub krzewów bez wymaganego zezwolenia, 

- zniszczenie spowodowane niewłaściwą pielęgnacją terenów zieleni, 

zadrzewień, drzew lub krzewów,”; 

2) w art. 413 w ust. 5 pkt 3 otrzymuje brzmienie: 

„3) przewodniczący wojewódzkiej rady ochrony przyrody,”. 

Art. 142. 

W ustawie z dnia 18 lipca 2001 r. - Prawo wodne (Dz.U. Nr 115, poz. 1229, z późn. 

zm.

16)) wprowadza się następujące zmiany: 

1) w art. 39 w pkt 2 lit. a otrzymuje brzmienie: 

„a) jeżeli byłoby to sprzeczne z warunkami wynikającymi z utworzenia form 

ochrony przyrody, stref ochronnych zwierząt łownych lub ostoi na podsta-

15) Zmiany wymienionej ustawy zostały ogłoszone w Dz.U. z 2001 r. Nr 115, poz. 1229, z 2002 r. Nr 

74, poz. 676, Nr 113, poz. 984 i Nr 233, poz. 1957, z 2003 r. Nr 46, poz. 392, Nr 80, poz. 717 i 

721, Nr 162, poz. 1568, Nr 175, poz. 1693, Nr 190, poz. 1865 i Nr 217, poz. 2124 oraz z 2004 r. Nr 

19, poz. 177, Nr 49, poz. 464 i Nr 70, poz. 631. 

16) Zmiany wymienionej ustawy zostały ogłoszone w Dz.U. z 2001 r. Nr 154, poz. 1803, z 2002 r. Nr 

113, poz. 984, Nr 130, poz. 1112, Nr 233, poz. 1957 i Nr 238, poz. 2022 oraz z 2003 r. Nr 80, 

poz. 717, Nr 165, poz. 1592, Nr 190, poz. 1865 i Nr 228, poz. 2259. ©Kancelaria Sejmu s. 94/98

2009-02-23

wie ustawy z dnia 16 kwietnia 2004 r. o ochronie przyrody (Dz.U. Nr 92, 

poz. 880),”; 

2) po art. 85 dodaje się art. 85a w brzmieniu: 

„Art. 85a. Decyzje, o których mowa w art. 83 ust. 2 pkt 3 i art. 85 ust. 4, wymagają uzgodnienia z wojewodą.”; 

3) w art. 132 w ust. 2 w pkt 6 kropkę zastępuje się przecinkiem i dodaje się pkt 7 w 

brzmieniu: 

„7) informację o formach ochrony przyrody utworzonych lub ustanowionych na 

podstawie ustawy z dnia 16 kwietnia 2004 r. o ochronie przyrody, występujących w zasięgu oddziaływania zamierzonego korzystania z wód lub planowanych do wykonania urządzeń wodnych.”.

Rozdział 13 

Przepisy przejściowe, dostosowujące i końcowe 

Art. 143.

Obrączki użyte do obrączkowania ptaków przed dniem wejścia w życie ustawy nie 

podlegają wymianie na obrączki sporządzone zgodnie ze wzorem określonym w 

przepisach, o których mowa w art. 55. 

Art. 144. 

Dyrektor parku narodowego powołany przed dniem wejścia w życie ustawy pozostaje na stanowisku do czasu powołania dyrektora parku na podstawie art. 101 ust. 2, 

nie dłużej jednak niż jeden rok od dnia wejścia w życie ustawy.

Art. 145. 

1. Wojewódzcy konserwatorzy przyrody powołani przed dniem wejścia w ¿ycie 

ustawy pozostają na dotychczas zajmowanych stanowiskach. 

2. Z dniem wejścia w ¿ycie ustawy dotychczasowe stosunki pracy z wojewódzkimi 

konserwatorami przyrody nawiązane na podstawie powołania przekształcają się

w stosunki pracy na podstawie umowy o pracę na czas nieokreślony, na warunkach pracy i płacy określonych w powołaniu. 

Art. 146. 

Przepis art. 108 ust. 2 pkt 5 nie ma zastosowania do funkcjonariuszy Straży Parku 

zatrudnionych w parku narodowym przed dniem wejścia w życie ustawy, przez okres 

nie krótszy niż 10 lat. ©Kancelaria Sejmu s. 95/98

2009-02-23

Art. 147.

Umundurowanie oraz przedmioty uzupełniające mundury pracowników Służb Parków Narodowych i Służb Parków Krajobrazowych mogą być używane według dotychczas obowiązujących wzorów do czasu wyczerpania zapasów. 

Art. 148. 

1. Ogrody botaniczne i ośrodki istniejące przed dniem wejścia w życie ustawy mogą prowadzić dotychczasową działalność bez zezwolenia, o którym mowa w art. 

67 ust. 1 lub art. 75 ust. 1, nie dłużej jednak niż do dnia 31 grudnia 2005 r. 

2. Ogrody botaniczne oraz ośrodki, które w terminie, o którym mowa w ust. 1, nie 

uzyskają zezwolenia na prowadzenie działalności, podlegają likwidacji. 

Art. 149. 

Zwierzęta, o których mowa w art. 61 ust. 1, na które nie ma dokumentu stwierdzają-

cego legalność pochodzenia lub zezwolenia ministra właściwego do spraw środowiska, podlegają rejestracji, zgodnie z art. 64 ust. 1, w okresie 6 miesięcy od dnia wej-

ścia w życie ustawy. 

Art. 150. 

Posiadacze spreparowanych zwierząt lub ich części są obowiązani do uzyskania zezwolenia, o którym mowa w art. 56 ust. 1 lub 2, w okresie jednego roku od dnia wej-

ścia w życie ustawy. 

Art. 151. 

Straż Parku, Służba Parku Narodowego i Służba Parku Krajobrazowego działające 

przed dniem wejścia w życie ustawy stają się odpowiednio Strażą Parku, Służbą Parku Narodowego i Służbą Parku Krajobrazowego w rozumieniu niniejszej ustawy. 

Art. 152. 

1. Zadania Państwowej Rady Ochrony Przyrody, wojewódzkich rad ochrony przyrody, rad naukowych parków narodowych, rad parków krajobrazowych lub rad 

zespołów parków krajobrazowych, do czasu powołania członków tych organów, 

wykonują odpowiednio Państwowa Rada Ochrony Przyrody, wojewódzkie komisje ochrony przyrody, rady parków narodowych i rady parków. 

2. Powołanie członków Państwowej Rady Ochrony Przyrody, wojewódzkich rad 

ochrony przyrody, rad naukowych parków narodowych, rad parków krajobrazowych lub rad zespołów parków krajobrazowych, nastąpi w terminie 6 miesię-

cy od dnia wejścia w życie niniejszej ustawy. ©Kancelaria Sejmu s. 96/98

2009-02-23

Art. 153. 

Formy ochrony przyrody, o których mowa w art. 6 ust. 1 pkt 1-4 i 6-10, utworzone 

lub wprowadzone przed dniem wejścia w życie ustawy stają się formami ochrony 

przyrody w rozumieniu niniejszej ustawy. 

Art. 154.

1. Plany ochrony dla parków narodowych, rezerwatów przyrody, parków krajobrazowych ustanowione w okresie od dnia 2 lutego 2001 r. do dnia wejścia w życie 

ustawy stają się planami ochrony w rozumieniu niniejszej ustawy. 

2. (uchylony). 

3. Dla parków krajobrazowych, które miały zatwierdzone rozporządzeniem plany 

ochrony do dnia 2 lutego 2001 r., sporządza się, z ich wykorzystaniem, plany 

ochrony w rozumieniu niniejszej ustawy, w terminie do 6 miesięcy od dnia wej-

ścia w życie niniejszej ustawy. 

Art. 155. 

Parki gminne utworzone przed dniem wejścia w życie ustawy stają się parkami 

gminnymi w rozumieniu niniejszej ustawy. 

Art. 156. 

Strefy ochrony ostoi, miejsc rozrodu i regularnego przebywania zwierząt gatunków 

chronionych, ustalone przed dniem wejścia w życie ustawy, stają się strefami ochrony ostoi, miejscami rozrodu i regularnego przebywania zwierząt gatunków chronionych w rozumieniu niniejszej ustawy. 

Art. 157. 

Dotychczasowe przepisy wykonawcze wydane na podstawie przepisów ustawy, o 

której mowa w art. 161, zachowują moc do czasu wejścia w życie aktów wykonawczych wydanych na podstawie niniejszej ustawy. 

Art. 158. 

Do spraw wszczętych przed dniem wejścia w życie ustawy, a niezakończonych decyzją ostateczną stosuje się przepisy dotychczasowe. 

Art. 159. 

1. Z dniem wejścia w życie ustawy Krajowy Zarząd Parków Narodowych przechodzi w stan likwidacji. Aktywa i pasywa Krajowego Zarządu Parków Narodowych przejmuje minister właściwy do spraw środowiska. 

2. Likwidację Krajowego Zarządu Parków Narodowych prowadzi się pod jego dotychczasową nazwą z dodatkiem „w likwidacji”. ©Kancelaria Sejmu s. 97/98

2009-02-23

3. Pracownicy Krajowego Zarządu Parków Narodowych z dniem wejścia w życie 

ustawy stają się pracownikami urzędu obsługującego ministra właściwego do 

spraw środowiska, z zastrzeżeniem art. 160. 

4. Minister właściwy do spraw finansów publicznych, w porozumieniu z ministrem 

właściwym do spraw środowiska, w drodze rozporządzenia, dokona przeniesienia planowanych dochodów i wydatków budżetowych w ramach części 41 - środowisko między działami i rozdziałami budżetu państwa w zakresie dotyczącym 

zadań przejętych przez Ministerstwo Środowiska z Krajowego Zarządu Parków 

Narodowych oraz określi limity zatrudnienia i kwoty wynagrodzeń w podziale 

na działy i rozdziały budżetu państwa, z zachowaniem przeznaczenia środków 

publicznych wynikającego z ustawy budżetowej. 

5. Do przeniesień, o których mowa w ust. 4, nie stosuje się ograniczeń wynikają-

cych z art. 96 ust. 2 ustawy z dnia 26 listopada 1998 r. o finansach publicznych.

Art. 160. 

1. Stosunki pracy z pracownikami, o których mowa w art. 159 ust. 3, wygasają po 

upływie 3 miesięcy od dnia wejścia w życie ustawy: 

1) jeżeli przed upływem 2 miesięcy od dnia wejścia w życie ustawy nie zostaną

im zaproponowane nowe warunki pracy i płacy na dalszy okres zatrudnienia 

albo 

2) w razie odmowy przyjęcia nowych warunków pracy i płacy, o których mowa w pkt 1, w terminie nie późniejszym niż 2 tygodnie przed upływem 3 

miesięcy od dnia wejścia w życie ustawy. 

2. Pracodawca jest obowiązany powiadomić, w formie pisemnej, pracownika o 

terminie wygaśnięcia stosunku pracy i o skutkach nieprzyjęcia nowych warunków pracy i płacy. 

3. Wcześniejsze rozwiązanie stosunku pracy przez pracodawcę może nastąpić za 

wypowiedzeniem. 

4. Pracownicy, o których mowa w art. 159 ust. 3, zachowują uprawnienia pracownicze wynikające z aktów, na podstawie których powstał ich stosunek pracy 

przed dniem wejścia w życie ustawy, do dnia: 

1) wymienionego w ust. 1 pkt 2 - jeżeli przyjęli proponowane warunki pracy i 

płacy na dalszy okres zatrudnienia, albo 

2) wygaśnięcia stosunku pracy, o którym mowa w ust. 1, albo 

3) wypowiedzenia, o którym mowa w ust. 3. 

5. W przypadku wygaśnięcia stosunku pracy, o którym mowa w ust. 1, lub wypowiedzenia, o którym mowa w ust. 3, pracownikom przysługuje odprawa, o której 

mowa w art. 8 ustawy z dnia 13 marca 2003 r. o szczególnych zasadach rozwią-

zywania z pracownikami stosunków pracy z przyczyn niedotyczących pracowników (Dz.U. Nr 90, poz. 844, Nr 213, poz. 2081 i Nr 223, poz. 2217). 

Art. 161. 

Traci moc ustawa z dnia 16 października 1991 r. o ochronie przyrody (Dz.U. z 

2001 r. Nr 99, poz. 1079, Nr 100, poz. 1085, Nr 110, poz. 1189 i Nr 145, poz. 1623, ©Kancelaria Sejmu s. 98/98

2009-02-23

z 2002 r. Nr 130, poz. 1112 oraz z 2003 r. Nr 80, poz. 717, Nr 162, poz. 1568 i Nr 

203, poz. 1966). 

Art. 162. 

Ustawa wchodzi w życie z dniem 1 maja 2004 r., z wyjątkiem art. 39 i 134 pkt 2, 

które wchodzą w życie z dniem 1 stycznia 2005 r. 

Zaufali nam

MWSE bsr lasy
LMR MONT razem
solo szkola Walczak

Certyfikaty

  • image
  • image
  • image
  • image
  • image
  • image

Warto przeczytać...

  • Łonet
  • kształtowanie terenu
  • schody w ogrodzie